თავი 1
-ანამარია! ბებო.. ადექი სკოლაში გაგვიანდება...
მე არც დედა, არც მამა და არც რომელიმე დედმამიშვილი მაღვიძებს დილით...ჩემი გავმღვიძებელი ბებოა, რომელიც სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს... მე ვარ ანამარია გელოვანი.. 17 წლის მეთორმეტე კლასელი... ვარ შაშუალო სიმაღლის, მოკლე შავი თმით და მწვანე თვალებით..... დედა და მამა ავარიაში ამეღუპნენ როცა 14 წლის ვიყავი...არც და მყავს და არ ძმა.....სკოლაში ყველაზე „სტრანი“ გოგოს შთაბეჭდილებას ვტოვბ ჩაცმულობის გამო.. მას მერე რაც მშობლები დამეღუპა შავი არ გამიხდია.. სიგარეტსაც ძალიან მივეჩვიე და ჩემი ერთადერთი მეგობარი გახდა....
-კაი ბე ეხლავე ავდგები..
მიუხედავად იმისა, რომ „ცუდი გოგო“ ვარ ბებოოსთან ყოვეთვის, ის ვარ რაც 4 წლის წინ ვიყავი.. მეც აღარ დავაყოვნე, მალევე ავდექი აბაზანაში შევედი მმოვწერისგდი და ჩვეულებისამებრ შავებში გამოვეწყვე.... ჩავიცვი შავი დახეული ჯინსი, შავი მაიკა, შავი ჟაკეტი შემოოვიცვი და ფეხზე განუყრელი შავი კედები... ჩანთას ხელი დავავლე ბებოს დავემშვიდოე და სკოლაში წავედი....გზაში განუყრელი ჩარკვიანის „სულს მოგცემ“ ჩავრთე და გადავეშვი სულ სხვა სამყაროში სადაც არავინ და არაფერი არ არსებობს.. ჩემი და ჩარკვიანის გარდა...სკოლაში მალევე მვედი, ეზოში როგორც ყოველთვის არეულობა იყო ყურადღება არავისთის მიმიქცევია პირდაპირ კლასში ავედი და ჩემი ადგილი დავიკავე თავი მერხზე დავდე და ისევ მე და ჩარკვიანი დავრჩით მარტო. ზარიც მალევე დაირეკა, მასწავლეელლი შემოვიდა ჩვეულებრიივი ჭიჭყინით როგორც ჩვევია, თუცა არაფერი გამიგია მანამ სანამ თავზე არ დამადგა
-გელოვანი! რომ გეძახი არ გესმის??
-როგორც ხედავთ არა მაია მას...
-დროზე დირექტორთან...
მეც არ დავაყოვნნე წამოვდექი და გარეთ გავედი... მალევე მივადექი დირეკტორის კაბინეტს და მორიდებულად დავაკაკუნე..
-მობრძანდით..
-გამარჯობათ ბატონო ზაზა შეიძლება?
-ოხ ანამარია, ანამარია ეხლა რა დააშავე ისევ ფანჯარა ჩატეხე თუ ....
-თუ ..
არ დვაყოვნე მაშინვე გავეცი პასუხი...მანაც ჩვეულებრივ როგორც ჩვევია თავი გააქნია და სავარძლისკენ მიბიძგა... მეც მორჩილად დავჯექი და დაველოდე მორგი ლექციას.
-მერამდენედ ანამარია? მერამდენედ?! ამჯერად რა დააშავე?..
-არაფერი ისეთი ჩემთვის ვიჯექი სიმღერებს ვუსმენდი უცებ დამადგა თავზე და ჩხუბი დამიწყო „არ გესმის რო გეძახი გელვანი! დროზე დირეკტორთან..“
ვეცადე გამეჯავრებია მაია და ისე მეთქვა... ამასობაში კარებზე დააკაკუნეს და ზაზამ ჩვეულებრვი ტონიტ უხმო შიგნით.. ოთახში საკმაოდ სიმპატიური ტიპი შემოვიდა... რაებს ფიქრობ ანამარია?! შენ ბიჭი მოგეწონა? არ არსებობს... არა რაღაცა გიჭირს... უაზრო ფიქრების გასაფანტათ თავი გავაქნიე,.... როგორც ლაპარაკიდან გაირკვა ახალ გადმოსული ბიჭი იყო რომელიც ჩემ კლასში იქნებოდა, ზაზამ მთხოვა კლასამდე მიმეყვანა და მაია მასწავლებლისთვის ბოდისი მომეხადა... ბევრი თხოვნის შემდეგ როგორც იქნა დამითანხმა რპმ ბოიში მომეხადა... კაბინეტიდნ გამწარებული გამოვვარდი, ის ბიჭი ძლივს მეწეოდა...
-ერთი წუთი ცოტა ნელა ვერ გეწევ...
-მომისმინე ამ სკოლაში არავინ მემეგობრება და შენ ნუ იქნები პირველი.... მთვლიან ცუდ გოგოდ და ასეც უნდა იყოს და ხო კიდე ეხლა შენ შეხვალ კლასში მე არ შემოვალ მეტ საქმე არ მაქვს იმ ქალბატონს ბოდიში მოვუხადო...
-გამარჯობა მე მათე მაისურაძე ვარ შენ?
-ანმარია გელოვანი გაიგე რაც გითხარი?
-სასიამოვნოა.. წავიდეთ...
-მოიცა... მოიცა... მოიცა.. სად წავიდეთ?
-იქ სადაც შენ მიდიხადრ...არც მე არ მინდა გაკვეთილზე ჯდომა...წინა სკოლიდანაც გამომრიცხეს...
მხრები ავიჩეჩე და ჩემ გზას დავადექი, ისიც უკან გამომყვა
-ანამარია სად მივდივართ?
-იქ სადაც უკვე 4 წელია მარტო დავდივარ და სადაც თავს ყველაზე მშვიდად ვგრძნობ...
მეტი კითხვა აღარ დაუსვამს და უკან მომყვებოდა ჩუმად... მალევე მივედით დანიშნულების ადგილას....სკოლასთან ახლოს პატარა მიტოვებული სახლია, თითქმის სულ აქ დავდივარ როცა ცუდ ხასიატზე ვარ ან უბრალოდ შატალლლოზე წამოვალ... ცანტიდან სიგარეტი ამოვიღე და ღრმა ნაფაზი დავარტყი.. მათე იდგა და გაშტერებული იყურებდა... მეც ავდექი და სიგარეტი შევთავაზე რაზეც მტკიცე უარი მივიღე..
-ოჰოოო... პირველი ხარ ვინც უარი მითხრა სიგარეტზეე..
-ხო ურალოდ არ მინდა.... ისე იცი რომ.....
-კი ვიცი რომ ადრე კვდებიან ბლაბლაბლა და ბლა....
-ისე უდა ვაღიარო ძალიან ლამაზი თვალები გაქვს...
ამის გაგონებაზე კვამლი გადამცდა და საშინელი ხველა ამტყდა... სული ძლივს მოვითქვი
-რაა?
-ხო ლამაზი ფერის თვალები გაქვს... უცნაური მწვანე...
ვაღიარებ მართლა ძალიან უცნაური მწვანე მაქვს.. მათე იყო ყველაზე სიმპატიური ბიჭი ვინც კი ოდესმე მინახავს... მაღალი, დაკუნთული, ქერა და ცისფერი თვალებით....ოდნავი წვერი რომელიც საშინლად უხდებოდა.... ანამარია.... რაებზე ფიქრობ..... შემომიტია „ლუციფერმა“ მეც უკმაყოფილო ფიქრების მოსაშორებლად თავი გავაქნიე... დარჩენილი სიგარეტი ძირს დავაგდე და სახლისკენ წავედი... მათე მალევე დამშორდა მე კი გეგმები შევცვალე და სახლის მაგივრად სულ სხვაგან წავედი......


თავი 2
მალევე მივედი დანიშნულების ადგილას, ვიპოვე ვითაც ვეძებდი და დავიკავე ჩემი კუთვნილი ადგილი...აქ არ მჭირდება თამაში, ჩანთიდან სველი სალფეთქი ამოვიღე და ფანქრით ჩაშავებული თვალები მოვიწმინდე. ეხლა კი ნამდვილად შემეძლო ვყოფილიყავი ის ვინც ვარ..
-დე.... მა..... მჭირდებით...
დავიწყე ჩვეულად ტირილი როგორც მჩვევია დაარც ვცდილობდი გავჩერებულიყავი.. ჩემი მშობლების საფლავი ის ადგილია სადაც თავს ყველაზე მშვიდად და დაცულად ვგრძნობ რამდენჯერ მოვსულვარ და მილაპარაკია მათთან პრობლებზე.... ჩვეულად დედას საფლავის გვერდზე ვიჯექი როცა მხარზე შეხება ვიგრძენი...
-მათე აქ რას აკეთებ?
სწრაფად მოვტრიალდი და ვეცადე აწითლებული თვალები მისთვის არ დამენახვებია....
-შენ რა ტირი?
-........
-ანამარია შემომხედე...
ექოსავით გაისმა მათეს მკაცრი ხმა...
-ხო ვტირი...ვტირი... მეც ვაარ ადამიანი ჩემი ქცევების და გარეგნობის მიუხედავად... მეც მაქვს გრძნობები და მეც შემიძლია სიყვარული.. თუმცა რას ვამბობ.. სენც ისევე ფიქრობ როგორც დანარჩენები, რომ გრძნობები არ გამაჩნნია და რადგან თვალები ჩაშავებული და სულ შავებში ჩაცმული დავვდივარ სატანისტი ვარ.. არავის ესმის ჩემი....
თავს ვეღარ ვიკავეებდი ბოლო ხმაზე ვტიროდი და მათეს ვებრაუჭებოდი, რომ არ წავქცეულიყავი. ისიც გაშეშებული მისმენდა...
-შეგიძლია დაწყნარდე და გამაგებიო აქ რა გინდა?
მიისი ეხლანდელი ხმა წინაზე უფრა კატეგორიული იყო, მეც იქვე მდგომ სკამზე ჩამოვჯექი ღრმად ამოვისუნთქე და დავიწყე მოყოლა..
-ეს ამბავი ეხლა რაც უნდა მოვყვე მხოლოდ ორმა ადამიანმა იცის, მე და ბებომ, მესამე შენ ხარ.... 14 წლის ვიყავი როცა მსობლები ავარიაში დამეღუპნენ (ინსტიქტურად გავხედე საფლავის ქვებს საიდანაც ორივეს სურათი მცინოდა) რადგან 14 ვიყავი მარტო არ მტოვებდნენ და ბებო ჩამოვიდა ჩემთან, ოჯახური პრობლემების გამო მოგვიწია სახლის გაყიდვა და უფრო პატარას ყიდვა, რამაც გამოიწვია ჩემი სკოლის შეცვლა.. უკვე 15 წლის ვიყავი და კარგად ვხვდებოდი რაშიც იყო საქმე.... მის მერე შავები არ გამიხდია... ძველ სკოლაში იცოდნენ რის გამოც ვიყავი ესე და „გარიყულად“ არ მთვლიდნენ.... საშინლად არ მინდოდა ახალ სკოლაში გადასვა თუმცა მომიწია.. პირველივე დღიდან მიწევს დამცირებების ატანა, თუმცა მაინც არაფერს ვეუბნები არც მასწავლებლებს და არც მოსწავლეებს რატო დავდივარ ესე შავებში ჩაცმული, მხოლოდ დირეკტორმა იცის, ის რაც საჭიროა რომ იცოდეს რატომ გადმოვედი ამ სკოლასი სხვა არაფერი... მეგობრები როგორც ხედავ არ მყავს და არც მაქ სურვილი.. ხოლოდ აქ სასაფლაოზე და ბებოსთან ვარ ის რაც ვიყავი 3 წლის წინ....
დავასრულე მოყოლა და ღრმად ამოვისუნთქე, ვაკვირდებოდი მათეს სახეს, რომელიც თვალებში არ მიყურებდა სადღაც შორს უსასრულობასი იყურებოდა.... საშინლად გამაყრუელებლი სიჩუმე ჩამოწვა. დაახლოებიტ ნახევარი საათი ვიჯექით ესე განუძრევლად და ველოდებოდი მათეს, რომ რამეს იტყოდა.. რამდენჯერ გააღო პირი სათქმელად იმდენჯერ დამუწა...
-უთხარი...
როგორც იქნა დაარღვია სიჩუმე თუმცა ჩემთვის ძალიან გაურკვეველი სიტყვით
-ბატონო?
-უთხარი ყველას რაც ხდება... აღარ იქნები ამ დღეში....
-ოოოო არა! არა! და არა! ამას სიკვდილი მირჩევნია... მირცევნია ისევ „სტრანი“ გოგოს შთაბეჭდილება დავტოვო ვიდე ყველას შევეცოდო და მახსნევიონ რა ხდება.... შევცდი.... შევცდი... ძალიან შევცდი...შენთვისაც არ უნდა მეთქვა შეგეცოდები და მხოლოდ მაგიტომ იქნები ჩემს გვერდზე რაც არ მჭირდება.. არ მჭირდება ხალხი რომელსაც ვეცოდები....
-არა ანამარია.... მე არ ვიქნები შენ გვერდზე იმიტომ, რომ მეცოდე არამედ იმიტომ რომ ყველაზე მაგარი გოგო ხარ ვინც კი ოდესმე მინახავს.. არ მინახავს გოგოო რომელსაც ამდენი ტკივილი გამოევლოს და მაინც ესე მყარად იდგას მიწაზე და აირჩიოს ის მხარე რომელიც არ მოწონს და იძულებულია ატაროს.. ეხლა იცი რა ვქნათ...ადექი და მომეცი ეგ სიგარეტი
მეც მორჩლად გავუწოდე სიგარეტის კოლოფი ...
-ანამარია..
-კაი ხო....
ყველა კოლოფი რაც ჩანთაში მედო ამოვიღე და მივეცი... მან იქვე მიწა ამოთხარა და შიგნით ჩაყარა....
-დარწმუნებული ვარ სახლშიც გექნება...
გამომცდელი მზერა მომავლო და პასუხს დაელოდა..
-არა რა სახლში.. ეგ რომ მანანამ ნახოს ხო გაგიჟდა...
-კაი მაშინ წამოდი ეხლა წავიდეთ....
-მოიცა სად მივდივართ?
-ჩემთან... ჩემ დას წამოვიყვან.. მაღაზიებს მოივლით ახალ ტანსაცმელს გიყიდის და ხვალიდან სულს სხვა ანამარია გელოვანი გვეყოლება....
თავისი იდეით აღფრთოვანებულმა ტაში შემოცხო და მანქანასი რარსაც ქვია ჩამტენა...
-აუ მე რო არ მინდა ჩემი გარეგნობის შეცვლა....
-ეგ ჩემ დას უთხარი... ყელაზე დიდი შეღავათი რაც შეუძლია გაგიკეთეს არის ის რომ მახიმუმ 3 კაბა გიყიდოს და შავი ფერი ნახევრად დაგიტოვოს....
-აუ არ მინდ....
-არანაირი არ მინდა.. ვერ გავუძლებ ჩემი მეგობარი ამ მდგომარეობაში იყოს....
რაღაცნაირად გულში სითბო ჩამეღვარა... ამ ხნის მანძილზე მეგობარი პირველად მიწოდეს ... საერთოდ არ შევცდი მათე ჩემს ცხოვრებაში რომ შემოვუშვი... ჩემს ფიქრებში ვიყავი როცა ბუნდოვნად ჩამესმოდა მათეს საუბარი... როგორც დავასკვენი თავი სდდას ტელეფონზე ელაპარაკებოდა რადგან რამდენჯერმე ჩემმა სახელმაც გაიელვა...
-ლიზიკო 10 წუთში ქვევით იყავი....
-.......
-ჩემ მეგობარს გარდერობის სეცლა სჭირდება და შენ ამაში ოსტატი ხარ...
-..........
-გოგოა აბა ბიჭის გარდერობის შეცვლაზე მეთვითონ ვიზრუნებდი....
-..........
-აი ამიტომ მიყვარხარ! მიდი გაემზადე 10 წუთში მანდ ვართ...
ზუსტად ათ წუთში უზარმაზარი სახლის წინ ვიდექიტ და ველოდებდი როდის გამოვიდოდა ლიზიკო.... კარები გაიღო და ულამაზესი გოგო გამოჩნდა... მათესავით ცისფერი თვალები და ქერა თმები ქონდა.....
-ანამარია გაიცანი ეს ლიზიკოა ჩემი უფროსი და... ეს კი ანამარიაა ჩემი მეგობარი..
-შენი არა ჩვენი მათე.. ეხლა კი დავაი გაუყევი გზას წინ რთული გზა გველის სანამ ამ გოგოს ნამდვილ გოგოდ ვაქცევ....
ცოტა არ იყოს შემეშინდა ლიზიკოსი თუმცა მაინც და*იკიდე და ვენდე და-ძმას....



წინა თავთან დაკავშირებული პრობლემების გამო პირველი თავსაც და მეორე თავსაც ვდებ ერთად <3 ! იმედდია მოგეწონებათ გავაგრძელო? დააკომენტარეტ <3