ლუკას წასვლიდან ერთი კვირა იყო გასული, როდესაც სკოლისკენ მიმავალ მანქანა დამეჯახა ოთხი დღე კომაში ვიყავჯ ექიმებს არანაირი იმედი არ ქონდათ რომ კომიდნ გამოვიდოდი, გონს რომ მოვედი პალატაში ლუკა დამხვდა ჩემს ხელზე თავჯ ედო და ეძინა ლუკას დანახვაზე ცრემლები წამომივიდა არ მინდოდა გრომ გამეგვიძებინა მაგრამ ვცადე რაგაც რომ მეთქვა ხმა ვერ მოვიგე ვერ ვლაპარაკობდი ხმა არ მქონა ხელი გავანძრიე და ლუკას გაეგვიძა გახარებული მეხუტებოდა და მკოცჯიდა, ყველაფერი მტკიოდა მაგრავ ვერ ვეუბნებოდ.
-ჩემო პატარა ეს რა დგეში ხარ? ძლიან შემაშინე, როგორც კი გავიგე ეგრევე შენთან წამოვედი.
.....
-გთხოვ რამე მითხარი. ლუკა გავარდა და ექიმს ეძახდა, დედას და მამა ძალიან შეეშინდათ ეგონათ რაგავ მომივიდა, ყველანი შემოვარდნენ.
-ჩემო პატარა ჩემო ანგელოზო გონს მოხვედი მამა გენაცვალოს ჩემი ცხოვრება, არ ვიცოდი უშენოდ რა მეშველებოდა.
-ყველანი გადით პალატიდან პაციენტი უნდა გავსინჯოთ.(ექიმი)
პალატა დაცარიელდა გახარებულები ყველნი გარეთ გავიდნენ, ექიმმა გამსინჯა დაიძინე ეხლა დასვენება გჭირდება. დავიძინე მეორე დილით რომ გავიგვიძე ყველამი პალატაში იყვნენ.
-როგორ ხართ?
-ნიკ, გახარებულები ყველანი ჩემსკენ წამოვიდნენ.
-კარგით რა იყკ არ მომკვდარვარ.
უცებ ყველს სახე შეეცვალა
-რა ხდება რა სახეები გქვთ? მე კარგად ვარ.
უცებ ერთმანეთს გადახედეს და ლუკამ თქვა გადით პალატიდან მე ვეტყვი ყველაფერს.
-რა უნდა მითხრაათ?
პალატიდან უსიტყოდ გავიდნენ. მამამ ლუკას მხარზე ხელჯ დაადო და აბა შენ იცი შვილო.
ლუკა მარტო დარჩ რაგაცის თქმა უნდოდა და ვერ მეუბნებოდა.
-ლუკა რა ხდება?
-ნიკი მომისმინე და არ ინერვიულო ჩემიო პატარა მე ძალიან მიყვარხარ დ ამ ყველაფერ ერთად გავუმკლავდებით.
-რა ხდება მეტყვიი? ბოლო ხმაზე დავუყვირე.
-ნიკ ექიმები ამბობენ რომ სიარულს ვეგარ შეძლებ.(გამეცინა, მეღადავები?)
ვცადე ფეხზე წმოდგომა მაგრამ ფეხებს ვერ ვგრძნობდი, გამწარებულმა ფეხზე ხელჯ დავირტყი ვერაფერი ვერ ვიგრძენი.
კივილი დავიწყე გადი აქედან თავი დამანებე გადიიი...
-დაწყნარდი ჩემო პატარა ნუ გელავ.
-ლუკა გადი აქედაან ვკივივარ ბოლო ხმაზე. ლუკას ცრემლები წმოუვიდა დ უთქმელად გავიდ ოთახიდან. მესმოდა თუ როგორ ამშვიდებდა ჩემს მშობლებს.
პალატაში არავის არ ვუშვებდი არც ექიმებს გველას შემოსვლაზე ვკიოდი მარტო დამტოვეეთ არავის დანახვა არ მინდოდა. ჩემი თავი მძულდა, ვფიქრობდი ესეთი რა დავშვე ღმერთმა რომ ასე გამწირა მაგრამ პასუხს ვერ ვპოულობდი. ერთი კვირა პალატაშჯ არავის რ ვუშვებდი, დედა შემოვიდა.
-ნიკი დგეს გაგწერენ და სახლსში წავალთ.
გამიხარდა ძლიან მინდოდა სახლში წასვლა, დედამ ჩაცმაში დამეხმარა და დავინახე ლუკამ ეტლი რომ შემოიტანა.
-არაა მე ამით არ წამოვალ არ მინდა, გაიტანეთ აქედან და აგარ დამანახოთ. ლუკამ ხელში ამიყვანა დ მანქანამდე ხელით მიმიყვანა, დავინახე თუ როგორ ჩადეს საბარგულში ეტლი.
სახლთან რომ მივედით ლუკამ გდმკმიყვნა მანქანიდან და ჩემს ოთხმდე ხელში აყვანილმა შემიყვანა საწოლზე დამაწვინა და მითხრა ეხლავე მოვალ. ლუკა გავიდა და საჭმელი შემომიტანა.
-ჭამე ძლიან გთხოვ ცოტა მაინც ჭამე.
-არ მინდა გაიტანე აქედან ეს ყველაფერი აქედან.
-გთხოოვ, ერთი კვირაა არაფერი არ გიჭამია ცუდათ გახდები, მე და შენ ამ ყველაფერს გადავლახავთ სულ შენთან ვიქნები.
- არ მინდა ესეთს მხედავდე ჩვენ ერთად არ ვიქნებით.
-ნუ ამბობ ეგრე ჩვენ სულ ერთად ვიქნებით სუულ, არ მიგატოვებ ძალიან მიყვარხარ ძალიაან.
-რას ნუ ვამბობ ლუკა რაას? შენ არ გინდა ისეთი შეყვარებული რომელიც დამოუკიდებლად ვერ გადაადგილდება.
-მე მიყვარხარ რაც მთავარია მთელი ცხოვრებ რომ შენი ხელით ტარება მომიწიოს მაინც მეყვარები.
-მეეც მიყვარხარ.
-რააააა?
-ხო მიყვარხარ და არ მემეტები ამ წამებისთვის.
-მართლა გოყვარვარ?
-კი მართლა. ლუკას გაუხარდა და ჩამეხუატა მხოლოდ
-მხოლოდ ამის მოსმენა მინდოდა შენგან ვერც კი წარმოიდგენ რა ბედნიერი ვაარ.
ლუკა გახარებული იყო ძალიან მეძინებოდა და ლუკას ვთხოვე მარტო დავეტოვებინე პიჯამოები რომ ჩამეცვა ლუკა გავიდა დ კარებთან მელოდებოდა, შორტი რომ უნდა ჩამეცვა საწოლიდან გადმოვრდი დაცემის ხმაზე ლუკა შემოვიდა.
-რა მოგივოდა პატარა?
-გთხოვ გადიი
-მოდი საწოლზე დაგაწვენ
-გადი უნდა ჩავიცვაა
-მოდი მე ჩაგაცმევ
-არა მე თვითონ
-კარგი პატარა ნუ გიტყდება. ლუკამ საწოლზე დამაწვინა და შორთი ჩამაცვა გვერძე მომიწვა და ჩაგვეძინა.
გვიანი იყო დედმ კარი რომ შემოაგო, გაუკვირდა ერთად რომ გვეძინა მაგრამ მამას უთხრა არ გავაგვზიძოთ დაგლილები არიან თან ლუკა მიაქცევს ყურადგებას ნიკის რომ რამე დასჭურდეს გვერდით ეყოლება.
დილა რომ გათენდა მამა სანამ წავიდოდ ლუკა გააღვიძა და კარებთან ელაპარაკებოდა ეგონათ რომ მეძინადა ჩუმათ ლაპარაკობდნენ.
-ნიკი გიყვარს?
-კი ბატონო დავით ძალიან მიყვარს.
-ნიკის იმედები არ მისცე  და გული არ ატკინო, ის ჩემი ერთადერთი შვილია და არ მინდა დაიტანჯოს, მას რომ რამე აწყენინო მოგკლავ,
-არა არასრდოს არ ვაწყენინებ ნიკი ძალიან მიყვარს, მხოლოდ ნიკი გამკ ჩამოვედი საქართველოში.
-ძალიან კარგი ჭკუით იყავი, შენ სულ ნიკის გვერდით ვერ იქნები საქმეები გექნება და მომლელი მინდ ვიყვანო ნიკისთვის.
-არა არ გინდათ ეს ნიკისთვის უფრო მტკივნეული იქნება, მე ვიქნები მასთან მთელი დგეები სანამ კარგად გახდება, მე მჯერა რომ ნიკი მალე გამოჯამრთელდება ის ძალიან ძლიერი გოგოა.
ლუკას ნათქვამმა ძალიან გამახარა და სტიმული მომცა.
-ლუუკ.
-ხოო პატარა გაიგვიძე?
-ლუკ ძალიან გთხოვ ყავა გამიკეთე რაა.
-კი ჩემო პატარა ეხლავე.
ლუკამ  ყავა გააკეთა და დამიძახა გამოხვაალ?
-ლუკამ გვიან გაიაზრა რომ მე ვერ გავიდოდი და ეგრევე შემოვიდა ოთახში სიტუაციის გამოსასწორებლად მეუბნება სამზარეულოში გავიდეთ თუ აქ დავლიოთ.
-სამზარეულოში გავიდეთ.
-კარგო მოდი ჩემთან გაგიყვან.
-არა ეტლი მომიტანე და გამოვალ ჩემით
-ეს უკვე მომწონს ჩემო პატარა მაკოცა და ეტლი შემომიყვნა, ეტლს რომ შევხედე ცრემლები ძლივს შევიკავე.
-ლუკ სადმე გავისეირნოთ რაა
-როგორც გინდა პატარა
-გამოვიცვკი და წავიდეთ
-კარგი.. ოთახში შევედი და ლუკაც შემომყვა
-ლუკა უნდა ჩვიცვა
-ვიცი პატარა მე ჩაგაცმევ რა
-აუუუ
-მიდი გთხოვ
-კარგი, შავი იჯინსი გამომიგე მაგლა თაროზეა ვერ ვწვდები.
-რომეკი ეს
-ხო ეგ, რომელიმე მაიკა რომელიც მოგწონს და პიჯაკი
ლუკამ ჩამაცვა ჩამეხუტა და მეუბნება მიყვარხარ პატარა ჩემი გიპუცა ხარ(გაიღიმა)
-შენ აგარ მომეხმარები ჩაცმაში, გავბრაზდი
-ნუ ბრაზობ ჩემო ფერია, ისე გიხდება სიბრაზე
-კარგი წავედით.
ერთი ორი საათი ვისეირნეთ ქუჩაში ყველა მე მიყურებდა და თავს უხერხულად ვგრძნობდი.
საძლში რომ ავედით საწოლზე წამოვწექით და ლაპარაკში ჩაგვეძინა.