ცოტახანში ვიგრძენი დავითს ჩასძინებოდა,დავიხარე ნაზად ვაკოცე და ოთახიდან გავედი,სამზარეულოს მივაშურე და ეზოს გადავხედე,მზე უკვე ჩადიოდა,ძალა გამოცლილი სხივებით ეფერებოდა დედამიწას,თითქოს არ ეთმობოდა
უცბად მამაკაცის სასოწარკვეთილი ხმა გამახსენდა
-„კაცური კაცი დაბრუნდი ჩემთან მა“ გამაჟრჟოლა,სასწრაფოდ ტელეფონი ავიღე და უკვე,ნაცნობ ნომერზე დავრეკე
-ალო,ლევანი მინდოდა...
-ახლავე- მითხრა უფრო ბოხმა ხმამ და „შენ გკითხულობენ“ მომესმა ყურმილს იქით
-გისმენთ
-ალო ლევან,ლიკა ვარ დავითის ახალი მეგობარი,მას სძინავს შეგიძლიათ მოხვიდეთ და ნახოთ
-მისამართი მითხარით-გაისმა მამაკაცის გახარებული ხმა
-ოღონდ ერთი პირობით
-რა პირობით?
-არ წაიყვანთ,მხოლოდ მძინარეს დახედავთ და წახვალთ
-კი მაგრამ
-არავითარი მაგრამ ან დავითის თავს დამიფიცებთ რომ დატოვებთ ან მისამართს ვერ გაიგებთ
-მილიციაში გიჩივლებთ
-მე კი ბრალს დაგდებთ რომ ბავშვს სათანადოდ ვერ უვლით და სახლიდან გაგექცათ,ამის საფუძველზე კი მოვითხოვ მამობის უფლება ჩამოგართვან,ასე რომ თავად გადაწყვიტეთ-გაისმა ჩემი გამყინავი ხმა და მე თვითონ შემაშინა ჩემმა მუქარამ
-თქვენ არიცით მე რა შემიძლია
-არც თქვენ იცით მე რა შემიძლია ხომ ასეა? თანაც მე არგთხოვთ სამუდამოთ მაჩუქოთ თქვენი შვილი უბრალოდ მიეცით მას იმის საშუალება გაიაზროს რომ თქვენზე ძვირფასი არავინ ყავს
-კარგით გპირდებით არ წამოვიყვან,მითხარით მისამართი
მისამართი ვუკარნახე
-ახლოს ყოფილხართ ათიწუთიც არ დამჭირდება- მითხრა მამაკაცმა და ტელეფონი გათიშა
რამდენიმე წუთში კი კარზე ზარისხმა გაისმა,კარი გავაღე ზღურბლს იქით სამი მამაკაცი იდგა სამივეს ცივი გამყინვარე სახეები ქონდათ
-ლიკა ხართ?-მკითხა შუაში მდგარმა ჩემს სახეზე გაკვირვება რომ შეამჩნია
-კი თქვენ ალბათ ლევანი ხომ?
-კი
-მობრძანდით-ვთქვი და გზა დაუთმე თან შიშმა ამიტანა,ღმერთმა იცის ვის ვუშვებდი საკუთარი ნებით სახლში
-მანქანაში დამელოდეთ ბიჭებო ,მიმართა გვერდით მყოფრბს და ბინაში შემოვიდა
კარი მივხურე და საძინებლისკენ გავემართე
-ჩუმად იყავით სძინავს,არ გააღვიძოთ არიცის რომ დაგირეკეთ,არმინდა ჩემი ნდობაც დაკარგოს-ვუჩურჩულე მამაკაცს-მერე შეიძლება ჩემგანც გაიქცეს
-კარგით- გამიღიმა მამაკაცმა და ოთახში შევიდა,ფრთხილად ჩამოჯდა საწოლზე და მძინარე ბავშვს ხელი გადაუსვა

ვუყურებდი მის სილუეტს,ისეთი სუსტი მეჩვენებოდა ყურმილს იქით ახლა კი ჩემს წინ საოცრად ძლიერი და სიმპატიური მამაკაცი იჯდა კარი გამოვხურე და სამზარეულოს მივაშურე,ტკბილეულობა მოვნახე და ყავა მოვადუღე

საკუთარი საძინებლის კარებზე ჩუმად მივაკაკუნე და კარი შევხსენი
მამაკაკაცი დავითს გვერძე მიწოლოდა და ეფერებოდა
-უკაცრავად-ვთქვი წყნარად-ყავა მოვადურე,იმედია დამეწვევით თან დავილაპარაკებთ
-მოვალ ახლავე-მითხრა ჩუმად
კარი ისევ ფრთხილად გამოვხურე და გამოვედი მალევე ლევანიც გამოჩნდა
-დაბრძანდით მივუთითე-სავარძელძე-მირთვით
-გმადლობთ არმინდა-არაფერი მითქვავს მხოლოდ რამდენიმე წამის შემდეგ ამოვიდგი ენა
-იცით რატომ გამოიქცა დავითი თქვენგან?
-მივხვდი
-არმიყვარს სხის ოჯახში ცხვირის ჩაყოფა, მაგრამ ჩემი პროფესიდან გამომდინარე ხშირად მიწევს ამიტომ ახლაც მინდა რაღაც გირჩიოთ-ვთქვი მორიდებით
-გისმენთ,მაგრამ ეჭვი მეპარება გავითვალისწინო
-მოგიწევთ თუ არგინდათ შვილი დაკარგოთ
-მემუქრებით?
-არა გაფრთხილებთ,დღეს მას ჯერ კიდევ უყვარხართ მაგრამ მალე ასე აღარ იქნება, თქვენ ძალიან მცირე დროს ატარებთ მასთან და არიცით რა ხდება თქვენს ოჯახში
-ის მარტო არარი სახლში,დედაჩემი უვლის მას
-და გიკითხავთ ოდსმა საკუთარი შვილისთვის,უყვარს თუ არა ბებია-მამაკაცი გაჩუმდა,მე კი ამ სიჩუმით ვისარგებლე
-მაშინ როცა დედათქვენი პირში გეუბნებათ რომ შეიძლება ის ნაბიჩვარია არ დაფიქრებულხართ როგორ შეიძლება მოექცეს ბავშვს თქვენს არ ყოფნაში?
-ახლა თქვენ დედაჩემს შეურაცყოფას აყენებთ-გამოსცრა კბილებში
-ვიცი მაგრამ იძულებულივარ თვალი აგიხილოდ
-ისინი მარტო არარიან სახლში მე მოსამსახურეც მყავს ასევე დაცვაც-ხმამაღლა გამეცინა
-და როგორ ფიქრობთ, რომელი მათგანი გაბედავს და დედათქვენს დასმენს თქვენთან?
-....
-მთელი უბედურება კი იმაშია, რომ თქვენ მათაც არ დაუჯერებთ, როგორც ახლა მე არ მიჯერებთ
-რა გითხრათ დავითმა
-რა და რომ უყვარხართ მაგრამ არუნდა სახლში დაბრუნება რადგან იქ ბებო ცხოვრობს და რომ არასდროს არ ხართ სახლში
სიტყვა საძინებლის კარის ხმამ გამაწყვეტინა,ოთახიდან დავითი გამოვიდა
-შენ ხომ დამპირდი-მომახალა მამამისის დანახვისას და ისევ ოთახში შევარდა,უკან მივყევი,საწოლზე იჯდა და ტიროდა,მის წინ ჩავიმუხლე და მოვეხვიე
-ნუ ტირი დავიტ მე დაგპირდი რომ მამა არ წაგიყვანდა და არც წაგიყვანს,მაგრამ არშემეძლო არ მეთქვა სად იყავი,ის ხომ შენზე ღელავს
-არ წამიყვანს?
-დავით -მომესმა უკვე ნაცნობი ხმა,კარებს გავხედე ლევანი მას მიყუდებოდა და შუქჩამქრალი თვალებით გვიყურებდა-მე ხომ აგიხსენი რომ შენი მარტო ყოფნა საშიშია აქ მე ვერ შევძლებ შენს დაცვას ჩემო ბიჭო
-ლიკა დამიცავს
-ვერც ლიკა დაგიცავს-გაიღიმა მამამ და ღიმილნარევი სახით შემომხედა-ის იქითაა დასაცავი
-მე არმინდა იმ სახლში
-მაშინ ვთხოვოდ ლიკას იქნებ ის წამოვიდეს ჩვენთან სახლში-ბიჭს თვალები გაუნათდა მამაკაცმა პასუხის მომლოდინე თვალებით შემომხედა,მე კი დავიბენი



ვიცი პატარაა მაგრამ ნუ გამინაწყენდებიტ სულ არაფრობას ჯობია მემგონი