დილას როდესაც თვალები გავახილე ექიმი დავინახე წამალს მიკეთებდა და თან მამას ეუბნებოდა სისხლი ჭირდებაო.. ვსუსტდებოდი ნელნელა ძალა მეცლებოდა იმისა რომ მებრძოლა.. მეორე დადებითი სისხლი არავის ქონდა, საქმე რთულდებოდა, 2 საათის შემდეგ ანასტასია ჩემს პალატაში შემოვიდა..
-აქ რაგინდა? ჩვენ ხომ..
-გაჩუნდი და მოემზადე
-რამოხდა?
-დონორი გამოგიჩნდაა
-ვინ?!!!
არაფერი უთქვია უბრალოდ გავიდა, პასუხი არ დაუბრუნებია..
10 წუთში ექიმი შემოვიდა და ანასტასია შემოიყვანა..
-თიკა ეს იქნება შენი დონორი
-დაიცაის ხომ პატარაა
-ჰო მაგრამ სხვა გზა არგვაქ...
ანასტასიამ გამაჩუმა და სისხლი გადმომისხა..

აზრზე მოსვლის შემდეგ ანას ვკითხე თუ რატომ გააკეთა ეს.. მისი პასუხი კი შემდეგნაირი იყო. "ვიცი არგინდოდა ცუდად მოგცევა და ყველაფრის პატიება შემიძლია, არდავუშვებ რომ რაიმე დაგემართოს...." ჩამეხუტა და გაჩუნდა..
ამ დროს ბექა შემოვიდა პალატაში.. წესიერად არც შემოუხედია მაკოცა და ექიმს მიუბრუნდა..
ისევ გაიმართლა თავი არმეცალაო მაგრამ აღარ ვუჯერებდი, უყურადღებო გახდა, ადრინდელ ბექას აღარ გავდა..
-ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება რომ აღარ გიყვარვარ
-აუ ტო ნუ სულელობ თიკუშ პროსტა არმეცალა .. მიყვარხარ
-კაი მეც..
მალევე წავიდა და ისევ მარტო დავრჩი..

2 დღეში სახლში დავბრუნდი და საბას მოწერილი ვნახე, ამდენი ხნის შემდეგაც კი ისევ ისეთი თბილი იყო როგორიც ადრე..
-სკოლაში დადიხარ?
-აუ აღარ, პროსტა რო ვიყავი ყველა დამცინოდა და თან თმა რომ აღარ მაქ...
-აუუ რა
-რაიყო?
-ჩახუტება მინდა შენი..
-საბუნა.. მეც...
-დარწმუნებული ვარ მალე გამოჯანმრთელდები..ეხლა წავედი და ბედნიერად მოგწერ მალე..
-კარგი....

მიუხედავად იმისა რომ გერმანული წამალი და ასევე სისხლი გადასხმული მქონდა ვგრძნობდი რომ ნელ ნელა გული მტკივდებოდა..
ფანჯრიდან ბექას მანქანა დავინახე რამოდნეიმე წუთში კი სახლშიც შემოვიდა..
არმინდოდა რამე მეთქვა ვიცოდი ისევ სიცივეს ვიგრძნობდი მაგრამ დუმილი მან დაარღვია..
-თიკუ რა გჭირს?
-ა ანუ მე რამჭირს?
-ჰო შენ
-უყურადღბო გახდი ძალიან
-ნუ სულელობ ჰოიცი მიყვარხარ
-არა აღარ ვიცი
-თიკა!
-ჰო ეგრეა ეგრე კაი წავედი რა გთხოვ უნდა გავიდე
-კიდე მე ვარ ანუ ცუდი ჰო?
-არა წავედი ..

სახლიდან გავედი თუარა გულში ძლიერი ტკივილი ვიგრძენი მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე.. ყოველ დღე უფრო ფა უფრო მიძლიერდებოდა ტკივილი..
ქუჩაში ლიკას შევხვდი და გავაჩერე..
-ვა ლიკა როგორ ხარ?
-კარგად შენ?
-კარგად რავი მეც არამიშავს,, გაგეცნო თუ გახსოვს ვიინ ვარ?
-მახსოვს ჰო
-აჰაჰა კაია..დე ორსულად ხარ?
-საიდან მოიტანე?
-რა საიდან მოვიტანე მუცელზე არ იყურები?
-ჰო ვიცი
-ა კაია გილოცავ დე
-ხო მაგრამ არმინდა შენი და იცოდე ვინაა არმინდა ის შენ გიცნობდეს..
-იმედია ჩემსავით პრობლემებს არ შეგიქმნის.. კაი დე ბედნიერად და შენს პაწუკას ჯანმრთელობას ვუსურვებ..
გავეცალე და აღარაფერი მითქვია..
მალე დავბრუნდი სახლში, საწოლზე დავწექი,წიგნი გადმოვიღე და კითხვა გავაგრძელე..
ისევე როგორც ჰეიზელ გრეიზს მეც უფრო მეტი რიცხვი მინდოდა, მინდოდა უფრო მეტ ხანს მეცოცხლა ვიიდრე შესაძლებელი იყო, მაგრამ არ ვიცი რამდენად გამომივიდოდა ბრძოლა სიცოცხლესთან..

არაფერი ხდებოდა განსხვავებული ბექა ცდილობდა უფრო მეტი სითბო გამოეხატა, მეც მიყვარდა და ყველაფერი ვაპატიე, ის უყურადღებობაც, რომელსაც სავამდყოფოში ყოფნისას იჩენდა..
მეტ დროს ვატარებდით ერთად, უფრო მეტად გვიიყვარდებოდა ერთმანეთი, ასევე გული არმასვენებდა, დღითიდღე მახსენებდა იმას რომ ორგანიზმში ცემდა..
როდესაც გამოკვლევებზე მივედი ანალიზები ამიღეს და ეხო გამიკეთეს,,
სიმსიმნე გულამდე აღწევდა და გულის გადანერგვა მჭირდებოდა მაგრამ ეს ადვილი საქმე არ იყო, დონორის პოვნა რთულია, თან ვინ გაწირავდა ერთი უბრალო გოგოსათვის თავს..
თითქმის ყველამ გაიგო ეს ამბავი,, ბექა ადგილს ვერ პოულობდა როდესაც პალატაში ვიწექი მუდამ ჩემს გვერდით იყო.. მამაც არ მანებებდა თავს ცდილობდა გავეხალისებინე მაგრამ თვითონ საშინლად ნერვიულობდა..
ანა მუდმივად ეძებდა დონორს მაგრამ უშედეგოდ..
დილით პალატაში საბა დავინახე, 7 საათი იყო.. ჩამეხუტა არაფერი უთქვია და ბოლოდ მითხრა რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა,, ვუყვარდი და არ დამტოვებდა ამ დროს..
-საბა აქ ვაიმე აქ რაგინდა?
-არდაგტოვებ მარტო გაჩუმდი არ შეიძლება შენთვის ბევრი ლაპარაკი..
-აუ აუ აუ მადლობაა
-არაფრის.. მხოლოდ ერთი კითხვა მაქ.. ოდესმე გიყვარდი?
-ალბად კი!
-ეხლა წავედი და მალე მოვალ კარგი?
-კარგი!
1 საათში ნარკოზის გაკეთება ცადეს და საოპერაციოში შევყავდი, მითხრეს რომ დონორი გამოჩნდა.. 2 წამში კი ყველაფერი დაბნელდა..

****
თიკა საოპერაციოში შეიყვანეს ყველა ძალიან ვღელავდით, არ ვიცოდით ვინ იყო დონორი..
ოპერაცია 4 საათი გრძელდებოდა მოუთმენლად ველოდით ექიმის გამოსვლას,, ბექაც ვერ ისვენებდა, ერთადერთი ვინც ოპერაციაზე არმოვიდა ლიკა დეიდა იყო..
და აი გიორგი გაბელაია ანუ ექიმი გამოვიდა..
-ექიმო როგორაა? (მე-ანა)
-გადარჩა სიმსიმნე ორგანიზმიდან გაწმენდილია
-ანუ იცოცხლებს? (ბექა)
-დიახ გილოცავთ..
ყველა გახარებული ვიყავით და ღმერთს მადლობას ვეუბნებოდით ამის გამო..
-და ექიმო დონორი ვინ იყო?
-საბა მარგველანი
ცრემლები წამომივიდა როდესაც ეს სახელი და გვარი გავიგე.. ადგილზე გავშეშდი ვეღარაფერი ვთქვი...

****
ერთ საათში ნარკოზიდან გამოვედი (თიკა) პალატაში ანასტასია შემოვიდა..
-როგორ ხარ?
-უკეთ ვარ, არმჯერა რომ ჯანმრთელი ვარ
-აჰაჰაჰ ჩემო გოგო დაიჯერე
-ბექა აქაა?
-იყო და ახლახანს გავიდა საქმე მაქო
-აუფ.. და საბა?
-......................
-მიხპასუხე საბა აქაა? ანა რატო გაჩუნდი?
-საბა ოუ ეს რთული სათქმელია...
-რამოხდა კიმაგრამ
-აუ შენი დონორი ვინ იყო იცი?
-ვინ? (თითქოს მივხვდი რაღაცას და გავფითრდი)
-საბა მარგველანი
არაფერი მითქვია ცრემლები წამომივიდა ვერ ვიკავებდი თავს რომ არ მეტირა, მივხვდი რომ მართლა ძლიერად ვუყვარდი, ერთადერთი ადამიანი იყო ვინც გადამარჩინა როდესაც სიკვდილის ღირსი ვიყავი..
მალე სახლში გამწერეს, ტკივილები აღარ მაწუხებდა, ბექაც იშვიათად მეკონტაქტებოდა, არვიცი რა სჭირდა მაგრამ აშკარა იყო რომ აღარ ვუყვარდი...

1 კვირაში საბას საფლავზე გავედი, ხელში ყვავილები მეჭირა, აცრემლებული თვალებით მივედი ქვასთან და ვაკოცე, თითქოს მას ვეხებოდი, ცრემლები თავისით მოომდიოდა და ვამბობდი
"შენ არ უნდა წასულიყავი ამ ქვეყნად, შენნაირ ადამიანს არ უნდა დაეტოვებინა ეს ადგილი, ბოდიში რომ ვერ დაგაფასე საკმარისსად, მიყვარდი და ახლა ვხვდები რომ მიყვარხარ კიდევ, აღარავინ დამრჩა მშობლებისა და ანასტასიას გარდა.. იცი?! შენს დასმულ კითხვაზე "ოდესმე გიყვარდი?!" პასუხი მხოლოდ ერთია "-კი და მიყვარხარ კიდევაც" მადლობა რომ გადამარჩინე მაგრამ მე ამას არ ვიმსახურებდი ბასუნა...."



პ.ს მოგწონთ? ესეც დასასრული.. ბავშვებო იაქტიურეთ რა..