ამასობაში მოსაღამოვდა და დედაც და ბესიკოც დაბრუნდნე სახლში.
-დე სად იყავით? -ძალიან დამაინტერესა პასუხმა.
-ბესიკოს კლასელის დედასთან ვიყავით. ხოიცი კლასი რაღაც ღონისძიებას გეგმავს ოქტომბრისთვის და ამ საკითხზე გავაკვიეთ რაღაცეები.
-ჰო მაგრამ ივნისის თვეა რადროს მაგაზე ფიქრია
-ჯობია ადრე ვიფიქროთ რომ ბოლოს კარგი გამოვიდეს
-ჰოისე მართალი ხარ
კიდევ ბევრი ვილაპარაკეთ მე და დედამ. ძალიან მომნატრებია ამ რამდენიმე დღეში. მართალია მასთან თავს ძალიან კარგად ვგრძნობ და ჩემს მეგობრად ვთვლი, ვთვლი კი არა ასეა ნაღდად და მასზე უკეთესი არავინ მყავს, მაგრამ ბიჭებზე არასდროს გვილაპარაკია და არც ახლა ვაპირებდი გაგაზე რამე მეთქვა. რაღაცნაირად შებოჭილი ვიყავი ამ საკითხთან დაკავშირებით. რომელი შვილი არიქნება ასე დედასთან.
ჩემს ოთახში ავედი და დასაძინებლად დავწექი. ისევ ის გოგო ამომიტივტივდა თავში, გვანცა რომ ჰქვია. როგორ მინდა გავარკვიო ვინ არის. არ მახსოვს როდის ჩამეძინა, მაგრამ დილით, ისევ დედაჩემის ხმამ გამაღვიძა, როგორც ყოველთვის.
-ნინიიიიიიიი დაგაგვიიანდება, აბრძანდი და მოწესრიგდიი
-ჰო დე მღვიძავს უკვე ვიცმევ -და ბალიშში ჩავრგე თავი ძილის გასაგრძელებლად. "ახლა ნაღდად მომიწევს ადგომა" გავიფიქრე როცა კარის ხმა გავიგე. დედა შემოვიდა და საბანი გადამაძრო.
-ვიცი მე შენი ჩაცმა, დროზე ასექი და მოემზადე-სიცილით მითხრა
-ოო ღმერთო როდის დაიწყება არდადეგები რომ ამოვისუნთქო-ხმამაღლა მივაძახე ოთახიდან გასულ დედიკოს.
მეც სხვა რა გზა მქონდა ავდექი და მომზადება დავიწყე, ღია ფერის ჯინსი და ფოსფორის ფერი მაიკა ჩავიცვი, ამაფე ფერია ძირებიანი კეტები და ჰოოოპ ახლა თმისთვის უნდა მიმეხედა. როგორც ყოველთვის განსაკუთრებულად არ ვიპრანჭებოდი ამიტომაც თმა უბრალოდ გავიშალე. მთლიანობაში ცუდი გოგო არვიყავი. ერთადერთი რაც ჩემს თავში მომწონდა მუქი, თაფლისპერი თვალები იყო.
ქვემოთ ჩავედი ჩანთა ავიღე და დედას მივაძახე
-გაკოცეეეეეთ-"თ" იმიტომ. რომ ბესო რადგან დაბალ კლასშია, ადრე დაეწყო არდადეგები და მარტო მე მიწევდა სკოლაში სიარული.
ცოტახანში დანიშნულების ადგილზეც მივედი და რატომღაც გამიკვირდა ვერონიკა მოსული რომ არ დამხვდა. შენობაში შევედი და წინ გაგა ამესვეტა
-შენ აქ რაგინდა?-გაკლვირვებულმა ვკითხე
-თუ არ ვცდები, მეც ამ სკოლაში ვსწავლობ-ტუჩის კუთხე ჩატეხა
-აა გამახსენდა-ირონიით ვუპასუხე
-რატო მენაგლები?-სიმკაცრე შეერია ხმაში
-გამატარე იდიოტო-გვერდის ავლა ვცადე როცა დამიჭირა და მკლავზე მომიჭირა ხელი, ვითომ გავიქცეოდი ასეთ მდგომარეობაში
-იქნებ ერთხელ მაინც მოგემართა ჩემთვის სახელით?
-იდიოტი მეგონა შენი სახელი-ისევ ნაგლურად გავუღიმე
-ნინი ჩემს ნერვებზე თამაშს არ გირჩევ ამიტომ შეწყვიტე ასეთი ქცევები-ოო ახლა კი მთელი სიმკაცრით დამაჯილოვა
-შემაშინე-ხმამაღლა გავიცინე
-წამომყევი გიჟო-მაცდური ღიმილი მაჩუქა და ხელი გადამხვია. ჰმ.. რომელი ამის ძმაკაცი მნახა> არა ისე კი მესიამოვნა ასეთი დამოკიდებულება და აღარ ვუთხარი რამე
-გაკვეთილი მაქვს, ვერ წამოვალ
-მე გკითხე წამოხვალ თუ არათქო?
აღარაფერი მითქვამს. ისე გავუყევით გზას, სად მივყავდი? ისევ ხელი ჰქონდა გადახვეული. მასთან თავს დაცულად ვგრძნობდი. მის მკლავებში თავი ჭიანჭველა მეგონა.
ცოტახანშითვალები ამიხვია და ჩამჩურჩულა
-მოხსნა არც გაიფიქრო-და ყელში მხურვალედ მაკოცა, ამაზე მთელ სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა, რაც რგორც ვატყობ გაგას შეუმჩნეველი არ გამოპარვია, რაც იმით გამოიხატება, რომ უკნიდან წელზე მომხვია ხელები და მაგრად მიმიკრა მასზე. ისე მსიამოვნებდა ეს ყველაფერი ჩემთვის საყვარელი ადამიანისგან მეგონა იქვე წავიქცეოდი
-გაგა გთხოვ გაჩერდი-ძვლივს ამოვილუღლუღე
-ჩემი პატარა-ისევ ყელში მაკოცა ამჯერად უფრო მხურვალედ და ხელში ამიყვანა
-გაგაა რას აკეთებ დამსვიი-სიცილით ვუთხარი
-მეშინია არ წაიქცე ისეთი რეაქციები გაქვს ჩემს კოცნაზე- მანაც სიცილით მითხრა და მე ავწითლდი სახეზე
ნეტავ რას ნიშნავდა ეს ყველაფერი დიდ გაურკვევლობაში ვიყავი

ცოტახანში ვიგრძენი როგორ შეანელა სვლა და ერთ ადგილზე შეჩერდა. ფრთხილად დამსვა ძირს და თვალები გამითავისუფლა. ოო ღმერთო რა ლამაზი იყო იქაურობა, მიუხედავად იმისა რომ ღამე არიყო. მთაწმინდა, ყველაფერი ხელის გულივით მოჩანდა, მთელი თბილისი.
-გაგა... მეე-სიტყვებს თავს ძვლივს ვაბავდი
-გთხოვ ეხლა, გაჩუმდი და მომისმინე კარგი?
-გისმენ
-პირველივე დანახვისას აფორიაქება გამოიწვიე ჩემში. შეიძლება არ დაიჯერო მაგრამ ყველაფერს გავაკეთებ ამის დასამტკიცებლად. სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ! მიკვირს აქამდე როგორ ვსუნთქავდი უშენოდ! შენს გარეშე არც ერთი წამით არმინდა სიცოცხლე! შენ ცხოვრებას მიხალისებ! უზომოდ მიყვარხარ! დედაჩემის მერე ერთადერთი ხარ რომლის დავიწყებასაც ვერასდროს შევძლებ!- ამის თქმა და ჩემი წაბორძიკება ერთი იყო, სუნთქვა შემეკვრა. უცებ გაგამ დამიჭირა და მაგრად ჩამეხუტა... მეც ჩავეხუტე. მისი სურნელი ხარბად შევისუნთქე და თმებზე წავეთამაშე
-კარგად ხარ?-თბილად მკითხა
-შენ ჩემთან ხარ და როგორ შეიძლება ცუდად ვიყო-ღიმილით ჩავიხედე მის თვალებში
-ჩემი სულელი-და ისევ უკნიდან მომხვია ხელები
-მიყვარხარ-ეს ვუთხარი და გაგამ შემომატრიალა თვალებში ჩამხედა და თმა უკან გადამიწია
-ჩემი სიცოცხლე ხარ
არმჯეროდა ეს ყველაფერი თავი სიზმარში მეგონა
კარგა ხანს ვტკბებოდით ერთმანეთით. შემდეგ ვეღარ მოვითმინე და გაგას ვკითხე
-გაგა გვანცა ვინ არის შენი?-მან გაიცინა და მასზე უფრო მიმაკრა. ყურთან მოიტანა მისი ტუჩები და ჩამჩურჩულა
-მე შენ გარდა არავინ მაინტერესებს, გაიგე?შენ ხარ ჩემი სიცოცხლის აზრი. გვანცა კი ჩემი ბიძაშვილია
-უუჰ მომეშვაა-გულში მინდოდა თქმა და ხმამაღლა გამომივიდა, რამაც გაგას სიცილი გამოიწვია.
2საათისთვის ვიკადრეთ იქიდან წამოსვლა, გაგამ სახლამდე მომაცილა
-ჭკვიანად იყავი-და ამჯერად საფეთქელთან მაკოცა
-შენც-ღიმილით გადავხედე და სადარბაზოში შევედი. კარი კიარ გავაღე სიხარულისგან შევანგრიე
-რაიყო შვილო-სამზარეულოდან გამოყო თავი დედაჩემმა
-არაფერი დე კაი ხასიათზე ვარ
-დღემ როგორ ჩაიარა?
-არაჩვეულებრივად-აღფრთოვანებულმა ვუპასუხე და გეზი ჩემი ოთახისკენ ავიღე
საწოლზე ბედნიერმა წამოვჯექი. გაგას ყოველი ჩახუტება და კოცნა გავიხსენე და მთელ სხეულში ჟრუანტელი მივლიდა
ასე თვალებ გაბრწყინებული დავქროდი მთელი დღე სახლში, რაც დედაჩემის გაკვირვებას იწვევდა
აიი ასეთმა მხიარულმა გავატარე მთელი დღე სახლშიდა უპსს ჩემი ძილის დროც მოვიდა, თუმცა ვერ ვიძინებდი, ჯერ კიდევ ემოციებით ვიყავი დატვირთული. ამიტომ რადგან ჩემს ოთახში მარტო ვიყავი ავირე ლეპტოპი და საშინელებათა კინოს ყურება გადავწყვიტე და აიი ხოარ დაგაცლიან ყურებას რაა.. სმს დავხედე ტელეფონზე რათქმაუნდა გაგა მწერდა
-გოგო არ გეძინება?
-შენ რაიცი რო არმძინავს?
-შენ ის უნდა მკითხო რა არ ვიცი, თორე შენ რაც გეხება ყველაფერი საკმაოდ არაჩვეულებრივად ვიცი.
-კაიი მაშინ რა არ იცი ჩემზე?
-შენზე ყველაფერი თქო ხომ გითხარი? ზოგადად მკითხე
-კარგი მაშ ზოგადად ვსვამ კითხვას
-ოჰოო მასე ხვალისთვის ბიოლოგიის გაკვეთილი არვიციი ;დდ-ჩემი ხუმარა ბიჭიი ;დდ
-მიყვარხარ ახლა კი დაიძინე. არ გამაბრაზო იცოდე
-რო გაგაბრაზო?
-მოვალ და ჩაგეხუტებიი
-კაი ვიძინებ
-რასქვია არ დაიძინებ
-აუუ ეხლა შენ არ მაძინეებ
-ეს ბოლო სმს იქნება დღეს და ვსო ;დდ მიყვარხარ ჩემი პატარა ყოველთვის გახსოვდეს
-მეც მიყვარხარ იდიოტო
უპს, მგონი ეწყინა იდიოტო რომ ვუთხარი, აღარ მოუწერია, მეკი ჩამეძინა ამასობაში ღამის 12 საათზე კი ისევ სმს-ის ხმამ გამაღვიძა, ოო მაი გაად, ძილსაც არ მაცდის ეს ბიჭი
-ვიცი გაგაღვიძე მაგრამ რომ არ გნახო ახლა მოვკვდები სადარბაზოსთან გიცდი გთხოვ რამენაირად მოახერხე და ჩამოდი, ოღონდ არ იკივლო რა
-ვაიმე ახლავე გამოვიპარები ჩუმად
ფეხაკრებით ჩავიარე კიბეები და კარი ფრთხილად გავაღე, გადავრჩი ფეხი არაფერზე წამომიკრავს. ქვემოთ თითქმის სირბილით ჩავედი და ისიყო კივილს ვაპირებდი ვიღაც ბიჭმა ხელი ამაფარა პირზე. ცრემლებმა დამისველეს სახე, როცა სხვანაირ გაგას შევხედე. "საროჭკა" დახეული ჰქონდა, სახე სულ სისხლიანი და დალურჯებულ ჩაშავებული. ფეხზე ძვლივს იდგა. ბიჭს რომელსაც ხელი ჰქონდა ჩემს პირზე აფარებული მუდარის თვალებით შევხედე და ხელი გამიშვა. მაშინვე გაგასკენ გავიქეცი და მთელი ძალით ჩავეხუტე.
-გაგაააა-ძვლივს ვლუღლუღებდი, თან ცრემლებს ვიწმენდდი
-ჩშშ, ჩემო პატარა გოგოვ დაწყნარდი, რა გატირებს ტო? ცრემლები აღარ დავინახო შენს თვალზე!-ცერა თითით ჩემს სახეს შეეხო და ცრემლები მომწმინდა
-გაგა ასეთ მდგომარეობაში ვინ ჩაგაგდო?-ცრემლები ისევ უგზოუკლოდ დაეხეტებოდნენ ჩემს სახეზე
-ნიკას ვეჩხუბე -თავჩახრილმა მითხრა
-რაა? ნიკას? როგორ გაბედა? უსინდისო, გარეწარი-ანერვიულებულმა ისევ დავიწყე ცრემლების ღვრა
-ჩემი გოგო ჩემი სუნთქვა, ჩემი სიცოცხლე გთხოვ აღარ იტირო რა. ძაან მიყვარხარ, შენს თავს ვინმეს დავუთმობ? მაგათ დედებს ***** ახლოს რომ გაგეკარონ
-გაგაა-ისევ ვტიროდი-გთხოვ ამიხსენი ყველაფერი





როგორც ვხედავ აღარ მოგწონთ ადრინდელივით. უმორჩილესად გთხოვთ რომ თქვენი აზრი კომენტარების სახით დააფიქსიროთ რადგან მე ეს უფრო ძალას მმატებს და სტიმულს მაძლევს რომ გავაგრძელო. რათქმაუნდა ვერ შევწყვეტ ამ ისტორიას, მაგრამ კარგი იქნება თუ გამამხნევებთ და არ იპასიურებთ. გკოცნით თქვენი უცნობიი :*