-ისე გიგა რატო არ წამოვიდა?
-მეგობრებთან ერთად ურჩევნია, ჩვენ მაინც გოგოშკები მარტო გამოგვიშვა
-ჰო, მეგობრები კაია
-დილით შენი სტატუსი ვნახე
-კაი რა დე, მორჩა მანდ ყველაფერი
- გული გტკივა
-ცოტათი, უბრალო არ უნდა მოეყოლა ყველასთვის ჯერ ერთი საათის დაშორებულებიც არ ვიყავით დედა, არც კი შემწინააღმდეგებია ამდენი ხნის მანძილზე ერთად ვიყავით ის კი არც სემეწინააღმდეგა და ამასთანავე ვიღაც ძ**ნა ხომერიკი მიმატებს რო მაგარი ღამე გაატარეს და არ ვიყავი თურმე მე მისი ღირსი
-კარგი დაწყნარდი.- მანქანა გააჩერა და გადამეხვია
-დაწყნარდი კარგი, კარგი ბიჭი იყო მაგრამ სექტემბერში ახალი ცხოვრება და ახალი ბიჭები, წარმოიდგინე სტუდენტი იქნები ჩემო ჭკვიანო, მერე დაგინახავს ეგ შენი გიორგი უფრო სიმპატიურ ბიჭთან და ინანებს
-დედა ეხლა შენ მამხნევებ იმედია?
-ვცდილობ.- საყვარლად დაბრუცა თვალები და გზა გააგრძელა, საოცარია მაგრამ დედაჩემი ჩემი დაქალია და დაქალზე მეტი, ალბათ ამიტომ არ მყავს მეგობარი.
მთელი გზა სიმღერები და გასაოცარი ჟრიამული გვქონდ დედა-შვილს, თუმცა მაინც ერთი სული მქონდა ზღვაზე გავტანტალებულიყავი.

როგორც იქნა ჩავედით და ჩვენი საცხოვრებელიც თავის ადგილას დაგვხვდა, ყველაფერი დავალაგე და დაველოდე როდის მომშივდებოდა, თუმცა არ მომშივდა
-დე არ მშია და გავალ?
-სად იქნები ადვილად რო გნახო, მერე მეც გამოვალ?
-კიბეებთან დიდი.- გასასვლელიდან მივაძახე და კუნტრუშით წავედი ზღვის შესახვედრად, "საცურაო კოსტუმი" არ ჩამიცვამს არ მინდოდა დასველება ამიტომ შორტიკი და მაიკა ნაპირზე დავჯდებოდი და ვსო.
ბევრი ხალხი აღარ იყო, ამიტომ გამიხარდა ახლა მზე ჩავათქო გავიფიქრე და დავიწყე იმ ოქროსფერი ზოლის ძებნა, ადრე ყვითელ ბილიკს რო ვეძახდი პატარაობაში, ნუ ეს რაა კიდე ბევრი რამ მაქვს ჩემი წარმოსახვით მოგონილი.
ცოტახანი ვიჯექი და ვფრიქრობი ყველაფერზე, იმაზეც კი დავფიქრდი რო ამ ბოლო დროს ძალიან ბევრს ვფიქრობდი ყველაფერზე, მაგრამ მაინც მეფიქრებოდა, ბოლოს მაინც ჩემს თავზე გამეცინა და თავი მუხლებზე დავიდე, ერთ ხანს მეგონა ჩამეძინებოდა ვიღაცის ხელის შეხება ვიგრძენი და თავი შევატრიალე, პირველად დავინახე თუმცა ისეთი შეგრძნება მქონდა ვიცნობდი
-გამარჯობა.- მითხრა და გამიღიმა
-გამარჯობა.- დაბნეულმა ვუპასუხე
-შეილება ჩამოვჯდე?
-კი რათქმაუნდა.- თან ჩავიჩოჩე თითქოს ადგილი არ იყო
-უბრალოდ იმიტო მოვედი რო გკითხო
-რა?.- ისევ მუხლზე დავდე თავი და გავხედე
-რა არის ბედნიერება?
-ბდენიერება?
-ჰო?
-ბედნიერებ, მოგონებებშია.- არ ვიცი ეს აზრი საიდან მომივიდა მაგრამ ამ დროს ეს ჩავთვალე საჭირო.


-ვიცი რო მალე დამთავრდა და ვიცი რო პარააა და კიდე ვიცი რო კრეტინი და იდოტი ვარ,მარა ასეთი დასასრული მინდოდა.