- გაგიჟდი? რადღეში ხარ .... მიღრიალა ბოლო ხმაზე...
– მე გავგიჟდი? მეკაიფები?....სიცილი ამიტყდა , მერე დავსერიოზულდი – ამას მეკითხება ტიპი რომელმაც მომიტაცა და გამოკეტილი ვყავარ.....ისკი ზურგით იდგა ... რატომღაც ყოველთვის ცდილობდა მზერა აერიდებინა ჩემთვის... ამ დროის მანძილზე მხოლოდ 2 ჯერ დავინახე მისი სახე და ისიც შიშისგან ნორმალურად ვერც შევათვალიერე... რაღაცის თქმა უნდოდა როცა ოთახში ვიღაც ტიპი შემოვიდა
– ბატონო ... მიმართა უცნობს
– ეხლა არა , ანკა სახლში წაიყვანე ... თქვა ცივად ... გაკვირვება ვერ დავმალე
– მომიტაცე აქ გამომკეტე და ეხლა ესე უცბად მიშვებ?
– შენს ძმას მივწერე შენი ტელეფონით რომ შენს ნათლულთან რუსთავში წახვედი რადგან თამთამ დაგირეკა დ გითხრა შაკოს ავადმყოოფობის ამბავი ... ეს თქვა და ხელში ჩემი ტელეფონი აათამაშა... ისე მომაწოდა არ შემოუხდავს... ოთახიდან გავიდა... გაოგნებული დავრჩი საიდან იცოდა ჩემი ნათლულის შესახებ?... გონზე მაშინ მოვეგე როცა მისმა ,,ცუგამ'' კიბეებისკენ მიბიძგა და წინ გამიძღვა , მანქანაში ჩამსვა...ჩემს სახლთან ჩამომსვა და სასწრაფოდ დატოვა იქაურობა....
სახლში ჩვეულებრივად შემხვდა ყველა... შაკოს ამბავი გამომკითხეს და მეც ოსტატურად ვიცრუე... თუმცა არ მშორდებოდა ფიქრები რაუნდოდა იმ ავად მყოფს ჩემგან? რატომ მომიტაცა ან რატომ დამაბრუნა ესე მალე? რაც არუნდა გაგიკვირდეთ შიშის გრძნობა აღარ მქონდა ეხლა მხოლოდ ინტერესი იყო შემორჩენილი...
სასწრაფოდ ვიბანავე... ტანზე გამოვიცვალე და მაცივრიდან ნაყინის გამოღება დავაპირე მაგრამ იქ არ დამხვდა... რადგან დღეს ნიკა აქ რჩებოდა და საკუთარი სახლი ცარიელი იყო გადავწყვიტე იქ წავსულიყავი
– ნიკა შენს სახლში წავალ რა? რამდენიმე დღე მარტო მინდა ყოფნა
– ეე ქაჯო ჩვენს მიგდებას აპირებ?(ელი)
– ეგ არასწორია ძმაო(ნატაშკა)
– არაფერი გიჭირთ შენ ნიკასთან იყავი შენკი ნატაშკ შენს დათოს ხელი ჩაჭიდე და იარეთ ისე. უჩემოდ არ მოიწყენთ მე კი დასვენება მინდა ...
– აზრი არ აქ თავისას მაინც გაიტანს ... ჩაიქნია ხელი ნიკამ ... ცოტა ტანსაცმელი ჩავალაგე და მანქანაში ჩავჯექი.... სახლში შესული არ ვიყავი მუსიკები ბოლო ხმაზე ჩავრთე .... აივანზე გავედი ..სიგარეტი მოვმარჯვე და ფიქრებში გადავერთე... არ მახსოვს როდის ჩამეძინა , მაგრამ ტელეფონის ხმა გავიგე და მივხვდი რომ ლოგინში ვიწექი.. მაგრამ არ მახსსოვდა როგორ და როდის დავწექი .. ტელეფონს დავხედე რეზი იყო
– ხო რეზ
– როგორ ხარ მეტიჩარა?
– კარგად შენ?
– კარგად. ანკა რამდენიმე თვით სამსახურის გამო საქართველოდან გავდივარ
– რააა? მაინც რადენი თვით?
– არვიცი.. თქვა დამნაშავის ხმით
– აუ რეზი
– რავქნა ამ წუთას გავიგე მეც პატარავ და ერთ საათში მივფრინავ მაპატიე ტელეფონით რომ გემშვიდობები
– კარგი . რომ ჩახვალ ნომერი აიღე და გამაგებინე
– კარგი პატარავ ჭკვიანად... მითხრა და ყურმილი გამითიშა... საშინლად ვიგრძენი თავი როცა წარმოვიდგინე რომ რამდენიმე თვე რეზის ვერ ვნახავდი...გული მიგრძნობდა ეს თვეები ბევრ რამეს შეცვლიდა ჩემში ... რადგან ძილი გამიტყდა გადაავწყვიტე სასეირნოდ წავსულიყავი.. სპორტულები გადავიცვი და ქუჩას გავუყევი...ჩემთვის მივაბიჯებდი თან მუსიკას ვუსმენდი ....ვფიქრობდი რეზიზე... იმ თვეებზე რომლის დროსაც ის ჩემგან შორს იქნებოდა... მეშინოდა დროს ჩვენს შორის სიცივე არ გამოეწვია... უცბად მაღაზიას მოვკარი თვალი... ნაყინი გამახსენდა და შევედი ... მხოლოდ ერთი ყუთი იყო ჩემი საყვარელი ნაყინი დარჩენიილი ის–ის იყო უნდა ამომეღო რომ ტელეფონმა დამირეკა
– ხო ნიკა
– ანკა რას შვები?
– მაღაზიაში ვარ შენ?
– არაფერს. გოგო ჩემი ბავშვობის ძმაკაცი ჩამოვიდა ხვალ წვეულებას აწყობს ხო წამოხვალ?
– რომელი ძმაკაცი?
– საბა ამაშუკელი..... სახელი გვარის გაგონებაზე თითქოს თვალებში დამიბნელდა და თაბრუ დამეხვა
– ანკა გესმის? რატო არ იღებ ხმას
– ხო ნიკა მესმის ვნახოთ...ვუთხარი და გავუთიშე..როცა შევბრუნდი ჩემს უკან ძალიან ახლოს იდგა მაღალი ვიღაც რომელსაც ჩემი ნაყინი აეღო და ყიდვას აპირებდა... სახეზე როცა შევხედე ვიცანი ეს ის იყო უცნობი
– ეგ ნაყინი ხელში რომ გიჭირავს სხვათაშორის ჩემია მე ვყიდულობ ... პირდაპირ შეეტევაზე გადავედი და თითით ნაყინზე მივანიშნე რომელსაც ხელებში ატრიალდება
– ყიდვა დასწრებაზეა საყვარელო
– ხოდა დაგასწარი და დამიბრუნე ... შევუბღვირე
– სხვა იყიდე... მომაძახა და სალაროში ფულის გადასახდელად წავიდ.. იქიდან სასწრაფოდ წამოვედი...ძალიან გაბრაზებული ვიყავი გზაში ცოფებს ვყრიდი ... ყველაზე მეტად საბას გახსენებამ მომიშალა ნერვები ... ეხლამოკლედ მოგიყვებით
საბა ამაშუკელი : ჩემი ძმის ასე ვთქვათ ,,ტრუსიკის'' ძმაკაცია... 4 წლის იყო საბა როცა ჩვენს მეზობლად გადმოვიდნენ საცხოვრად .... ის ჩემზე 5 წლით დიდი იყო... რაც საბამ კითხვა ისწავლა იმ დღის შემდეგ ყოველ ღამით ძილის წინ ზღაპრებს მიკითხავდა... სკოლაში დავყავდი და ყოველთვის ყველა სურვილს მისრულებდა...ვინმეს ჩემთვის თმაც რომ მოეწიწკნა ხელებს დაამტვრევდა.. ერთხელ ჩემმა კლასელმა სათამაშო წამართვა და როცა ეს გაიგო მეორე დღეს სკოლაში მოვიდა და ის ბავშვი ატირა... ბავშვურად შემიყვარდა საბა... დიდიხანი მიყვარდა... რაც წავიდა 9 წელი გავიდა მე კი გრძნობა იმდენხანს შემომრჩა მეგონა ვერასდროს დავივიწყებდი ... 18 წლის როცა გავხდი დაბადებისდღე უცხო ნომერმა მომილოცა... მაშინმე ვიგრძენი რომ სააბა იქნებოდა.. საზღვარგარეთ სანამ წავიდოდა ვიღაც გოგოსთან ვნახე მეც ბავშვურად გავბრაზდი და ისე გაემგზავრა არც კი შევრიგებულვართ..... წასვილდან 5 წლის განმავლობაში თითქმის კვირაში ერთხელ მაინც საბას გამო ვტიროდი..წარმოვიდგენდი როგორ ცხოვრობდა... როგორი იქნებოდა ეხლა... გაზრდილი უფრო დაკაცებული.. სიმპატიური... ვფიქრობდი ვახსოვდი თუ არა...ყველაზე მეტად ის მტკენდა რომ ვიცოდი ჩემს მიმართ არანაირი გრძნობა არ ქონდა მეკი მის მიმართ არვიყავი გულგრილი... ვფიქრობდიი რომ აღარცკი ვახსოვდი...აბა რომ გავხსენებოდი ერთხელ მაინც ხომ დამირეკავდა?იკითხავდა როგორ ვარ რას ვაკეთებ..როგორი გავიზარდე... ისე ერთელ ხუმრობით მითხრა
– სადაც არუნდა გაიქცე მაინც ვერ გამექცევი ბოლოს ჩემი ცოლი იქნები გპირდები–ო ... მაშინ ძალიან პატარა ვიყავი 10 წლის ბავშვს სად შეუძლლია გაარჩიოს ხუმრობა და სერიოზული ნათქვამი... თუმცა მე დღემდე ჩემს აზრზე ვარ რომ მეხუმრა... ალბათ არც ისეთი ბავშვური გრძნობა არმქონდა თორემ ამდენი წელი არ გამყვებოდა მისი სიყვარული... 5 წელი ვტიროდი... მხოლოდ 5 წელი მერე დრომ თავისი გაიტანა და უმისობას შევეჩვიე მაგრამ მაინც სულ მასზე ვფიქრობდი.. ალბათ ბავშვურად რომ მყვარებოდა არც დღეს ვიქნებოდი ესეთ დღეში მისი დაბრუნების გამო... მახსოვს ლურჯი ფერის თვალები ქონდა... მაღალი იყო.. ალბათ კიდე უფრო გამაღლებული იქნება დღეს...პატარა ცხვირი ქონდა... და საყვარელი ტუჩები.... მთელი უბნის გოგოები მისი ტოლები მასზე იყვნენ შეყვარებულები... გზაში ჩემ ფიქრებში გართული ვიყავი როცა ვიღაცის ხმამ ისე შემაშინა ადგილზე შევხტი
– ისევ ღამით მარტო დასეირნობ?
– როგორც ხედავ კი ... ისევ ის უცხო იყო... ცივად ვუპასუხე არცკი შევბრუნებულვარ
– რატომ არ გეშინია არაფრის? ... მკლავში ხელი ჩამავლო შემომაბრუნა და ისე დამისვა კითხვა .... სახეზე არ ვუყურებდი.. არვიცი რატომ... მაგრამ მეშინოდა მისი მზერის დანახვა
– შენს თავს თუ გულისხმობ საშიში არაფერიგაქ ერთი უბრალო იდიოტი ხარ მეტი არაფერი... ვუთხარი და ხელი გავინთავისუფლე..
– არ გირჩევ ჩემს გამოწვევას
– არც შენ !..... მთელი სიმკაცრით გამოვცარი სიტყვები.... ხმა აღარ ამოუღია.ცოტახანში უკან რომ შევბრუნდი იქ აღარ იყო.. სახლში ავედი.. ისევ საბაზე ვფიქრობდი და ამ აზრებს ვერ ვიშორებდი ...ღამით როგორც იქნა ჩამეძინა...
დიილით არვიცი რომელი საათი იქნებოდა კარზე ზარის ხმამ გამაღღვიძა.. კარის წინ დიდი კალათა დამხვდა რამდენიმე ყუთი ჩემი საყვარელი ნაყინი იდო შიგნით..ზემოდან წერილი იყო
– ბევრი არ ჭამო ყელი გეტკინება
ალბათ მეღადავება ეს ტიიპი.ჯერ მომიტაცა ეხლა ნაყინებს მიგზავნის. საშინლად გავბრაზდი და კალათა ოთახში მოვისროლე... ეხლა საფიქრებელი მხოლოდ ის მქონდა საბას წვეულებაზე წავსულიყავი თუ არა... ფიქრი ვინ მაცალა.. ისევ ზარის ხმა გაისმ ა.. კარი გავაღე ნატა და ელი დამხვდა
– უკვე შუადღეა და წასვლის დროც მოდის (ნატა)...პირდაპირ ფრაზით შემოვარდა არც მოვუკითხივარ
– ხოდა ჩაცმა უნდა დავიწყოთ(ელი)
– თქვენ ხომ უარს ვერ გეტყვით კაცი რა..... სხვა გზა არმქონდა მთელი 3 საათი ვარჩევდი რა ჩამეცვა... ბოლოს სადა მოკლე შავი კაბა ამოვარჩიე... თმა ავიწიე და მკრთალი მაკიაჟი გავიკეთე.. უკვე წასვლის დროც მოვიდა....
როგორც იქნა დანიშნულების ადგილას მივედით... მანქანა კლუბის წინ გავაჩერე და გადმოვედით.... უამრავი ხალხი იყო შეკრებილი... მუსიკა ყურის ბარაბანს ისე ხვდებოდა თითქოს მალე გახეთქავდა.... ბართან მივედით.. გოგოებმა თითო ჭიქა გადაკვრეს... მერე ხალხში გაერივნენ...
რადგან დღეს საბა უნდა მენახა ფხიზელი თვალით ამის გადატანას ვერ მოვახერხებდი... ერთს ორი ჭიქა მოყვა ორს სამი სამს ოთხი და უკვე კარგად შევთვერი... სიმთვრალეში უცნობის სახე გამახსენდა... მივხვდი რომ ძალიან გავდა ვიღაცას... თუმცა აარა ალბათ სიმთვრალის ბრალიათქო ვიფიქრე და თავი გავიქნიე ფიქრების გასაფანტად...ისე დავთვერი ცეკვა მომინდა... ცენტრში გავედი და ამდენ ხალხში ჩემთვის მარტო ვცეკვავდი ... დიდხანს ვიცეკვებდი ესე სანამ ვიღაც უკნიდან არ მომადგა.. ჩემთან ერთად დაიწყო ცეკვა და ყურში ჩამჩურჩულა
– ანკუშ... ეს ეს ის იყო... ეს ეს საბა იყო.. ბავშვობაში ზუსტად ესე მეძახდა... ხმა ხმა კი იმ უცნობის იყო.. ყველაფერი ამერია გონებაში ... ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა... შემოვბრუნდი და შევხედე... თვალებში ჩავაშტერდი. აი ვის გავდა ის უცნობი...
– საბა ... მხოლოდ ამის თქმა შევძელი დაა გონება დავკარგე