შეშინებულს ცრემლები მომდიოდა ღაპაღუპით. მერე კი ხმა მოისმა გარედან „ეძებენ , ეძებენო“ . შევვარდი უკანა ოთახში და მინდოდა კივილი ღრიალი მაგრამ არ შემეძლო. მარინე დეიდა კი მაწყნარებდა:
-შვილო ნუ ტირი გთხოვ ის ღირსი იყო
-კი მაგრამ მე ცხოვრება დავინგრიე. ჩემი ხელით გავითხარე სამარე.
-შენ სწოირად მოიქეცი შენს გვერდით ვარ საყვარელო დაგეხმარები. პრინცესავ ნუ იტირებ.
მაგრამ არ მეტირა? ცხოვრება დამენგრა თან მასზე ვფიქრობდი: მასთან გატარებული ყოველი წამი, ყოველი კოცნა ყოველი მიყვარხარ და ყოველი დილა ერთად გათენებული. წინ ჩამიქროლა იმ წამებმა. მასთან ყოველი სექსი. ვნება უფრო მეტი იყო ჩვენს შორის, მაგრამ მე ნინიკოს ვერ ვუღალატებდი. ისტერიკაში ჩავვარდი და ყვირილი დამიწყია ეგ მერე მითხრა მარინე დეიდამ. ვეღარ ვიგებდი უკვე რას ვაკეთებდი როგორ და რანაირად.
-მარინე დეიდა იცით? მიყვარს
-მერეე? ის ა
-ვიცი მაგრამ გრძნობები აჭარბებს.
-მასთან სექსი გინდოდა აგღაგრძნებდა და ვნება იყო დიდი. შენ ის არ გიყვარს შვილო არა.
-არვიცი არა არა..
-გამოდი ახლა რამე უნდა გაჭამო თორემ ასე დაუძლურდები
მე ადგომის თავიც არ მქონდა. ეს შეამჩნია საწოლში ჩამაწვინა და მაჭამა. მისი ასეთი ქცევა გამიკვირდა კიდეც მაგრამ გასაკვირი რა იყო. ეტყობოდა რომ სოფელმა გარიყა მხოლოდ იმიტომ რომ მკითხავი იყო და საკუთარი ცხოვრება ქონდა. არ ახედებდა მასშსი არავის და ჩვენს ენაზე რომ ვთქვათ „ეკიდა“.
-აიღეთ ეს.
და ჩემი აიფონი გავუწოდე.
-კი მაგრამ ეს რად მინდა შვილო?
-გაყიდეთ და საჭმელში გვეყოფა.
-არა არავითარ შემთხვევაში მე შენ გეხმარები და არ მინდა შენი არაფერი.
ჩამეძინა როგორც იქნა. სულ ნიკას ვხედავდი. მასთან გატარებულ ღამეებს როგორ მხვევდა ხელს წელზე მერე კი როგორ ვიძირებოდი მის მკლავებში. ვნება მათრობდა.
უცბად კი ძილბურანში ხმა მომესმა:
-პოლიცია მოვიდა.
ეს მარინეს ხმა იყო. წამოვდექი და ფანჯრიდან ვისკუპე. ფეხით დავეცი სისხლი წამომივიდა მაგრამ ჩემს თავს თავად ვაჩუმებდი რომ არ მეკივლა. ვარწმუნებდი რომ ძლიერი ვიყავი. და უეცრად ლოცვა დავიწყე. არ ვლოცულობ საერთოდ მაგრამ იმ წამს მხოლოდ ეგღა გამახსენდა.
-მამაო ჩვენო რომელი ხარ ცათა შინა....
-შვილო როგორ ხარ?
რამდენიმე წუთის მერე დამიძახა მაღლიდან მარინემ. მეც ავხედე და ლაპარაკის თავი რომ აღარ მქონდა თვალებით ვანიშნე რომ მტკიოდა ფეხი და შველას ვთხოვდი. ჩამოირბინა კიბეზე თან ხელებს მუხლებში ირტყავდა
-დედა რა დღეში ჩააგდეს ეს ოქროს გოგო. სადაა ღმერთი სად.
ვქვითინებდი. მწარე ცრემლი დამდიოდა თვალზე და თან გულში ვამბობდი: „შნ შეგიძლია შენ გააგრძელებ ანნა, შეგიძლია“
მერე აღარ მახსოვს აღარაფერი, მეორე დილას კი გამეღვიძა. მისმა ნაზმა ხელმა გამაღვიძა. ტელევიზორი ჩართო და საინფორმაციო დაწყებულიყო. დედას ინტერვიუ იყო. ჩემი დედიკო ჩემი. მენატრებოდა, მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა.
ერთ კვირაზე მეტი ვიყავი მკითხავ მარინესთან. შემდეგ კი წამოვედი. სულ კასპში ვერ გავჩერდებოდი. თმა შევიჭერი. ჩაცმულობაც შევიცვალე. იმედი მქონდა რომ ვერ მიცნობდნენ. ავტობუსი ოკრიბაში გაჩერდა მეც ჩამოვედი. ახლა რა უნდა მექნა? მომდევნო ნაბიჯის გადადგმის დრო იყო. ვიცოდი რომ ნიკას ვუყვარდი ასე რომ მასთან უნდა წავსულიყავი:
და ამ დროს კარზე კაკუნი. გაიღო კარი და ჯოხით ხელში მოკუნტული ნიკა.
-ნიკა...
მას კი გაოცებული სახე ჰქონდა
-ანნა? სად იყავი?.
-მე. ნიკა არ მინდოდა მართლა. ნიკა უშენოდ მოვკვდები ცუდად ვარ გთხოვ ხელს ნუ მკრავ.
მანაც სულელივით ჩამიკრა გულში და დაიჯერა ეს ჩემი გულისამრევი და ამაჩუყებელი სიტყვები. ის ღამეც მასთან გავატარე. სექსიც კარგი გვქონდა. მე მას ბოლომდე გავანადგურებდი და მისი დახმარებით ლუკასაც. ჩემი ნინიკოს სიკვდილი არ შერჩებათ.