მეორე დღეს ჯეკო ჩვეულებრივზე აცერცეტებული დამხვდა.
- რა გიხარია შე საცოდავო?- მოშხამული ხმით დაიწყო ლენკამ.
- აუ ეს ხო სიცოცხლეს შეგაძულებს-დაებღვირა ჯეკო- რაო გიორგუნამ?
- რავი ისეთი არაფერი, ჩვეული დიალოგები რომ დრო ჭირდება მაგრამ მე ვალდებული ვარ ჭკვიანად ვიყო, ვინმე სხვა და ხო ვიცი რასაც გააკეტებს და ასეთები.
- გოგო- დაფიქრებული სახით დაიწყო ჯეკომ- მგონი გიოს ორიენტაცია შაუბრუნდა და ვერ ამბობს- ისეთი სერიოზული სახით თქვა, ლენკა ხუთი წუთი ფიქრობდა რა მიტხრაო, მერე მიხვდა და იყვირა:
- კატო გაათრიე დებილია ეს!
- კაი რას უსმენ მერე- სიცილით წამოვარტყი ჯეკოს თავში და ჩემს ადგილზე დავჯექი.
- ჯეკოოო- სირბილით შემოვიდა ნუცა - უმაღლესი ავიღე ასიდან ასი- თვალებგაბრწყინებულმა ახარა და ცოტა დააკლდა არ ჩახუტებოდა.
- ნუ ახლა შენ ისეთმა ადამიანმა აგაწყობინა ეგ პრეზენტაცია რომ სხვა შეუძლებელი იყო- გაიჭიმა ჯეკო.
- მაიმც რა იდიოტი ხარ!- უცებ გაბრაზდა ნუცა.
- გოგო მადლობის მაგიერია?
- შენს აღმატებულებას რა მადლობა უნდა ..
-ნუ პროსტა უმადური..
- იდიოტი..
- ჰეე გამარჯობა- ჩვენც აქ ვართ ტონით იყვირა ლენკამ.
- სალამი- ჩაიდუდღუნა ნუცამ და ჩემს გვერდით დაჯდა.
- აუ როგორ არ დაიღალეთ რა- დავიწყე ჩვეული ლექცია- გეყოფათ ხალხო !
- აუ რაა ეს ლექციები ხო- ხელი აიქნია ჯეკომ.
შუადღემდე დარჩა ნუცა და ათჯერ იჩხუბეს, მერე ლენკამ დიდი მოწიწებით მოსთხოვა ორივეს კაბინეტი დაეტოვებინათ, ჯეკოსაც მეტი რა უნდოდა დაავლო ხელი ნუცას და სადღაც გააქცუნა სად წაიყვანა და რამ მოუარეს გაიგე ეხლა. თინამ რაღაც საბუთემი მოგვიტანაა, შეამოწმეთ და ხვალ მაგიდაზე დამახვედრეთო, ლენკას თავის ტკივილისგამო მეც რომ შევწუხდი სახლში გავუშვი, პირველამდე მომიწია ამ ქაღალდების ფურცვლა და კითხვა, ათასჯერ გავლანძღე ჯეკო, ცერცეტი და უპასუხისმგებლო რომაა მაგრამ რას ვუშველიდი?
დაღლილმა დავალაგე თინას მაგიდაზე საბუთები და ნახევრად მძინარ წავედი გასასვლელიკენ.
სულ გამოვფხიზლდი, ჩემი სამსახურის წინ მანქანაზე აყუდებული ფარულავას დანახვაზე მშვიდად რომ ეწეოდა სიგარეტს.
წამსვე გამართეს ჩემში სასიკვდილო ომი მონატრებამ და წყენამ.. ფარულავას ჩამოსვლა ვიცოდი რომ გარდაუვალი იყო მაგრამ ასე მალე და თან ასე აქ დადგომით.
გაღიმებული გასწორდა დაჩი და სიგარეტი მოისროლა, ნელა მივუახლოვდი და მისი შესწავლა დავიწყე რომ დავრწმუნებულიყავი ნამდვილი იყო, ამ წამს მოლანდების ვერსია ყველაზე მისაღებად მიმაჩნდა. სულ ოდნავაა შეცვლილი, სულ, სულ ოდნავ..
ისეთივე თმა, წვერი და სუნი აქვს როგორიც ჰქონდა, ისევ ისღიმილი ყველაზე მეტად რომ მიყვარს და ამ ღიმილის დროს ჩაჩხვლეტილი მარცხენა ლოყა, ისევ ისეთი გამოხედვა..
- ხომ იცი ვერ ვიტან გვიან რომ დადიხარ მარტო- ისეთი კატეგორიული, მომთხოვნი ხმით ჩაილაპარაკა ფარლავამ ეჭვი შემეპარა განვლილი ხუთი წლის არსებობაში, მერე გონებაში დამიდგა მისი წასვლის შემდეგი პერიოდი, მე რომ ვიცი მარტო რაც გამოვიარე და დაჩის ნაწყენმა შევხედე.
ჩემი სახე ხელებში მოიქცია ფარულავამ და გამიღიმა, ისევ ბრძოლა საკუთარ თავთან რომ არ იტირო..
- გაზრდილხარ კატო- ჩამჩურჩულა ფარულავამ და სახის თვალიერებ განაგრძო, მერე დაიხარა შუბლზე მაკოცა და მაგრად მიმიხუტა გულზე.
თვალები დავხუჭე რომ ეს ყველაფერი მეგრძნო, დაჩის სიახლოვე, ის რომ აქ იყო, ის რომ ხუთი წლის მერე პირველად მიწვავდა ცხვირს მისი სუნი მაინც ასეთი ნაცნობი რომ იყო, მაინც რომ მთელი სამყარო იყო ჩემთვის ..
- დაჩი- დავიწყე ხმადაბლა.
- მომენატრე- გამაწყვეტინა ფარულავამ.
- იტყუები- მწარედ გავაქნიე თავი და დაჩის მოვშორდი.
- რა?- გაეცინა ფარულავას.- რატომ გგონია?
- იქნებ იმიტომ რომ ხუთი წელი ერთხელაც არ დაგირეკავს?- წყენა ვეღარაფრით დავმალე და ვიყვირე.
- ტონი!- გამაფრთხილებლად გაისმა ფარულავას ოდნავ მაღალი ხმა- მიზეზი აქვს ყველაფერს..
-მაინც რა?
- მაინც ის რომ თუნდათ ერთი წამით შენი ხმა რომ გამეგონა დაუფიქრებლა გამოვფრინდებოდი პირველივე რეისით.. ამას რაც მოყვებოდა გეცოდინება.
- მოგეწერა..
- კაი რაა, შემთხვევით შენი ფოტოებიც ხო არ დამეკომა და პოსტებზე დამეთაგე?
ისეთი ხმით იკითხა დაჩიმ ძლივს შევიკავე თავი არ გამცინებოდა.
- რაც საჭირო იყო ყველაფერს ვაკეთებდი და ეს კარგად იცი, ყოველწამს ვიყავი შენთან როცა გჭირდებოდა..
- არა დაჩი, შენი დაცვა არ მჭირდებოდა შენ მჭირდებოდი..
- ხო და აქ ვარ..
- გვიანია.. მორჩა.
- ათასჯერ მითქვამს შენთვის რომ ჩვენ არ მოვრჩებით.. ხომ იცი კატო რომ სულ ჩემთან იქნები არა? დღეს გამიცანი?
- არა..
- მაშინ ჩაჯექი ჩემს მანქანაში- კარი გააღო ფარულავამ.
- არ მინდა!
- კატო!- სევ გაამკაცრა ტონი მანქანაზე მიმითითა.
- შენ არ გაქვს უფლება...
- როდიდან ვიღებ ვინმესგან უფლებებს ?
- არ ჩავჯდები შენს მანქანაში..- კატეგორიულად გამოვაცხადე.
- ძალით ჩაგსვა?
- ხელი არ მახლო..
- აუ ნერვებს მიშლი უკვე- მობეზრებულმა მომკიდა ხელი და მანქანაში ჩამაგდო.
სწრაფად ჩაჯდა თავის მხარეს და მანქანა დაძრა.
- სად მიგყავარ?- ჩემს გზას გადაუხვია ფარულავამ.
- წყნენთში..
- რა მინდა წყნეთში?
- დღეს ჩემთან რჩები, ჩახუტებული ძილი არ მოგენატრა?
- არა!
- ნერვები არ მომიშალო..
- ასე უბრალოდ ვერ მოხვალ და გააგრძელებ ყველაფერს ისე თითქოს ეს ხუთი წელი არც ყოფილა..
- უკვე მოვედი და გავაგრძელე..
- დაჩი ჩვენ შორის ხუთი წელია გესმის?
- არ გიყვარვარ?- მოულოდნელად დაამუხრუჭა ფარულაამ.
- რა აზრი აქვს..
- მართალია რაანიარი, ადრეც მითქვამს და გავიმეორებ შენ ნებისმიერ შEმთხვევაში ჩემთან იქნები, დანარჩენი ..
- ჩემი აზრიც ხო?
- ამ ეტაპზე კი..
- უარესობისკენ შეიცვალე!- ვიყვირე გაბრაზებულმა..
- ტონს დაუწიე თორემ ნათლად დაგანახებ ცვლილებას!
- ხომ იცი რომ შენი არ მეშინია..
- არც გაშინებ! ჩუმად იჯექი და ნერვები აღარ მომიშალო..
- ავადმყოფი ხარ - ვიყვირე მთელი ხმით..
დაჩის გაეღიმა, ისე თბილად გაეღიმა გამიკვირდა..
- მომენატრა- ჩაილაპარაკა ღიმილით- შენი საფირმო სიტყვა..
- რამდენიხანი გავიდა დაჩი- თითქოს ახლა ვიგრძენი ხუთი წლის ხანგრძლივობა, აცრემელებულმა გადავხედე ფარულავას და მზერა ისევ გზაზე გადავიტანე.
- სიგიჟემდე მენატრებოდი- დაიჩურჩულა ფარულავამ და მანქანა გააჩერა- მოდი რა - ხელი გამომიწოდა დაჩიმ.
სწრაფად გადავჯექი მის მხარეს და მაგრად ჩავეხუტე.
რა არის სიამაყე როცა გიყვარს? რა მოსატანია წყენა სიყვარულთან.. ჩვენი სიყვარყვარული დრომ დანდო..
"დაინდობს? დრო ჩვენს სიყვარულსაც დაინდობს?"
"ალბათ დაინდობდა რომ გქონდეს" ჩემი და დაჩის დიალოგი გამახსენდა და გამეღიმა, რამდენი რამ მოხდა იმის მერე, რამდენჯერ გადავიტანეთ ტკივილი, რამდენჯერ დაგვინდო დრომ..
- ჩემი ცხოვრება ხარ - ჩამჩურჩულა ფარულავამ .
- ახლა რა იქნება?
- ახლა წყნეთში ჩავალთ და ძალიან ძალიან მაგრად ჩაგიხუტებ და დავიძინებ..
- დაჩი სერიოზულად..
- სიწყნარე და ის ცხოვრე იქნება შენ რომ გინდოდა გპირდები..
- გეგა ქალაქშია..
- ვიცი, გამრეკელთან ყველაფერი მოგვარებულია, აქ საცოლესთან ერთად ჩამოვიდა.
- რა?
- ხო..
- ანუ სულ დამთავრდა?
- სულ დამთავრდა..
- არ მჯერა რომ მორჩა.
- დაიჯერებ..
- მე არ შეგირიგდები..
- უკვე შემირიგდი..
- ნწუ..
- ბავშვად დარჩი..
- ბოდიშით ყველა ვერ იზრდება..
- ჩუ რა გთხოვ..
- მიყვარხარ..
- ნუ თუ გინდა ილაპარაკე- უფრო მაგრად მომხვია ხელი დაჩიმ.
- გაჩუმდიო და..
- მიდი გადადი ჩავაღწიოთ სახლამდე- თავზე მაკოცა დაჩიმ და გადასვლაში დამეხმარა.
წყნეთში, პატარა სახლის წინ გააჩერა ფარულავამ მანქანა, სახლი მოწესრიგებული დაგვხვდა, სწრაფად აიღო გეზი ფარულავამ საძინებლისკენ.. მაგრად ჩამეხუტა დაპირებისამებრ და ასე ჩაეძინა..
მე ღამის გათენება მომიწია ამ ყველაფრის გააზრებისთვის მაგრამ მაინც ყველაზე ყველაზე ბედნიერი ვიყავი ..


მოვკვდი <3 მადლობა ვინც კითხულობთ.. ფოტოზე დაჩია