-გამარჯობა გოგა! (მე)
მივესალლმე, სკამი გამვოვწიე და დავჯექი, მანაც მალევე აწია თავი და პირველი რაც თვალში მომხცდა იყო მისი ცისფერი თვალები, რომელიც ჩემი ანალოგი იყო...
-ნიცა.. შვილო.. რამხელა გოგო გაზრდილხარ.. გალამაზებულხარ.. (გოგა)
-ხო 17 წლი გავიდა მას მერე... ოცის ვარ უკვე... მთელი 17 წელი...ერთხელ არ მოგიკითხივარ.. ერთხელ არ დაინტერესებულხარ ჩემი ამბით.. მიჭირს, მილხინს.... ფეხებზე გეკიდეთ მე და დედა... არც იმთ დაინტერესებულხარ დედას მერე ცხოვრებას როგორ ვაგრძელებდი... მეც მივბაძე თუ არა დედას და გავხდი ნარკომანი თუ ისევ ის პატარა გოგო დავრჩი, სად ჩავაბარე.. რაა ჩემი მომავალი პროფესია.. არაფერი გაინტერესებდა... (მე)
უკვე ბოლო ხმაზე ვყვიროდი.. არ მაინტერესებდა ვინმე თუ იყო ჩვენს გარდა რესტრანში.. ყვირილი მხოლოდ საბას ხმამ შემაწყვეტია....
-ნიცა გეყოფა!! (საბა)
-რატო საბა? რატო მეყოფა... ყველაფერი უნდა ვთქვა რაც კი განვიცადე რომ გაიგოს რამხელა ტკივილი მომაყენა წასვლით... (მე)
-არა.. მართლია ნიცა.... ღირსი ვარ რომ მეჩხუბოს.. მაგარმ მომისმინე და ყველა შენ კითხვაზე მიიღებ პასუხს, ოღონდ ჯერ ეს ტიპი გამაცანი... (გოგა)
-ეგ ტიპი როგორც შენ უწოდე ჩემი შეყვარებულა... და გვიან ხომ არ გაიღვიძა „მამის“ ინსტიქტებმა? (მე)
უკვე იმდენად გაღიზიანებული ვიყავი „მამაჩემის“ ამ საქციელით იქიდან ადგომა და წამოსვლა მინდოდა, თუმცა, საბას ისე მაგრად ქონდა ხელი მოჭერილი ჩემ მაჯაზე, რომ უბრალოდ განძრევაც შეუძლებელი იყო.. ამიტომ მომიწია მისი ამბების მოსმენა თუ რატომ მიგვატოვა..
-როცა 3 წლის იყავი... წავედი ამერიკაში.. (გოგა)
-რამე ახალი მოყევი თუ ყვები, ეგ ვიცი უკვე... (მე)
შევუტიე გაღიზიანებულმა..
-წავედი თუმცა რატომ ჩემ გარდა არავინ იცოდა.. (გოგა)
განაგრძო ისე რომ ცემთვის არც შემოუხედავს....
-შენ რომ გაჩნდი მეც და დედაშენიც პატარები ვიყავით დაახლოებით 18 წლის ვიქნებოდი მე დედაშენი 17… არ ვიცოდით რამხელა პასუხისმგებლობას ვიღებდით საკუთარ თავზე... ხოლო როცა გავაცნობიერეთ უკვე გვიანი იყო...ყოველ დღე სხვადასხვა ქალი მყავდა, დედაშენმა კი იცოდა რომ სამსახურში ვიყავი... ჩემი საზღვარგარეთ წასვლის მიზეზიც ეგ იყო...მე და დედაშენი ყოველდღე ვჩხუბობდით, ისიც თავის მშობლებთან გარბოდა მეორე დღეს კი უკან ბრუნდებოდა მათი დაჟინებული თხოვნით... როცა შენ გაჩნდი თითქოს ურთიერთობა დათბა, თუმცა მაინც იყო ღალატის პერიოდები... ერთხელაც ეს დედაენმა გაიგო და მწარედ ვიჩხუბეთ სწორედ მაგ დღეს წავედი თქვენგან..უბრალოდ ცვენ ურთიერთობა აღარ შედგებოდა, მაშინ 21 წლის ვიყავი შენ კიდე მხოლოდ 3....აეროპორტში მისულს ცუდად გავხდი.. მაშინვე საავადმყოფოში წამიყვანეს და ჩემი დაჟნებული თხოვნით არცერთ ჩემ ახლობელს არ გააგებიეს იქ მოხვედრის ამბავი... მძიმე დიაგნოზი დამისვეს.. სიმსივნე...მხოლოდ რამდენიმე წლის სიცოცხლე მქონდა დარჩენილი.. გადარჩენის მცირე შანსი იყო... კიდევ ერთი მიზეზი თუ რატომ წავედი... საქართველოში მაშინ ამ ოპერიაციას არ აკეთებდნენ, ამიტომ პირველივე რეისით როცა შემეძლო წასვლა გამიშვეს... 4 გადაუდებელი ოპერაცია გამიკეთეს, თუმცა შედეგი იგივე იყო, სიმსივნე კლებულობდა თუმცა რამდენიმე თვის შემდეგ ისევ იზრდებოდა.... წამოსვლის წინ ექიმთან ვიყავი და მხოლოდ და მხოლოდ 6 თვის სიცოცხლე მაქვს დარჩენილი... 38 წლის ასაკში უნდა მოვკვდე... თუმცა ამ ქვეყნიდან ისე არ წავიდოდი ეს ყველაფერი შენთვის რომ არ მეთქვა... ამას არ ვყვები მხოლოდ იმიტომ რომ შეგეცოდო და მაპატიო.. უბრალოდ მინდოდა გცოდნოდა...(გოგა)
შეუძლებელი იყო ამ ყველაფრისთვის უემოციოდ მოგესმინა.. ვგრძნობდი ცხელ სითხეს რომლებიც გზას მიიკვლევდნენ ჩემს სახეზე..აზრი არ ქონდა მალულად ტირილს, არც საბა იყო ნაკლებ დღეში ისიც ჩემსავით განადგურებული იყო.. მიუხედავად იმისა, რომ მამაჩემის ნახვა სასტიკად არ მინდოდა და მეგონა რომ მძულდა, პირიქით ყოფილა... თუმცა ვერ მივხვდი სირალულისგან იყო გამოწვეული თუ მართლა მომენატრა... ამ ხნის მანძილზე ერთხელ არ შეოუხედავს ჩემთვის სადღაც უსასრულობაში იყურებოდა.. როგორც იქნა გაბედა და თვალებში ჩამხედა... ტიროდა, გულწრფელი ცრემლებით ტიროდა...
-გოგა... (მე)
დავიწყე ცოტა მორიდებით, მინდოდა მამა დამეძახა თუმცა თავმოყვარეობამ არ მაძლევდა იმი უფლებას ეს გამეკეთებინა...
-მეორე ცოლი შეირთე? გყავს შვილები მასთან? (მე)
-ვიოდი მაგ კითხვა რომ დამისმევდი... კი შვილები მყავს თუმცა ცოლი აღარ... (გოგა)
-რას ნიშნავს აღარ? ან ბავშვები სად არიან? (მე)
-მიმატოვა იგივე მიზეზით რითაც მე დედაშენი, ტუმცა ერთი განსხვავებით ნარკომანი არ ყოფილა ჩემსავით, მღალატობა ისევე როგორც მე დედაშენს... ბავშვები კი აქ არიან .. ქართული ესმით... (გოგა)
-შეიძლება ვნახო? (მე)
-კი... დღეს საღამოს გელოდებით შენ და საბას... (გოგა)
საბას გადავხედე რომელსაც ამ ხნის განმავლობაში ხმა არ ამოერო ხელი კი ისევ ისე ქონდა მოჭერილი.....გამოვემშვიდობე გოგას და სახლისაკენ წავედით მე და საბა..
-რას აპირებ? (სსაბა)
მკითხა მაშინვე როცა მანქანაში ჩავჯექით..
-არ ვიცი.. მინდა ვაპატიო, თუმცა არ მინდა სიბრალულის ფონზე გამოვიდეს.. მესმის მძიმეა ესეთი მდგომარეობა, თუმცა მე უფრო მიჭირს გადაწყვეტილების მიღება... არ ვიცი ღირს თუ არა პატიება... (მე)
-კაი ეხლა დაწყნარდი, სახლსი ადი დამშვიდდი და საღამოთი მოგაკიტხავ წავიდეთ... (საბა)
მანქანა ჩემ სადარბაზოსთან გააჩერა, გადასვლას ვაპირებდი როცა მაჯაში ხელი წამავლო და უკან დამაბრუნა...
-რა იყო ისევ ბანდიტები დაინახე? (მე)
გამახსენდა გუსინდელი დღე და გამაკანკალა..
-არა მაგრამ ფრთხილად იყავი.. თუმცა მაგისთვის არ დამიბრუნებიხარ, რაღაც დაგავიწყდა... (საბა)
-რა? ჩანთა არ მქონდა ტელეფონი ხელში მაქვს... მგონი არაფერი (მე)
-ეგ არ მმიგულისხმია.. (საბა)
თავსკენ მიხმო და ჩემ ბაგეებს დაეტაკა..როგრც იქნა მომცა ამოსუნტქვის საშუალება და ეგრევე შეტევაზე გადავედი
-აუ საბა რა უხეში ხარ რაა. (მე)
-კაი კაი მიდი ეხლა ადი სახლში და საღამოტი გამოგივლი.. (საბა)
ამჯერად მშვიდობიანად გადავედი მანქანიდან და სახლში ავედი... ეგრევე სააბაზანოს მივაშურე.. ალბათ კაი ორი საათი ვიდექი შხაპის ქვეშ, გონზე მხოლოდ წყალმა მომიყვანა რომელიც გაყინულიყო.. სწრაფად გამოვედი აბაზანიდან და ხალათის ამარა ტელევიზორთან დავჯექი... საინტერესეო არაფერი იყო, ამიტომ მალევე გამოვრთე და ცოტა ძილი ვამჯობინე.. არ ვიცი რამდენხან მეძინა, გონზე მხოლოდ კარზე გაბმულმა ზარმა მომიყვანა.. საათს რომ დავხედე ათი სრულდებოდა..კარები გავაღე და დაფეთებული საბა შემოვარდა სახლში..
-შენ ნორმალური ხარ? (საბა)
ნორმალურად შემმოსული არ იყო ღრიალი რომ დაიწყო...
-რა გაღრრიალებს? (მე)
-რა მაღრიალებს კი არა ტელეფონი სად გაქვს? ან შენ სად იყავი? (საბა)
-მეძინა საბა.. ტელეფონი კი მაგიდაზე დევს რა იყო გამაგებიე? (მე)
-გავხეთქე რეკვით, ტელეფიზორში გამოაცხადეს ორი ბანდიტი ახალგაზრდა გოგოს დაესხნენ თავსო..მეც მეტი აღარ მიფიქრია ეგრევე შენთან წამოვედი გზაში გირეკავდი და არ იღებდი,მერე რამისაა კარები ჩამოვიღე და ბოლოს როგორც იქნა გააღე და დავრწმუნდდი რომ საღ-სალამათი ხარ.. ეხლა კიდე ჩაალაგე შენი ბარგი ყველაფერი რაც გაქვს ძვირფასი არაძვირფასი ყველაფერი... (საბა)
-რათ მინდა ყველაფერი უბრალოდ გამოვიცვლი და წავიდეთ ისე... (მე)
-დღეიდან ჩემტან იცხოვრებ... (საბა)
-რას ნიშნავს შენთან ვიცხოვრებ? (მე)
-იმას რომ ამ სახლში აღარ იქნები და იმას რომ ჩემ გოგოს მარტო ვეღარ დავტოვებ... (საბა)
-ისა.... (მე)
-არანაირი ისა.. ეს საქმე გასაჩივრებაას არ ექვემდებარება, დროზე ეხლა ადი და ჩაალაგე, მეც აქ რაც ძვირფასია იმეებს ჩავალაგებ (საბა)
მეტი აღრ შევწინააღმდეგებივარ ყველაფერი ჩავალაგე რაც მქონდა და მისაღებში დავდე, საბასაც ყველაფერი გამზადებია და მელოდებოდა...რაღაცნაირად გული მწყდებოდა რომ მივდიოდი, თუმცა მეორე მხრივ მიხაროდა რომ ჩემი ბიჭი ჩემზე ესე ზრუნავდა და ნელ ნელა უფრო ვრწმუნდებოდი რომ სიცოცხლეზეე მეტად ვუყვარდი....