-ანუ დავშორდეთ?
-ჰო.- ვთქვი და მზერა ავარიდე, მინდოდა შემწინააღმდეგებოდა, თუმცა ჩემს გასაოცად გაეცინა
-კარგი, როგორც გინდა
-მე დაშორება მინდა
- ნახვამდის, კარგად დაისვენე.- ზურგი შემაქცია და წავიდა, ბოლოს კი მაინც მივაძახე
-"მაინც კარგი სიყვარული გცოდნია".- არ მოტრიალებულა ისე მომაძახა შენცო. სახლში ავედი და ლოგინზე დავეგდე ტირილი არ მინდოდამარა მაინც ვიტირე რაღაცნაირად მივეჩვიე, მის გარეშე როგორ უნდა ვყოფილიყავი არ ვიცი. ტირილს რო მოვრჩი ნათიას დავურეკე
-ნათი სახლში ხარ?
-კი ჩამო
-კაი.- გავუთიშე თმა გავისწორე და დედაჩემს გავძახე ნათიასთან მივდივარ თქო
-ასე გვიან?
-კარგი რა დედა!.- აღარაფერი უპასუხია, თითქმის სირბილით მივდიოდი ჩემი საბუკას სანახავდა, რამოდენიმე დღე აქ არ იყვნენ და საშინლად მომენატრა, პატარა მაიმუნი, კარზე დავაკაკუნე თუ არა მაშინვე საბას ჭყივილი მომესმა და კარი მალვე გამიღო
-ჩემი კატო მოვიდა
-აი შენ რა მოგიტანე.- ჯიბიდან ორი სნიკერსი ამოვიღე და მივეცი
-ოღონდ ჯერ უნდა ჩამეხუტო.- საყვალად გამოწია ხელები და კისერზე მომხვია, 12 საათამდე ნატიასთან ვიყავი და ისე გავიდა დრო ვერც შევამჩნიე
-ახლა მე წავალ, აბა კარგად იყავით კარგა ხანს ვერ გნახავთ
-კარგად, კარგად დაისვენე
-მადლობა.- ორივეს გემრიელად ჩავეხუტე და წამოვედი, გზაში უკვე ჩემი ყოფილი სკოლელი შემხვდა და აფერისტულად მომიკითხა, ნიაკომ
-როგორ ხარ?
-თავად?.- მეც მოვიშველიე ჩემი აფერისტობა და გავუღიმე
-რავიისევ ისე.- ეს ისე მითხრა თითქოს ადრე ვიცოდი როგორ იყო
-აჰ, ახლა მეჩქარება კარგი სხვა დროს ვილაპარაკოთ.- სადარბაზოს კიბეები ავირბინე და კარი ჩუმად შევაღე არავის რო არ გაეღვიძა, თუმცა დედაჩემი "შპეტივით" დამხვდა
-რომელი საათია კატო
-დედა დაგეძინა რას მელოდები, ნათიასთან ვიყავი ხო იცი არა, თან ხვალ მანქანა უნდა ატარო თითქმის მთელი 7 საათი, წადი დაისვენე
-ჰო კარგი.- პატარა ბავშვივით დამთანხმდა და თავის ოთახში შევიდა, მეც ჩემს ოთახში წავედი, პლანშეტი ავიღე და ფეისბუქზე შევძვერი, რათქმაუნდა ახალი ამბები და ბოლოში პირ დაღებული დავრჩი, საიდან? როგორ? ასე მალე? ოჰ გაინტერეესებთ ხო?! კი კი ჩემი და გიორგის დაშორების ამბავი, არა რა ეს ბიჭები ნამდვილი ჭორიკანები არიან, მარა ნატალია ხომერიკთან ჩემი და გიოს დაშორებას რა ამბავი აქვს, ერთ მომენტში გამეცინა კიდეც ჩვენი ფოტო ედო უსაზღვროდ ვცრელი ტექსტით შინაარსი ასეტი ჰქონდა: "გული დამწყდა ამდენი ხნის სიყვარული რომ დაინგრა, არ მეგონა ეს ყველაფერი ამით თუ დასრულდებოდა და პირიქით ამ ყველაფერს თეთრი კაბა და შარვალ-კოსტუმი არ დაამშვენებდა, მაგრამ როგორც ჩანს ყველაფერი ისე არაა როგორც გვგონია, განვიცდი მათ ამბავს, თუმცა მე მიმაჩნია და ღირსად ვთვლი რომ ეს აქამდე უნდა მომხდარიყო, რადგან კატო სულაც არ იმსახურებს გიორგისნაირ ბიჭს, ის ხომ ერთეულია თითქმის და ღმერთს მადლობას ვწირავ რო შანსი მომეცემა, წუხანდელი ღამე კი ხელს მიწყობს ამაში"
პირველი რეაქცია ჩემი შოკი იყო, მეორე იმედ გაცრუება, მესამე ირონია, მეოთხე კი მაგარი "ამჩემფეხაობა" . შემდეგ კომენტარებზე გადავედი
-"აუ ტეხავს"
-"მაგარი არ უხდებოდნენ ერთმანეთს"
-" ნეტა ვისი ბრალია". და ა.შ ბოლოს მომეშალა ნერვები და ჩემს Well-ზე დავპოსტე
" მოხოლოდ არარაობას შეუძლია სხვისი გაკიცხვა
მხოლოდ დასდევს სხვის კაცებს და ამაში ფულს იღებს
მხოლოდ ადამიანს შეუძლია გაიგოს ტკივილი
მხოლოდ არაკაცს შეუძლია მიაყენოს შეურაცყოფა საყვარელ ადამიანს
და ბოლოს მხოლოდ თქვენ ბრბოს შეგიძლიათ ღამის პირველ საათზე ილაპარაკოთ სხვის პრობლემებზე დაცინვით, როდესაც თქვენი არ გაგაჩნიათ.

P.S დიდი სიყვარულით თქვენი დაცინვის საგანი კატო გოგოლაძე"

ჩემდა საბედნიეროდ თუ ჩემდა სამწუხაროდ არ ვიცი, მაშინვე წაიშალა ჩემი და გიორგის ფოტო ნატალიას გვერდიდან და ბოდიშის ესემესებიც მივიღე რასაც რათქმაუნდა სიინ.-ით ვუპასუხე, მერე კიდევ ერთი პოსტი დავტოვე რომლის შინაარსიც ასეთი იყო
"ბედნიერებას მარტო იმ ერთთან ვერ იპოვი, რადგან ბედნიერი შეიძლება მარტოც იყო, ასე უფრო ძნელი იქნება ვინმემ გული გატკინოს." ფეისბუქი გამოვრთე, რათქმაუნდა სამუდამოდ და ლოგინში შევგორდი დილიდან ახალი ცხოვრება მეწყებოდა.


-ბოდიში ბოდიში ბოდიში რომ დავაგვიანე, ალბათ გსმენიათ სიცხის შესახებ და ეს ორი დღეა სწორედ ეს მჭირს, დღეს ძლივას წამოვდექი ფეხზე და დავჯექი თუ არა კომპიუტერთან მაშინვე ამის წერა დავიწყე, იმედია უაზრობა არა და ტყუილად არ ავმდგარვარ საწოლიდან, ველი თქვენს შეფასებას :*