მიყვარხარ
გტოვებ
მე
ამ
გრძნობით
ვიცოცხლებ
მუდამ
და
შენს
გულში
დავიდებ
ბინას
როგორც
მთვარემ
მზე
შეიყვარა...
გამათბობს
მთვარე
და
მის
შუქსზე
მე მოგიძღვნი
ალერსს....
და
ამის
შემდეგ
დაგტოვებ
როგორც
მზე
მთვარეს...







მიყვარხარ...იმეორებდა სანდრო-შენს გარეშე ვერ ვიცოცხლებ მართლა...გთხოვ არ წახვიდე...ანა გთხოვ_ლამის დაუჩოქა.
- არა უბდა წავიდე_თქვა მტკიცედ მაგრამ ვინ იცოდა რა ხდებოდა მის გულში...როგორ ტკიოდა.
-ალბათ არც არასდროს გყვარებივარ..ალბათ
_ტკივილით ამოიჩურჩულა სანდრომ.
ტოვებდა მისი სიყვარული..მისი ტკივილი..მისი ერთადერთი საფიქრალი..უყვარდათ ერთმანეთი ერთმანეთს აღმერთებდნენ.....მაგრამ ეს ცხოვრება ვის გახაარებს...სასტიკი და დაუნდობელი...,ტკივილი...ცრემლი...სიყვარული,მისი განუყოფელი ნაწილებია,ხანდახან გინდა იყვირო,შენს გრძნობას გასაქანი მისცე და გამოამჟღავნო ის ტკივილი...ორივეს ტკიოდა...ორიივე განიცდიდა...წვიმდა...აპრილი იყო...გაზაფხული...მაგრამ ბუნება არინდობდა ადამიანებს...ღრუბლები ღრიალებდნენ...ცა ტიროდა...ყველა განიცდიდა...ყველას ტკიოდა..ანა მიდიოდა ტოვებდა....მან ახლა ფიზიკურ დანაკლისთან ერთად სულის დანაკლისიც განიცადა.....როგორც მზის სითბო მოაკლდა დღეს და მთვარის შუქი ღამეს ასე იყვნენ..მთვარე აღარ ანათებდა ისე როგორც უწინ...არც მზე იყო ისეთი ნათელი როგორც ადრე...
გაზაფხულმაც იცვალა ფერი...აღარარის სიყვარულის ჯერი..იცვალა ფერი მზემაც და გახდა საუკუნო ბნელი..მთვარის შუქი მოაკლდა ღამეს და დანაკლისით დარჩა ბნელი...
მიდიოდა ტოვებდა იმ ერთადერთს..
განა უმიზეზოდ ხდებოდა...
ყველაფერს მიზეზი აქვს..
ყველაფერს დასაბამი...
მხოლოდ სიყვარულს...
მხოლოდ იმ გრძნობას....
არააქვს დასასრული...
მათ ერთი მზე ათბობდათ და არა ერთმანეთი...
მათ ერთი მთვარე ანათებდათ და არა ერთმანეთის თვალები...
მათ ერთნაირად ტკიოდათ...
და მზეც და მთვარეც ერთნაირად დარდობდა...
..................
დამტოვა გესმით_ჩურჩულებდა სანდრო და მის მეგობრებს ძლივსძლივობით უხსნიდა გულის ტკივილს...
დამტოვა...ანაამ..მინატოვა...დამტ
ოვა ასე...
ვეხვერწე...
ვთხოვე...
ვემუდარე...
ლამის დავუჩოქე..
არა უნდა დამეჩოქა...
ხო...დარჩებოდა...
მაინც თავისთავს ადანაშაულებდა...რაარის ეს სიყვარული..ბრმა...
ანა განთიადზე გაფრინდა....მიდიოდა იქ სადაც მხოლოდ მისი მზე და მთვარე ეგულებოდა....
მხოლოდ ისინი იქნებოდნენ ნაცნობები...
ოპერაცია სჭირდებოდა გადაუდებელი...
გულის და სუნთქვის პრობლემები...
საზარლად ჩაესმოდა ექიმის ნათქვამი...
ტიროდა...ყველა ცრემლი..გულიდან იყო...
ყცელა ცრემლის მიზეზი ერთი იყო...
ის იყო მისი მზეც და მთვარეც...
გამაყრუებელ სიჩუმეს მისი ოხვრა და ქვითინი არღვევდა...
მიდიოდა უნდა გადარჩენილიყო...
უნდა დაემარცხა...
უნდა ჩაეხადა ისევ მის თვალებში...
უნდოდა ისევ დაეთრო მის სურნელს..
ისევ დაეგდო ყური მისი გულისცემისთვის...
ისევ ეცქირა მისი სახისთვის დაუღალავად...
ისევ დაეკოცნა ის თვალები..სიყვარულს რომ ასხივებდნენ..
ხვდებოდა როგორ დღეში იქნებოდა სანდროც და ტირილს უფრო უმატებდა...
ის კი არადარდებდა გადარჩებოდა თუ არა..
ადარდებდა იმას რომ ვეღარ ნახავდა..
და სანდრო არააპატიებდა..
არუნდიდა მის თვალებში წამიერი სიბრალულიც რომ ამოეკითხა...
არ უთხრა...
და დარჩა ასე მზის და მთვარის იმედზე...
იმ იმედით რომ ისიც ისევე უყურებდა მზის ამოსვლას...
ისევ ისე უყურებდა ისიც მთვარეს...
მთვარის მკრთალ შუქზე წერდა განცდებს...
საათებს ითვლიდა ოპერაციამდე...
ლოცულობდა..
ამდროს სანდრო იჯდა გახევებული ერთადგილს მიყინული...
ვერ იაზრებდა...
არ სვამდა...
ისედაც საკმარისად მთვრალი იყო...
დიახ სიყვარულით...
იხსენებდა მის შეხებას..
ყოველწუთს ერთად ,რომ უყურებდნენ მზის ამოსვლას...
მთვარის შუქზე დაჯდებოდნენ ერთმანეთზე აკრულები და ფიქრობდნენ ერთმანეთზე...
შესცქეროდნენ ცას და ათბობდათ სიყვარული...
ტიროდა ანა...
ცრემლიც არ აშრებოდა...
სანდროც ტიროდა...
არა როგორც ანა...
გული ტიროდა...
გულს ტკიოდა...
გული კვდებოდა...
გულს ჭირდებოდა...
ის სხივი...
ის მოგონება...
ოხ რა არის ეს სიყვარული...
ჩაგისახლდება...
არ დაგეკითხება...
მოვა და აღარ დაგტოვებს....
ისეთივე მარადიული იქნება..
როგორც მთვარის სიყვარული მზისადმი...
როგორც მზე...
როგორც მთვარე...
ოპერაცია უსაშველოდ გაიწელა...
მშობლები და მისი უახლოესი მეგობარი ელიზაბედი...
ელოდნენ მას...
იმედი ჰქონდათ...
იმედი ბოლოს კვდებაო ამბობენ..
ყველას თვალებში სევდა ბუდობდა...
ტიროდნენ...
ცერაფერი ვერ ახსნიდა მათ ტკივიკის...
და გამოვიდა ექიმიც...
-გილოცავთ...უძლიერესი შვილი გყავთ-_გადარჩა...და ეხლა უკვე დასვენება სჭირდება._ყველამ ამოისუნთქა...
გაუხარდათ...
ანა გადარჩა!!
ერთ საათში ექიმის ნებართვით შევიდნენ...
ჯერ ელიზაბედი შევიდა...
შევიდა და იქვე საავადმყოფოს სკამზე ჩამოჯდა...
და დაელოდა ანას გამოღვიძებას...
რამოდენიმე წუთში სუსტი სხეული შეირხა....
ძნელად დააშორა ერთმანეთს ქუთუთოები ანამ...
და ისევ დაინახა საავადმყოფოს თეთრი კედელი...
არა იმ შიშით რომ ვერ გაიღვიძებდა...
ცრემლი უნებურად წამოუვიდა...
და აღმოხდა..
"ცოხცალი ვარ","გადავრჩი"
-ხო ანუს...აქ ხარ...ჩვენთან ხარ..ამოიტირა ელიზაბედმა და სუსტი სხეული გულში ჩაიკრა...
ვნახავ..ვნახავ..ჩურჩულებდა...



ექიმის თქმით ორი თვე მეთვალყურეობის ქვეშ უნდა იყოსო და ამიტომ კიდე ორი თვე მოუწევდათ ამერიკაში დარჩენა...
ერთი კვირა საწოლიდან არდგებოდა...
სუსტად იყო ანა...
მთელი დღე სანდროზე ფიქრობდა...
ღამე გავიდოდა აივანზე...
ცას გახედავდა...
თითქოსდა მთვარეს მიესალმა..
იქვე სკამზე ჩამოჯდებოდა...
მზის ამოსვლამდე იქ იყო...
მისი ძველებური ბლოკნოტი გადაშალა..
იზიდავდა ძველი საგნები...
ძველი დრო..
სადაც სიყვარული იყო..
და ის სიყვარულის პოეტები
გრძნობებმა და მუზებმა იხეთქა...
წერდა...მათზე...და ამით გამოხატავდა ყველაფერს..
თითოეულ ასოში განცდა და გრძნობას აქსოვდა...
და დაწერა...
"მე არ მიყვარდა შენი ღიმილი..მე ამ ღიმილით ვცოცხლობდი მუდამ...მე ვერ ვიტანდი შენს მონატრებას სულ მკლავდა ყოველ წუთას.."
სანდრო იქ კვდებოდა...
ანა აქ...
დღით მხოლოდ მზე ათბობდათ..
ღამით მხოლოდ მთვარე...
მაგრამ არა როგორც სიყვარულს შეეძლოთ მათი გათბობა...
........
გავიდა ეს ორი თვეც დადგა დრო...
სანდრომ იცოდა ,რომ დღეს ანა ჩამოდიოდა...
ივლისი იყო მთელი ქალაქი იწვოდა...
ცხელოდა...
მხოლოდ ორს ციოდა...
ვერც მზე ვერ ათბობდათ..
ვერც მთვარე...
აეროპორტში ანას ყველა მეგიობარი დახვდა ვისთვისაც მართლა მნიშვნელოვანი იყო...
მაგრამ გული ერთს ელოდა...
ყველა ნახა...
ჩაეხუტა...
მაგრამ რობოტივით იქცეოდა..
ითხოვა იქით გავალო....
გარეთ გავიდა...
მისი მშობლიური ჰაერი ჩაისუნთქა...
ღამე იყო მთვარეს ახედა...
დაიჩურჩულა...
"მე ვერ ვიტანდი შენს მონატრებას სულ მკლავდა ყოველწუთას...."
..
"მე ვერ გამათბო ვერც მზემ და ვერც მთვარემ გარდა შენი სიყვარულისა."
მოესმა?!
მოელანდა?!
ნუთუ მონატრებისგან უკვე ელანდება...
მისი ხმაც..
მისი სურნელიც ეცნო...
სანდრო მიუახლოვდა უკნიდან აეკრო...
მისი სურნელი ხარბად ჩაისუნთქა...
მისკენ შემოატრიალა...
მთელი გრძნობით ჩაეხუტა...
თითქოს ის მონატრება...
ის ტკივილი ჩააქსოვაო...
ყველაფერი გაუგია...
თქვიათ სანდროსთვის...
თავიდან გაბრაზდა მერე გაიაზრა...
"ჩემო მზევ და მთვარევ."...აღარასდროს დამტოვო!_უთხრა და მის ბაგეებს დაეკონა..
ახლა მზეც ისევ ანათებდა...
არა ვცრუობ უფრო კაშკაშა და უფრო თბილი იყო...
მთვარე კი ანათებდა თბილისის ბნელ ქუჩებს..
და სიყვარულით ავსებდა
ასე ორი ციური სხეული
ყველას
და
ყველაფერს
ისინი
იყვნენ
მაგალითები
ნამდვილი
სიყვარულისა...

დ ა ს ა ს რ უ ლ ი...


ეს არის ჩემი მეორე ისტორია..
იმედია მოგეწონებათ...
გთხოვთ გამოხატოთ თქვენი აზრი...
თქვენი ჰართბითი!