გოგონას სიკვდილი. სუიციდი 14წლის ასაკში ეს ხომ წარმოუდგენელია უბრალოდ. განა რას იფიქრებს ხალხი? რა მოხდა? ! ყველა ამბობდა რომ გოგონა გააუპატიურეს. იყო ლაპარაკიც, ჭორებიც და ბევრი უაზრო მითქმა მოთქმაც მაგრამ სინამდვილეში არავინ არაფერი არ იცოდა. ამ პერიოდში ახალი გადაცემების ბუმი იყო. ეკასთან კი ყოველდღე მიდიოდნენ ჟურნალისტები. ერთხელაც ჩვეულებრივი დილა გათენდა. დამწუხრებული შავებში ჩაცმული ქალი კი კართან მივიდა.
კარის გაღებისთანავე კი მეტისმეტად გადაპრანჭულ გოგოს შეხედა
-დიახ გისმენთ.
-თქვენ ნინი აბესაძის დედა ბრძანდებით?
-დიახ.
-თქვენს შვილთან დაკავშირებით რაღაც სალაპარაკო მაქვს და...
-დიახ დიახ მობრძანდით.
ქალს გულმა ძგერა დაუწყო. ნინის სახელი კი გულს ნაზად ხვდებოდა. მისი ყოველი ღმილის გახსენება.
-ნინიზე რაღაც წიგნის დაწერა მინდა მე მწერალი ვარ და თქვენ თუ არა ვინ დამეხმარება. ძალიან გთხოვთ რომ დამეხმაროთ.
ქალს მაშინ სახე ეცვალა და გოგონას გაცოფებული ხმით მიმართა:
-განა ჩემი შვილი საცდელი მანქანაა? განა მასსზე უნდა იჭორაოს საქართველომ?
-ქალბატონო...
-განა შეიძლება დასცინონ მას და ავადმყოფად მიიჩნიონ?
გოგონამ ვეღარაფერი ვეღარ თქვა. დედის გამწარებულ გულს კიდევ რომელშიც ცეცხლი გაღვივებულიყო ვერ ჩააქრობდა ნინიზე ლაპარაკით და მოგონებების შეკრებით.
-კარგად და თუ რაიმე დაგჭირდათ ან გადაიფიქრეთ...
მაგრამ ეკამ ლაპარაკი არ აცადა:
-მიბრძანდით ჩემი სახლიდან. გთხოვთ.
განერვიულებული კი ისევ დარჩა მარტო ნინის ფოტოებთან და მოგონებთან ერთად. მის ოთახში ნაზი სუნამოს სუნი ისევ ტრიალებდა. მისი ტანსაცმელი კი ისევ ისეთი რბილი თბილი და ჰაეროვანი იყო როგორც მაშინ.
კარზე კიდევ კაკუნი და ეკას გამოხედვა. ტირილი რომ უნდოდა კივილი და ღრიალი.
მიბორძიკდა გააღო კარი და რას ხედავს.
-კოტე? შენ?...
-კი მე მოვედი, ნინიკოს შესახებ საინფორმაციოდან გავიგე
-და ახლა კითხულობ?
-ეკა ძალიან გთხოვ გამიგე
-რა გაგიგო? პატარა ბავშვით ხელში მიმატოვე და ერთი სახლი მომიგდე. მანდ დამთავრდა ყველაფერი. 14წლის ვძლივს გავზარდე და მერეე? ვიღაც უნამუსომ დამაკარგვინა და ვერ გამიგია რა მოხდა ვინ შეიწირა ის ლამაზი მზერა. ის ჩემს ცხოვრებას რომ ანათებდა.
-მე ასე არ მინდოდა მართლა მაპატიე გთხოვ.
-წადი.
ქალმა დახურა კარი და შავი ყელსახვევი კვლავ შემოიკრა ყელზე.
რამდენიმე დღე გავიდა და ახალი არაფერი არ იყო. ნინიკო კი ყველას მიავიწყდა უკვე.

-გამარჯობათ გოგონი.
გოგოს ხმა ჩაუწყდა.
-თქვენ მაინც მოხვედით.
გახარებული ხმით თქვა მან.
-კი შვილო მაპატიე მაშინდელისთვის.
-არა ქალბატონო მე მესმის თქვენი.
-მინდა რომ გამოვიძიოთ და დამეხმარე. მე ჩემი შვილის მკვლელს ვიპოვი შენ კი წიგნს დაწერ. ნინიკოს სახელი კი ყველას ემახსოვრება
გოგონას სიხარულს კი საზღვარი არ ქონდა.
განა შეძლებენ ისინი რომ გაიგონ ვის გამო მოიკლა ნინიმ თავი? ნუთუ შეუძლიათ რომ მას მიაგნონ? იმ ბიჭის შესახებ ხომ არავინ არააფერი არ იცოდა. საინტერესოა მართლაც.