-ნიცა რა ხდება? ვინ იყო? (საბა)
-მამაჩემი.... მამაჩემი.. (მე)
-რა მამაშენი ნიცა მაშინებ ძალიან... (საბა)
-ჩამოვიდა..... ამდენი წლის მერე ჩამოვიდა და ჩემი ნახვა უნდა...მხოლოდ ეხლა გაახსენდა, რომ შვილი ყავს... (მე)
ცრემლები ვერ შევიკავე..... პირველად ავტირდი ესე მწარედ... არ მაშინ მიტირია ესე როცა ლუკა ავარიაში მოყვა..
-რას აპირებ უნდა ნახო? (საბა)
მკითხა მოულოდნელად საბამ, ამაზე გავშრი არ მიფიქრია ღირდა თუ არა ნახვა... გონება სულ სხვას მეუბნებოდა, გული სხვას...
-არ ვიცი. ღირს ნახვა? რომ ვნახო უნდაა ვუსმინო აღსარებას რატომ მიგვატოვა და რატომ მოუნდა ეხლა ჩემი ნახვა, რომ არ ვნახო ჩემ თავს არასდროს ვაპატიებ რადგან ვერ მივიღე პასუხები იმ კითხვებზე რაც ამდენი წელია მაწუხებს... (მე)
წყენთში აღარ გავჩერებულვართ, მაშინვე თბილისისკენ ავიღეთ გეზი... გზაში ვფიქრობდი რამდენ ტყუილს მეტყოდა მამაჩემი... თუმცა მანამდე ელენას ნახვა მინდოდა..
-გთხოვ ელენასთან და ლუკასთან მიმიყვანე... (მე)
-კაი მიგიყვან.. ორონდ ერთი პირობით მამაშენთან წახვალ და დაელაპარაკები.... (საბა)
-კი მაგრამ... (მე)
-არანაირი მაგრამ წახვალ და მეც წამოგყვები.... (საბა)
შეწინააღმდეგებას აზრი არ ქონდა... მაინც წამომყვებოდა რომც წავსულიყავი და მისთვს რ მეთქვა...
-საბა..... ბოდიში.... (მე)
-ბოდიში? ბოდიში რისთვის? (საბა)
აშკარად გაკირვებული იყო ჩემი ნათქვამით....
-ორჯერ მაწყე ესეთი შეხვედრა სადაც მარტო მე და შენ უნდა ვყოფილიყავით და ორივეჯერ ჩაგვიშალეს... (მე)
-კაი რა ნიცა ყოველთვის მოვაწყობთ ეგეტებს.. ეხლა მთავარია შენ სწორი გადაწყვეტილება მიიღო და გონივრულად მოიქცე... თუმცა დაიმახსოვრე რაც არ უნდა გდაწყვიტო მე ყოველთის შენ გვერდზე ვიქნები....
მხოლოდ გავუღიმე და გზას გავხედე.. ელენას სახლამდე მალე მივედით... კარებზე დაახლოებით ნახევარი საათი ვაკაკუნებდით, ბოლოს როგორც იქნა ხალათში გამოწყობილმა ელენამ გააღო კარები....
-ნიცა? შენ ხომ წყნეთში უნდა იყო? (ელენა)
-შემომიშვი და აგიხსნი ყველაფერს (მე)
გვერდზე გაიწია და შეგვატარა მე და საბა ოთახში... იქაურობა ისეთი არეული იყო, გამიკვირდა ელენასგა ეს საქციელიი..
-არ გაიკვირვოთ ლუკა გამოწერეს საავადმყოფოდან და დასახვედი წვეულება გვქონდა.. (ელენა)
-კაი არაუშავს, ეხლა რისთვის მოვედი მოკლედ..... (მე)
მოვუყევი ყველაფერი ელენას საახეს რომ ვუყურებდი მეცინებოდა, ისეთ მიიკებს იღებდა, თუმცა დიდი პრობლემა მქონდა, როგორც იქნა დავამთვარე მოყოლა და ელენას სახეც ჩვეულებრივ ფორმას დაუბრუნდა..
-რაააა? გოგა ბიძია ჩამოვიდა? (ელენა)
-ხო ჩამოვიდა მაგრამ უარესი რამ ხდება (მე)
--ამაზე უარესი რაღა უნდა იყოს? (ელენა)
-ნიცას ნახვა უნდა, ნიცამ კიდე ვერ გადაწყვიტა ნახოს თუ არა... (საბა)
საუბარში საბა ჩაერთო, რომელიც ამ ხნის განმავლობაში ჩუმად იჯდა... ოთახში საშინელი სიჩუმე ჩამოვარდა აი რომ იტყვიან ბუზის გაფრენის ხმა ისმისო ზუსტად ეგეთი... ნერვებ მიშლიდა ეს სიჩუმე.. რამდენი რაღაცის თქმა დავაპირე იმდენი გავჩუმდი... სიჩუმე როგორც ყოველთვის ჩემმა ტელეფონმა დაარღვია...
-გამარჯობათ ნიცა ჯოხაძეს ველაპარაკები? (უცნობი)
-დიახ მე ვარ (მე)
-მე ბატონი გოგას თანაშემწე ვარ და თქვენი ნახვა სურს, როდის შეძლებთ რომ შეხვედრა დავნიშნოთ? რაც უფრო მალე იქნება მით უკეთესია.. (უცნობი)
-ხვალე ოთხ საათზე... (მე)
-კარგით მისამართს შეტყობინების სახით გაგაგებიებთ (უცნობი)
მეტი არაფრის თქმა არ დავაცად ისე გავუთიშე ტელეფონი და ოთახში მჯდომთ გადავხედე, რომლებიც ინტერესით მიყურებდნენ...
-ხო რა იყო ხვალე უნდა შევხვდე გოგას ოთხ საათზე.. მისამართ მომწერენ... (მე)
ეს ვთქვი და ტელეფონზე მესჯი მოვიდა, მისამართი იყო.... იმ დღეს კიდე დიდხანს დაავრჩით ელენასთან და ბევრიც ვიმხიარულეთ.. შუა ღამე იყოო სახლში წასვლა რომ გადავწყვიტეთ მე და საბამ...სადარბაზოსთან მალევე მივედით.. გადასვლას ვაპირებდი, როცა საბამ ხელი დამქაჩა და უკან ადგილისაკენ მიბიძგა...
-საბა რა ხდება? (მე)
-ორი წუთით გაჩუმდი, რაღაცას ვამოწმებ... (საბა)
საბას მზერას თვალი გავაყოლე და ჩემს სადარბაზოსთან ორი ტიპი დავლანდე, რომელიც ჩემი აივნისკენ იყურებდონენ....
-ეს ისაა რასაც მე ვფიქრობ? (მე)
ვიკითხე აკანკალებული ხმით
-რა ვქნათ ეხლა? (მე)
-გაჩუმდი ცოტახანი! (საბა)
მიღრიალა მწყობრიდან გამოსულმა.. ისედაც ანერვიულებულს ცრემლები გადმომცვივდა, ვეცადა მისგან მალულად მომეწმიდა თუმცა მაინც დაინახა..
-რა გატირებს ? (საბა)
მკითხა აშკარად მომბალი ხმით...
-არაფერი, ურალოდ ძალიან მეშინია და შენმა ყვირილმა უარესად შემაშინა.. (მე)
ცრემლებმა მაინც თავისი გაიტანეს და ლოყები დამისველეს..
-ბოდიში რა ნიცა. არ მინდოდა უბრალოდ...... ვინერვიულე, მარტო რომ იქ გამეშვი რა შეიძლება მომხდარიყო.... (საბა)
მანქანა დაქოქა და გაზს ბოლომდე მიაწვა...
-საბა სად მივდივართ? (მე)
-ჩემთან დღეს მარტო ვერ დაგტოვებდი... ხვალე დილით მივალთ შენთან გამოიცვლი და მერე წავალთ მამაშენთან შესახვდრად.... (საბა)
-მადლობა გვერდში დგომისთვის.. (მე)
-კარგი რა ნიცა ჩემი პრინცესასათვის ყველაფერი კარგი მინდა... გადმოიხარა და შუბლზე მაკოცა..
-შუბლზე დებილებს კოცნიან და წინ იყურე თორემ ავილეწებით... (მე)
-ვი გითხრა რომ დებილებს კოცნიან და არა მათ ვინც სიცოცხლეზე მეტად უყვართ??? (საბა)
ამსაობაში სახლშიც ავედით, კიდე კაი პროდუქტი ეხლა მაინც ქონდა სახლში და არ მოგვიწია ცალკე ჩასვლა...საღამოთი როგორც გვჩვევია პოპკორნი მოვიმარაგეთ და ფილმის ყურება დავიწყეთ.. თავი საბას კალთაში ჩავდე და გავიტრუნე... ვგრძნობდი მის ხელებს, რომელიც რიტმულად დადიდოა ჩემს მკლავზე, მკლავიდან სახეზე და შიგადაშიგ ცხელ ტუჩებს რომლებიც სახეს, კისერს და თუცებს მიკოცნიდნენ.. დაღლილობამ თავისი გაიტანა და მალევე დამეძინა....დიილით საბას მხურვალე კოცნმ გამაღვიძა
-ნიც დაგაგვიანდება ადექი პირველი საათია უკვე.... (საბა)
-აუ კაი რა ცოტახანიც კიდე და ავდგები რა... (მე)
-ნიცა!!!! (საბა)
-კაი კაი ვდგები.. ორონდ ყავა დაადგი რა... (მე)
თხუთმეტ წუთში ქვევით ვიყავი და ყავას გემრიელდ მივირთმევდი..სახლში გავლა არ დამჭირვებია, საბამ ისევ თავისი დის ტანსაცმელი მათხოვა...
-იქნებ არ ღირს? (მე)
დანიშნულების ადგილას მისულებმა მხოლოდ ეხხლა ვიკითხე..
-რადგან აქამდე მოვედით ესეიგი ღირს... არ ინერვიულო ყველაფერს შეძლებ (საბა)
მანქანიდანგადავედი და რესტორანში შევედი, მხოლოდ ერთი მაგიდა იყო დაკავებული და მეც იქითკენ წავედი...


იმედია მოგეწონებათ ^_^ გავაგრძელო??