მთავარი ჩვენს ცხოვრებაში ის იყო რომ ყოველთვის ყოველ წამს და ყოველ წუთს ერთმანეთზე ვფიქრობით არ იყო მომენტი რომ თუ ვერ იცლიდა არ გავეფრთხილებინე მისი პუნქტუალურობა კი ეჭვიანობას მიღვიძებდა არადა საერთოდ არ მიყვარს კაპასა შეყვარებულის როლების მორგება მაგრამ რა ვქნათ სიყვარულის ჩვენს ცხოვრებაში შემოჭრა ხომ უეცრად და გაუფრთხილებლად ხდება და შესაბამისად მოაქვს ის ჩვევებიც რაც არც კი გაგვიაზრებია სხვა დროს რაიმე მხრივ....
იმდენად გაოგნებული დავდიოდი ქუჩებში მეგონა ჩემს მეტი არავინ დადიოდა ამ გზაზე...სულ ღიმილი მქონდა სახეზე და ყურადღებას არ ვაქცევდი ადამიანების დამცინავ მზერას...ორი დღე იყო რაც საბა არ მენახა და ჭკუიდან გადასული ვეღარ ვაზროვნებდი ამიტომაც ძლივს მოვიცალე და მათემატიკიდან სახლამდე გამაცილე თქო მივწერე მასაც გაუხარდა და მალევე შევეჩეხე მის სახეს გაბრწყინებული იდგა და მიღიმოდა მერე საშინლად თბილად ჩამეხუტა და მაგრძნობინა ის რაც ორი დღე მაკლდა...მისი სითბო და სიყვარული ჩემს გულს უბრუნებდა რითმს და სიცოცხლეს და ეს ყველა საქმისთვის სავსებით საკმარისი იყო ............ჩემი სახლის გაჩერებამდე თაქსით მივედით იქიდან კი ფეხით მივდიოდით და თან ერთმანეთს ველაპარაკებოდით და ვიცინოდით როდესაც..............მოხდა ის რისიც ყველაზე მეტად მეშინოდა და არ მინდოდა დედაჩემის მანქანა დავინახე რომელიც ჩემსკენ და საბასკენ მოდიოდა...გული მიჩერდებოდა ფერი დამეკარგა საბასგან ოდნავ წინ მივდიოდი და დედაჩემის გაჩერებულ მანქანაზე მიხვდა საბა და გზა განაგრძო რადგან იცოდა რომ არ მინდოდა პირველად ჩვენზე მისგან გაეგოთ ჩემს მშობლებს მოკლედ რომ გითხრათ ძალიან დაძაბული ვიყავი ფანჯარა როდესაც ჩამოწია და მკითხა თუ რა ხდებოდა ვუთხარი რომ არაფერი უბრალოდ ვსეირნობდი და შემაგვიანდა ჩაჯექიო ჩავჯექი მანქანაში და აი მაშინ დაიწყო საშინელება მკითხა თუ ვინ იყო ის ბიჭი გვერძე რომ მომყვებოდა ვინ თქო გავიკვირვე არადა მაინც ყველაფერს მიხვდებოდა იმდენად ვნერვიულობდი....კარგი ვნახოთ ვინარიო და უკან გაყვა საბას მერე გააჩერა და უთხრა ჩაჯექი მანქანაშიო ისიც ჩაჯდა და აბა რა ხდება ეხაო მე საბას ერთხელ შევხედე და თვალებით ვთხოვე არაფერი ეთქვა...როცა კითხვა საბამდეც მივიდა უარყო ამ გოგოს პირველად ვხედავო მერე ტელეფონი როცა ნახა და მესიჯები არ იყო არცერთში მაინც ეჭვი ეპარებოდა და როცა საქმე ნუცის დაფიცებაზე მივიდა(ჩემი ძმიშვლის) მაშინ ყველაფერი ნათელი გახდა და ძალიან მაგრად ეჩხუბა როგორც საბას ასევე მე....ტელეფონი წამართვა და საბა გააფრთხილა ამ მანქანიდან გადახვალ და ამ გოგოს დაივიწყებო...მისი თვალები ახლაც არ მავიწყდება მის თვალებში არამარტო ტკივილი არამედ შიში ჩანდა როელიც სითბოსთან ერთად გადმოდიოდა ჩემში და მიჩენდა სურვილს იმ წუთას ცხოვრება დამეთმო მისი თვალებიდან ამ სევდის გასაქრობად ......ვერ გეტყვით რომ ეს მარტო ტკივილი იყო მოგატყუებთ თვალებს აგიხვევთ დაგაბრმავდებთ და ყველაფერ ცუდს და კარგს ერთმანეთში აგირევთ...... არა ტკივილი მხოლოდ გარეგანი არ უნდა გვეგონოს ტკივილი დიდი ცნებაა რომლის ყველა კუთხე მე 9თვის განმავლობაში სრულად ამოვიცანი..........ვერავინ იტყვის რომ ჰყვარებია თუ ყოველღამე არ უძინია თავისი ცრემლით დანამულ ბალიშზე არ გაღვიძებია დასიებული თვალებით არ ქონია სუიციდის არაერთი მცდელობა ამის შემდეგ არ შებრუნებულა ეკლესიაში და არ ყოპილა მადლობელი უფლის რომ მისცა საშვალება ეს გრძნობა გამოეცადა არაა ამას ვერ მიხვდებით თუ ცხრა თვე მაინც არ ნახავ და მაინც მასზე იფიქრებ ყოველ ღამე....იფიქრბ როგორი იქნებოდა შენი ცხოვრება სხვაგვარად რომ წასულიყო და იმ სიმწრიან დღეს არ მომხდარიყო ის დაღიანი ამბავი ჩემი დაბადების დღემდე ორი დღით ადრე....ვერც კი წარმოიდგენთ როგორ შემძულდა 6 ივნისი დღე რომელმაც მთელი ცხოვრების გეგმები თავზ დამაქცია და დამანახა რომ მშობელს ყველაფერი უნდა გაანდო.......მას შენთვის კარგი უნდა მაგრამ მან სიც უნდა იცოდეს შენთვის გულში ჩუმდა რა ხდება როგორ გტკივა და გეწვება სული მისი ფოტოს დანახვისას როგორ მოქმედებს იმის გახსენდება თუ როგორ გეხებოდა როგორ გკოცნიდა ყელზე ტუჩებზე და როგორ ნაზად გეპყრობოდა როგორც სათუთ ნივთსა და სიწმინდეს....ეს გრძნობა ყოვეგვარ უნარს მაკარვინებდა რაიმე წინააღმდეგობა გამეწია იმისთვის რაც სასიამოვნოს გარდა არაფერს მაგრძნობინებდა.....სიყვარული რატომ უნდა იყოს მხოლოდ სიტკბო არაა არა ამგვარად ის დიდი უაზრობა იქნებოდა სიყვარული მაშინაა აზრიანი როცა ტკბილ დღეებს ტკივილიანი სჭარბობს და რომ არა ტკივილი არ იარსებბებდა ნამდვილი სიხარული და ბედნიერება......
........ეს დასასრული არ არის დასასრულის დასარული ჯერ კიდევ წინ არის.............უსასრულობაში...................