გიორგიმ რომ გაიგო ანა ლუკას მიყვებოდა გაგიჟდა, ანა სასტიკად გააფრთხილა არ წახვალო, მაგრამ ანას ცრემლებმა გადააწყვეტინეს რო თვითონაც წაყოლოდა ლუკას კლასში ბევრი რამდენიმე ძმაკაცი ყავდა და მიზეზიც მშვენიერი იყო.

-ვა გიო ძმა აქ რაგინდა ? (ლუკა)
-მეც მოვდივარ ძმა? (გიორგი)
-გიორგი აქ თუ იმისთვის მოხვედი რომ არ გამიშვაა.... სიტყვა შეაწყვეტინა
-არა ანნ მეც მოვდივაე (გიორგი)
-კარგია (ანამარია) ოდნავ გაუღიმაა და ავტობულში ავიდა...
გზაში გიორგითი ძალიან მოხიბლული ლუკას კლასელი გიორგის თავს აბეზრებდა, მან გადაწყვიტა გადამჯდარიყო და დროებით ამდგარი ლუკას ადგილი დაიკავა ანამარიას გვერდით... ანააას საყვარლად ეძინა, გიომ დრო იხელთა ფოტო გადაუღო და იმწუთში FB ში ატვირთა... წამში აიკლო გიოს ტელეფონი კომენტარებმა, ყველას ძალაინ უყვარდა ანა, მაგრამ ბევრი თვლიდა რომ ის ასეთი ძალით იყო, ბევრსაც შურდა.... მაგრამ ანამარია ის იყო ვინც იყო....
სვანეთში ყველაფერი იდეალურად იყო მანამ საანამ, გიორგიმ და ლუკამ ზღვარს გადამცდარ თომას არ დაასახიჩრებდნენ.. ზღვარს გადამცდარში იგულისხმება ანუ ანამრიას რომ დაელაპარაკა, ხელი გადახვია და კოცნა სცადა(ლოყაზე ) ამის მერე სამწუხაროდ ყველას უკან დაბრუნება მოუწიათ..
ანამარია კიდევ ერთხელ აღაფრთოვანა სვანეთმა... უაღრესად კმაყოფილი იყოო...
გადიოდა დღეები , კვირები, თვეები... ლუკა მუდამ ანამარიასთან იყო, მუდამ მის გვერდით აუ გიორგი კიი კვირაში ერთხელ გამოჩნდებოდა, ერთი საათით ნახავდა ანამარიას და ქრებოდა... მერე კვინა თვეში გადაიზარდა საათი კი 15 წუთში.... ანამარიაას ძალიან წყინდა, მაგრამ ესმოდა გიოსიც მასაც როგორც ყველას უამრავი საქმე ქონდა.... გარკვეულწილად მასაც ბევრი საქმე ქონდა მაგრამ მეგობრები არ ავიწყდებოდა... არაუშავს ყველაფერი კარგადაა... ამხნევებდა საკუთარ თავს.....
თავიდან უძლებდა, მაგრამ მერე გაუსაძლისი გახდა ეს მონატრება, მუდამ დაღ ვრემილიი დადიოდა, მაგრამ წვეთი ცრემლი არ ჩამოვარდნია, ანაა მხოლოდ ირმასთვის და თენგიზისთვის იღიმოდა რადგან ისინი მთელ სამყაროს წერჩივნა..
**********
მეჩვიდმეტე დაბადების დღე...
უგიოობას ანა თითქმის შეეჩვია, ყველაფერი იდეალურად იყო, უბრალოდ გიო არ ყავდა ნანახი 3 კვირის 2 დღის და 4 საათის განმავლობაში..
ანნას დაბადების დღე ყველაფერი იდეალურად მიდიოდა, ყველა ძაან ერთობოდა, სანამ ფერდაკარგულიი გიორგი შემოვიდოდა რესტორანში და ყველას ყურადღებას მიიქცევდა, სწრაფად წავიდა ანასკენ და თხოვა გარეთ გაყოლოდა. ანაც მორჩილად გაყვა.
-გილოცავ ჩემო პატარა!
-ოხ გგაგახსენდა შენი პატარა? თბილას გაუღიმა ანამ მაგრამ გული ძალიან ქონდა დაღონებული..
-ეხლა არ მითხრა რომ მიბრაზდები. ჩაეხუტა გიოო და მის კისერში ჩარგო თავი
-სულაც არა
-მომენატრე
-გეტყოობა როგორც
-ანაა
-ჰოო
-ხო იცი როგორ მიყვარხარ არა ?
-უკვე აღარაფერი არ ვიცი შენზე..
-მაპატიე ვიციი არვარ სწორიი..
-........................
- რაღაც უნდა გითხრა და არ გამიბაზდე
-გისმეენნ
-იცი ვეღარ გნახავ დიდ ხანს?
-ისედაც ეგრე არ იყო?
-ეხლა უფრო დიდხანს?
-რასგულისხმობ?
-ლონდონში მივდივარრ
-ვააა კაიაა.. და დიდი ხანი რამდენია?
- 2 წელი
ამის მოსმენა და ანასს შეტრიაალება ერთი იყო, თვალებიდან სდიოდა ცრემლები, ცრემლები სინანულის, გულისტკივილის, და ცრემლები იმედგაცრუეების, ცრემლები დანაკარგის
-რატომ? დაბალი ხმის ტემბრით კითხრა
- პროექტში გავედი ფინალში და მივყავართ
- კიმაგრამ ორი წელი რააამბავიაა?
-ტრენინგები უნდა ვატაროთ იქ..
-რომმ არ წახვიდე ? არა რა სისუელებს ვამმბოობ ხმაში სევდა შეეპარა და კვლავ ღაპაღუპით წამოუვიდა ცრემლები...
-ჩემ თავს გაფიცებ ნუ ტირი რა..
-რა სულელი ვარ იმის მაგივრად რომ მოგილოცო მე.. მე..
-კაი დამშვიდდი ჩამოვალ 2 წელში, მანამდეე შენს თავს გეფიცები ყოველ დღე დაგირეკავ..
-კაი წამო შევიდეთ შემცივდა
-არა რა, წამო გავიაროთ, და თავის ჟაკეტი მოახურაა...
ალბათ გაინტერესებთ რა ურთიერთობა ქონდათ გიოს და ანაა? არვიცი სიყვარული „ალბათ“ არასდროს ყოფილა, ან ამაზე არცერთი დაფირებულა, მეგობრებიზე მეტი იყვენნ ყოველთვის.. არვიციი ამას რაქვიაა დ არც თავად იცოდნენ!



ძალიან მაინტერესებს თქვენი აზრი!