1. - მოგიყვე? ჰააჰ .. და რისი მოყოლა შემიძლია. იმის რომ გამყიდეს ? ფულში გამცვალეს, არაფრად ჩამაგდეს?
- მიზეზი?
- ფული გენაცვალე, ფული (იცინის)
- წარმოუდგენელია!
- ფული არ გიყვარს?
- ფული ყველას უყვარს.
- და რა არის ფული?
- ეგ არ ვიცი, მაგრამ ყველაფერს რომ წყვეტს ვიცი!
- მერე რა დასკვნამდე მიდიხარ მაგ ლოგიკით?
- რა დასკნამდე?
- ჩემი ბედიც ფულმა გადაწყვიტა.
- წარმოუდგენელია.
- ვითომ რატო?
- 21 საუკუნეა ასე ვინ იქცევა?!
- დედაჩემი.
- წარმოუდგენელია.
- ზედმეტსახელი გაქვს?
- რაა?
- ზედმეტსახელი გაქვს მეთქი?
- აა რაა ! (დაბნეულმა უპასუხა)
- დღეიდან წარმოუდგენელია გერქმევა.
- ეხლა ? ( არ შეიმჩნია რეპლიკა)
- არაფერი.
- როგორ თუ არაფერი?
- ჩვეულებრივად.
- არ მესმის
- რა საჭიროა გესმოდეს.
- კი მაგრამ ..
- ცხოვრებაში რამე გაგიყიდია?
- მაგალითად?
- ბოთლები.
- (გაუღიმა)
- პასული მიღებულია.
- მე ..
- შენ, ცხობვრებაში არაფერი გაგიყიდია, მითუმეტეს ბოთლები ან რატო უნდა გაგეყიდა საჭიროებას არ წარმოადგენს! შენ არ გაუყიდიხარ დედაშენს! სახლში არ უცემიხარ ,,ახალ“ მშობლებს. ქუჩაში არ გძინებია. შიმშილს არ გაუღვიძებიხარ, დილით ცოცხალ ლეშს არ დამსგავსებიხარ! მე ? მე მძორი ვარ, საკუთარი თავი მეზიზღება მაგრამ .. ჰაჰ, რაღა მაგრამ
- მეე ..
- რა შენ რა?
- მე საერთოდ არ მყავს მშობლები.
- მერჩივნა არც მე მყოლოდა!
( სიმწრით გაეღიმა. ვერ გაეგო ,,მეგობრის’’ ასეთი სიცივე, თუმცა მისთვის მხოლოდ მეგობარი როდი იყო. სიყვარელი მამაკაცის ასეთმა გულგრილობამ გული მოუკლა, თითქოს თვითომ ყოფილიყოს დამნაშავე ყველაფერში. ცხოვრება ასეა მოწყობილი ბევრი დაღმართის გადავლა გიწევს რომ მიაღწიო აღმართს, მწვერვალს. შენს ბედში კი სხვისი დადანაშაულება ამაზრზენია)
[[ ბოლოს ძალა მოიკრიბა და დაიწყო ]]
- მე წავალ.
- სად?
- აღმზრდელმა მითხრა თუ სადმე ზედმეტად იგრძნობ თავს იქაურობას გაეცალეო.
- ფიქრობ რომ ზედმეტი ხარ?
- ფიქრი ერთია ფაქრი მეორე.
- არაფერს მეტყვი?
- ადამიანი რასაც კარგავს ორ იმდენს პოულობს მთავარია ნაპოვნს გაუფრთხილდეს.
- ანუ მიდიხარ.
- მივდივარ!
- მე რომ ..
- მეც
- მაგრამ
- მაინც მივდივარ!
- რომ ..
- ვერ დავრჩები.
- მე რომ ..
- მეც.
- დროა?
- დროა
- საბოლოოა?
- კი!
- მაპატიებ?
- ალბათ?
- დაბრუნდები?
- აღარ!


2. - ვუთხარი რომ ძალიან მიყვარს და მის გარეშე ცხოვრება არ შემიძლია.
- მერე?
- წავიდა?
- რა ქნა?
- ადგა და წავიდა.
- კი მაგრამ რისთვის? არაფერი უთქვამს?
- არა, ასე უბრალოდ ადგა შუბლზე მაკოცა და წავიდა.
- მერე რა მოხდა?
- ისევ მიყვარდა.
- მერე ?
- ისევ ცრემლები
- მერე?
- კვლავ სიყვარული.
- მერე?
- წერილი.
- მერე?
- შავი სამოსი.
- მერე?
- ბევრი ცრემლი.
- დასკვნა?
- წამართვა.
- ვინ?
- ღმერთმა.
- ის ხომ შენ არც გეკუთვნოდა.
- მიყვარდა.
- მერე?
- ვუყვარდი.
- ალბათ
- მართლა.
- აბა დამტოვაო?
- ეგონა გამიადვილდებოდა.
- მაბნევ.
- ვუყვარდი, მიყვარდა, ჯარში სამსახური, ომი, სიკვდილი, ტირილი, ცრემლი, მონატრება, ტკივილი. გესმის?? სიკვდილი, მარტოობა
- ახლა?
- იმედი.
- იმედი?
- სამახსოვროდ დამიტოვა ( თქვა და მის გვერდით პატარა ბიჭს თავზე გადაუსვა ხელი. [[ მათი შვილი, იმედი, სიყვარული, სიკვდილი ]]