ყოველი დღე ისევ ისე გადიოდა იმის მოლოდინში რომ რაღაც მოხდებოდა, ჰო მოხდა კიდეც..
ჩვეულებრივი დილა იყო სახლში ვიჯექი როდესაც საბას სმს მომივიდა.. (იმ საბასი რომელსაც გულივატკინე და ცუდად მოვექეცი)
-როგორ ხარ თიკა?
-კარგად შენ?
-ნუ მატყუებ! არხარ კარგად ყველაფერი ვიცი ანასტასიასგან გავიგე
-ა ჰო........
-წესით არუნდაა გწერდე მაგრამ ჰო იცი როგორი ვარ, ისევ მიყვარხარ და რომ გავიგე სიმსიმნე გქონდა ცრემლები ვერ შევიკავე..
-აუ აუ აუ არ იტირო ჩემგამო არასოდეს არვიმსახურებ
-ვეცდები.. გამოჯანმრთელებას გისურვებ და ბედნიერებას..
-მადლობა.
აღარაფერი მოუწერია..
ავდექი და ანასტასიასტან ავედი.. ვეჩხუბე რატომ უთხარი ყველაფერი თქო მაგრამ შემდეგ მივხვდი რომ საჭირო იყო თქმა.. ბექასთან გავიარე როგორც ყოველთვის თბილად მექცეოდა და ტკივილს მიმსუბუქებდა..
სკოლაში სიარულს რეგულალურად ვაგრძელებდი, საინტერესო არაფერი, ჩვეულებრივად იყო ყველაფერი მაგრამ ზოგისგან დამცინავ "თბილ" სიტყვებს ვგრძნობდი რაც მაღიზიანებდა..

1 კვირაში საშინელი ტკივილი დამეწყო და საავამდყოფოში წამიყვანეს.. ლიკამ რათქმაუნდა ეს იცოდა მაგრამ არც კი მოვუკითხივარ.. საბა კი ცდილობდა სითბო ეგრძნობინებინა, ყოველთვის მიკვირდა მისი სითბოსი და სიყვარულის, მშურდა რომ ასეთი არვიყავი.. მაიმედებდა ბექაც და საბაც რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა, რათქმაუდა მე ისევ ჩემი ცისფერთვალება მიყვარდა მაგრამ ვერ ვიტყვი იმას რომ საბა მძულდა..
გამოკვლევების შემდეგ დადგინდა რომ ნელნელა მთლიან მუცელს ედებოდა სიმსიმნე და მხოლოდ ქიმიო თერაპია იყო საშველი მეტი არაფერი... მალე სახლში გამწერეს მაგრამ ვიცოდი რომ მალე მოვკვდებოდი.. აღარავინ მინდოდა. არ მინდოდა ვინმესთვს გული კიდევ მეტკინა და ვცადე ბექას დავშორებოდი ის კი გაიძახოდა "მარტო არსად გაგიშვებ მეც იქ წამოგყვები"-ო..

ანას ამ სიტყვების არ სჯეროდა არავინ არავის გამო თავს არ გაწირავსო ამბობდა.. ჰო მართალიც იყო... 2 დღის შემდეგ როდესაც ტკივილები მიძლიერდებოდა ლიკას დავურეკე..
-გისმენ!
-დე როგორ ხარ?
-კარგად შენ?
-რავი უარესად და ცუდად ძაან
-ცუდია
-არც გაინტერესებს ჰო?
-არვიცი
-აი იცი როგორი ხარ?! შვილს რო კაცი ურჩევნია რა.. კაი დაიკიდე ვაფშემ წავედი..
არაფერი უთქვია და გავუთიშე ცრემლები წამომივიდა ვერ ვიწყნარებდი თავს..

ქიმიო თერაპიისათვის ვემზადებოდი ანალიზები გამიკეთეს ისევ და საავამდყოფოში დამაწვინეს.. ყოველდღე მაკითხავდნენ ბექა და ანა... 1 თვეში თმა აღარ მქონდა.. ასერომ გარეთ გასვლა არმინდოდა, ხალხის კრიტიკა უარესად გამხდიდა ვიცოდი.. მკურნალობას ვაგრძელებდი, ასე ვთქვათ იქ ვცხოვრობდი.. სულ ჩემთან იყო ბექა, არმიდიოდა, მუდამ შენთან ვიქნებიო ამბობდა.. ამ პერიოდში ანასტასია ჩამომცილდა, არა იმიტომ რომ ავამდყოფი ვიყავი არამედ იმიტომ რომ საშინლად მოვექეცი და მასზე ცუდი ჭორები გავავრცელე..
ერთი მეგობარი მყავდა და ისიც დავკარგე ჩემი სულელური ხასიათის გამო..
ვნანობდი მაგრამ აზრი აღარ ქონდა.....

მიუხედავად იმისა რომ ვმკურნალობდი მდგომარეობა მიუარესდებოდა,, მოკლედ რომ ვთქვათ ვემზადებოდი სიკვდილისათვის.. მამა განადგურებული იყო ამით, რომ ვუყურებდი უარესად ვხდებოდი.. ცხოვრება გავუმწარე..
კედლები, სანიტრები, ექიმები, ექთნები და კედლები მეტი არაფერი.. ბოლო ხანებში ბექაც აღარ მაკითხავდა, თითქოს ყველამ მიმატოვა მამას გარდა.. 1 კვირაში ბექა გამოჩნდა..

-რატომ არ მოდიოდი?
-ვერ ვახერხებდი სიცოცხლე ბოდიში
-რამოხდა რატო ვერ ახერხებდი?
-საქმეები მქონდა
-აჰააჰაჰა კაი
-დავრჩები დღეს
-არაა საჭირო წადი უნდა დავიძინო..
ცადა შეწინააგმდეგება მაგრამ წავიდა.. "ჯონ გრიგის-ბედის ვარსკვლავის ბრალია" წიგნი ავიღე და წაკითხვა დავიწყე, თითქოს წიგნში ჩემ თავი ვიპოვე.. მთელი დღე ვკითხულობდი მეძინა და წამლებს ვიღებდი.. საბა ყოველ მეორე დღეს მკითხულობდა, ცდილობდა იმედი მოეცა რომ კარგად ვიქნებოდი, ხშირად "ბასუნა"*ს მეძახოდა, ისე როგორც მაშინ...
კარგი ხანი ვაცდენდი სკოლას ვიყავი ჩაკეტილ სივრცეში, მხოლოდ მამას ვახსენდებოდი და ძმას,, დედას აღარ ვაინტერესებდი................


პ.ს მოგწონთ? იაქტიურეთ რა.. ხვალ უფრო დიდ თავს დავდებ და ბოდიში რომ ამდენი ხანი გალოდინეთ.. შეაფასეთ კომენტარებით..