გზაში გადავწყვიტე რა უნდა მეყიდა და რამდენი, როგორი რა ფერის და ა.შ მოკლედ დედაჩემი დავღალე ამდენი ლაქლაქით, ვერ ვჩერდებოდი ბოლოს, ტელეფონის ზარმა გამაჩერა, დავხედე უცხო ნომერი იყო მაინც ვუპასუხე
-გისმენთ
-სად ხარ?
-ოჰ გიორგი გამოჩნდი?.- შევიცხადე და კითხვაზე კითხვით ვუპასუხე
- სად ხარ?
-არსად, შენთვის რა მნიშვნელობა აქვს?
-როგორ არ აქვს?
-არ აქვს, უბრალოდ მინდა საღამოს გნახო, ნუ თუ გეცლება თუ არადა ხვალ დილით მივდივარ
-რა ? სად ? რა მოხდა?
-არაფერი საღამოს გეცლება?
-კი როგორ არა, სკოლის ეზოში მოდი
-არა სხვაგან?
-რავი მაშინ სადაც გინდა?
-ჩემ უბანში ამოდი
-კარგი.- გავუთიშე და ნერვებ მოშლილმა დავადგე ტელეფონიო მანქანაში
-რაო?
-არაფერი.- ლაპარაკის სურილი გამიქრა და ერთი სული მქონდა როდის დამთავრდებოდა ყველაფერი, და ჩემგან სიყვარულს კიდე დიდხანს ვერავინ მიიღებდა, ვითომ არაფრი მაგრამ მტკიოდა გული, ყველაფერს თავის სამსახურს აბრალებდა და რაც სამსახური დაიწყო სულ 4 გვყავს ნანახი ერთმანეთი მთელი 2 თვის განმავლობაში, ბოლოს მივედით მაღაზიაშიც და რასაც ქვია "მოხარშული" გადმოვედი მანქანიდან, შევაჭერი თუ არა მაღაზიაში მაშინვე, ერთი მწვანე სარაფანა მომხვდა თვალში, ისე იყო ჩამოკიდებული აშკარად მე მელოდა, მოკლე და საყვარელი იყო
-დედა აი ეს მინდა
-ახლა უნდა მეთქვა, მაგრამ იქნებ სხვებიც ვნახოთ
-არა დედა ეს მინდა
-კარგი აიღე, სხვებიც ვნახოღ და მერე შევადაროთ
-კაი.- გავიღიმე და ასაღებად წავედი, ვიღაცა რო გადმომიხტა და ხელი დასტაცა, ადგილზე გავშეშდი და რამის ხტუნაობა დავიწყე, დედაჩემმა ფხუკუნი დაიწყე, შევტრიალდი და თვალები ავაფახუნე
-რა იყო ახლა ეს?
-კარგი რა მერე რა მოხდა, ექნებათ კიდევ მასეთი.- ყელიდან უცბად განწირული ხმა ამომივიდა და ჩემი თავის დაწყნარებას შევუდექი, ის სარაფანა ისე მომეწონა სხვებს ვეერც ვხედავდი, თუმცა საცურაო კოსტუმები რო დავინახე ყველაფერი დამავიწყდა, არა რა ერთი ტიპიური shopping-ს მოყვარული გოგო ვარ. თუმცა ბევრი ბოდიალი არ მიყვარს რაც მომწონს ვტაცებ ხელს და ვიღებ...
ეს shopping-იც მალე მორჩა და სახლში წავედით, საღამომდე დიდი დრო იყო, ამიტომ წყალი გადავივლე და დავწექი ცოტახანი დასაძინებლად, მე მეგონა სიცხისგარ არ დამეძინებოდა ტუმცა შევცდი, დავდე თუ არა ბალიშზე თავი მაშინვე გავითიშე.
სიზმრებიდან ისევ ტელეფონის ხმამ გამომიყვანა, ისევ ის ნომერი იყო
-ჰო?
-სად ხარ?
-ჯერ ადრე არაა?.- თან საათს გავხედე და გიჟივით წამოვხტი რა ადრე 8 იყო
-8 საათია- გაკვირვებულმა მითხრა ტელეფონში
-ჰო კაი კაი, მეძინა ჩამოვალ ეხლავე.- გავთიშე რაც ხელში მომხვდა გადავიცვიი და კიბეებზე ჩავირბინე, ეზოში არ იყო ამიტომ სმსმ მივწერე სად ხარ თო და მიპასუხა სახლის უკან ვდგავარო მეც გავედი და შემეფეთა, მინდოდა მოვხვეულიყავი თუმცა "არამც და არამც" შანსი არ იყო
-გამარჯობა
-არ ჩამეხუტები?
-არა
-რამე მოხდა?
-კი ძალიან ბერვი რამე
-მაინც?
-მაინც? დამცინიხარ შენ?
-რატო?
-რა რატო? გუსინ ხო მითხარი გნახავ საღამოსო, მერე ტელეფონიც გატიშე გირეკავდი, არა მარტო შენ კი არა ყველა შენს ახლობელს დავურეკა მარა არვინ იცოდა სად იყავი, მთელი ღამე ტელეფონს დავცქეროდი, მერე დილითაც დაგირეკე შენ ეზოშიც კი ვიყავი, მაგრამ
-რა მაგრამ?
-ის რო ვერსად გნახე და იცი რა დავიღალე უკვე, მე ხვალ მივდივარ 10 დღით და სურვილი აღარ მაქვს რო ჩვენ ერთად ვიყოთ.- არ ვიცი როგორ ვუტხარი მარა განრისხებული ვიყავი.


-ვიცი რო პატარა თავებია და ვიცი რო დავაგვიან ბოდიშით :*