23:02:2015 11:24 PM



ისევ ქარია ისევ სიჩუმეა და ისევ მოველი ხამურს, რომელიც არა და არა მესმის , მაგრამ იმედი ბოლოს იწურება, ბოლოს ბოლოს ამჯერად უფრო მცივა, უფრო მათოვს, უფროა ყველაფერი ჩემში რადგან გაურკვევლობაში ვარ, არვიცი რაიქნება წამის შემდგომ მხოლოდ სისველეს ვგრძნობ ტუჩებთან და მხოლოდ დიდი დანაკლის ...


23:02:2014 11:24 PM


და ჩვენ ვინაცვლებთ წარსულსი სწორედ, რომ 23 რიცვია არაფრით გამორჩეული და განსაკუღებული თებევრის ერთი რიგითი სუსხიანი დღეა და 2014წელი, რომელიც რაღაც მაგიურს, თუ დავუკავშირებთ მაქსიმუმ შევკრიბოთ და 7 გამოგვივიდეს,მეტი არც არაფერი ფა ფუ ხელების დაბერტყვაც და ეგარის ...

–ყველაფერი ჩვეულებრივად არის, ზედმეტად ჩვეულებრიად სიჩუმე სახლში და ჩემშიც სიჩუმე ყველა კუნჭულში, ჩამოფარებული მუქი ფარდები, რომელბიც არც კი ვიცი უკვე რას ჩამოვაფარე, იმიტომ რომ ღამის 12 დაჰკრავს აგერთ აგერ ალბად უფრო ჩემი სულის გამოძახილია სახლი დუმდეს, გამოძახილი იმისა, რომე ერთი რიგითი განყენებული ინდივიდი ვარ, მაგრამ არაფერიც ჩვეულებრივი ზედმეტად ჩვეულებრიივი გოგო გახლავართ წარმატებული კარიერითა და წარუმატებელი პირადი ცხოვრებით . ნეტა რისი ბრალია ეს ? ისევ ჩემ თავთან გამომდის საუბარი და არმომწონს, ალბად უფრო იმის, რომ ზედმეტად იდეალურ ადამიანს დავეძებ და ამ ძებნაში წლებმა თვალწინ ჩამირბინა უკვე 24 წლის ვარ და არვიცი რამინდა ამ ცხოვრებაში, არვიცი რისთვის, ან ვისთვის ვცხოვრობ კაცმა რომ მკითხოს იმდენ რამეს ჩამოვუთვილი ვინიცის, მაგრამ ეხლა მარტო ამ სიჩუმეში მართლაც ხელის დაბერტყვასაით არაფერი მომდის თავში ... ერთი მოკეცილი ფეხიდან მეორეზე გადავდივარ და მონდომებით ვცდილობ იმ მცირედი ხმაურის აღქმას, რომელიც ჩემს გარშემოა, მაგრამ არამც და არამც, მინდა დიახ სწორედ მიხვდით ხმაური მინდა, რომ ამ დამყაყებული ყოფიდან ამომათრიოს, მაგრამ სამყარო დუმს რაღაც ზედმეტად დუმს იმდენად, რომ მაიძულებს იოგას მოვწყდე და ჩემი კუნთები მოძრაობაში მოვიყვანო ნელა მივდივარ ხაკისფერ ფარდებთან და დიდი მონომებით ვექაჩები უსასრულობაში .. ოი სამყარო მშვენიერია სწორედ ეს ჩამესმის ქვეცნობიერში გაუაზრდებლად აივნის კარს ვეახლები დამფრთხალი ბეღურასავით და წამს უკვე ფიფქების ხარბ შეხებას ვგრძნო გაყინულ ხელის გულებზე, მიხარია მიხარია სამყარო მიხარია აქაურობა მიხარია, ყველაფერი მიყვარს გაცისკროვნებული შევცქერი მე16 სართულიდან მფრინავ ფანტელებს და ირგვლივ ყველაფერი გამქარალია ყველაფერი მე და ფიფქები, მე და ეს ჯადოსნური არსებები ხელის გულებზე , რომ მადგებიან მიუხედავად იმისა, რომ ასე მალე ქრებიან ასეთი პატარები არიან მე გულს მიხარებენ, მითბობენ სიყვარულს და სიხარულს მჩუქნიან, როგორ მინდოდა როგორ მინდოდა, ეს ფრინავი ფანტელები და არც კი მჯერა რომ დღეს სწორედ დღეს როცა როგორიქნა გადმოვბარგდი ჩემს ახალაშენებულ კორპუსის მე 16 სართ,ულზე მხოლოდ იმიტომ რომ მე 16 მინდოდა, მინდოდა სწორედ იმ სურვილით შებყრობილს , რომ სამყაროს გამოვყოფილიყავი დამაგვაინდა გადმოსვლა ზედმეტად დამაგვიანდა თითქმის 3 თვეა მაცხოვრებლები გადმოსულები არიან მე კიდე ისევ ვერ მოვიცალე ისევ ვერ მოვიცალე უკვე თავით ფეხამდე გაკეთებულ ბინასი უბრალოდ გადმოვსულიყავი, უბრალოდ ბარგი ამეკრიფა და გადმოვბარგებულიყავი ...

_ხმაური ხმაური აი ის ხმაური ასე, რომ ველოდი და არ ჩანდა გვერდით აივნიდან იფრქვევა უფრო სწორად გვერდით აივნის ოთახიდან აშკარად მელოდია ელექტრონული ხმაურიანი და დამღლელია ისეთია ფიფქების სიყვარულს, რომ მიფანტავს და ყველანაირ დადებით ემოციას რომ გულში მაკლავს ..
_ჯანდაბას ყველაფერი როგორც ჩანს ჩემი იზოლაცია სამყაროს გამოყოფის შესახებ სრული აფსურდი იყო სრული აფსურდი, სრული. ფანტელები ისევ მეცემიან, მაგრამ ხმაური მაღიზიანებს იქვე დადებულ შეზლოგზე ვჯდები და მოპირდაპირე აივანს თვალს ყურს მოკლედ რაც გამაცინია რომ მოვაყურად არაფერ ვაცილებ , ცივა მაგრამ მაინც მინდა რომ თოვლის ფიფქებს შევეხარო, არგამომდის არაფრით, მელოდია მძაბავს მაფორიაქებს დანაკარგის სიდიდეს მიასმაგებს და უეცრად ჩემი ძველი ბინა მინდება მისი ჭყარტალა და ფერადი ფერებით, დაფიქრებას ვერვასწერებ რომ მოპირდაპირე აივაზე ფერადშარვლიანი ქერათმებითა და ლურჯი ბლუზთ გოგო გამორბის და გახარებული ჭყივის თოვს თოვს , მისი სიხარული არაბუნებრივად მეჩვენება არა შეიძლება ისე ვარ აღრენია ბუნებრივს და არაბუნებრივს ვურევ, მაგრამ ფაქტი ფაქტია ადამინს, რომელსაც ფანტელები უყვარს თვალებშიც ფანტელები უკრთის მათი დანახვისას ,გოგოს თვალებში კი ეხლა რო გაკვირვებით მომჩერებია ყალბი სოლიდარობა და მკვეთრი ინტერესია , მე კი გაქვავებული ისევ ვუყურებ და ვაცნობიერებ, რომ მოპირდაპირე აივნიდან რომელიც მიზერული მანძილით არის ჩემს დაშორებული ადამიანები მრავლდებიან, წამს პანიკაც კი მიბყრობს, რომ ვერ დაიეტევიან ამდენი და აივანი ჩაინგრევა, ჩავარდება, ჯანდაბას რაღაც მოუვათ მათ, ყველა გაოცებული მომჩერებიან ხან მე ხან ფიფქებს ბევრი წყვილი თავლია მაგრამ ერთი განსაკუთრებით ინტერესით მიმზერს და შავად კიაფობს, გამჭოლია ზედმეტად იმდენად რომ თვალს ვარიდებ და ისევ ქერა გოგოს ვაკირდები რომელსაც ამჯერად ბრაზი უკრთის მზერში

_თქვენ აქ ცხოვრობთ მეკითხება ეჭვნარევი ხმით და მის ხმაში ასაკს ვგრზნობ თვალების გარშემოც უფრო კარგად ვაკვირდები და იქედან წლები გამოსჭვივის ,ახალგაზრდულად გამოიყურება სამოსიც სწორად აქვს შერჩეული ასაკის მისაჩქმალად, მე ეს მაღიზიანებს მთრგუნავს ვგრძნობ, როგორ მიდუღდება სისხლი და მინდა მივაყარო რომ ასეთ ხმაზე მუსიკის მოსმენა უსინდისობა და არაკანონიერიც ამავედროს, მაგრამ ვდუმვარ რატომღაც ამ ქალს არ ვთვლი პასუხის ღირსად მაღიზანებს ზედმეტად მაღიზიანებს მისი არაბუნებრივი ყველაფერი, თავით ფეხამდე ყველაფერი, ეხლა დაბნეული ღიმილიც ჩემო მოლოდინში, მე კი ისევ ვდუმვარ, რიგს ჩემს მხარეს ახალგაზრდა ბიჭი ეყოფა ისიც ფერადშარვლიანი და 20 ძლივს იქნება მიტანებული

_მადამ დაგველაპარაკეთ ჩვენ არ ვიკინებით ? მეუბნება გულწრფელად და თვალებში ჭინკები უკრთება , საყვარელია ვივლებ გონებაში და მასზე ნამდვილად მინდება პასუხის დაბრუნება, როცა იქ სადაც ის წყეული თვალები მეგულება მკაცრი ბარიტონი გაისმის მოეშვით, შიში ბოღმა იმედგაცრუება წამში მირბენს თვალწინ და მეც ჩრდილებად აღვიქვამ მათ. მერე ნელა ბოღმა რჩება მარტო და ვახერხებ სიტყევის დალაგებას

–გელაპარაკებით ვამბობ ერთ ირონიით გაწელილ წინადადებას და ქერას კითხვას რათქმაუნდა ვაიგნორებ, მხოლოდ ფერადი საყვარელი ბიჭის კითხვას ვცემ პასუხს და მას ვუღიმი, ისიც მიცინის და ამჯერად უფრო თამამად ცდილობს დიალოგის აწყობას

–აქ არავინ იყო , და ჩვენს მაგრად გვიხაროდა რასაც გვინდოდა იმას ვუკრავდით და ვაკეთებდით, იმედია არ გაგვინაწყენდებით და პაუზას აკეთებს ჩემი სახელის უცოდინარობის გამო, ასევე ინტერესიტ მაკვირდება და მელოდება მე კი მისი გულწრფელობით გახარებული ვურიმი და ფიფქეს ვაკვირდები, რომლებიც სხეულზე მეყრებიან ქარიანი ამინდის გამო

_მე ლეა მქვია და დამეწმუნეთ არმხიბლავს გადამეტებული არფერი მათშორის არც ხმაური, რომელიც შემაწუხებელი იქნება ჩემთვის, როგორც რამდენიმე წუთის წინათ იყო. იმედი მაქვს შევთანხმდებით რადგან ამ სართულზე მხოლოდ ჩვენ ვცხოვრობთ, და სერიოზული ზომების მიღება არ მომწიეს, არც გამუდმებით თქვენთან შემოვარდნა. დამერწმუნეთ ამის არც ინტერეს მაქვს და არც დრო .. ამჯერად ირონის მარცვლებს ვაასმაგებ და ყველას მკაცრი მზერით ვათვალიერებ მათ თვალებსი კარგი არაფერი სჩანს და მეც არ ვცდილობ მეგობრული ხაზები გავუშვა ახალ სამეზობლოსთან, რომელიც ზედმეტად ხალხმრავალი უნდა იყოს

_ბრბოს ისევ ქერა ეყოფა და წინანდელ პოზისციას უბრუნდება ეს ჩვენ ვცხოვრობთ აქ, მეუბნება გამწყრალი ხმით და მზერას სწორე მისკენ აპყრობს, ისიც გამომწვევად შემომცქერის და წინ მოიწევს საყვარელი ბიჭი, კი რომელიც წამის წინ მელაპარაკებოდა უკან რიგებში გადადის.. ის კი ქერას გვერდით იკავსებს ადგილს და მზერას ისევ არ მაშორებს , რათქმუნდა ეს მისი სავიზიტო ბარათია გარეგნობა ვხარხარებ გულში და მეც ასევე გამომწვევად შევყურებ.. ქერა ისევ სიტყვით გამოდის და ამჯერად მას ვაშტერდები ირონიით , ეს ჩვენი სახლია და როგორც გვსურს ისე მოვიქცევით, როგორც გვენდომება ისე დავუკრავთ, ისე მოვისმენთ და საერთოდ ამის განხილვას თქვენთან არ ვაპირებთ. ხეპრე მეღიმება გულში აშკარად მცდელობა აქვს დამჩაგროს მარა, აჰამ ისევ დაიფერთხეთ ხელები
_გასაგებია ქალბატონო, რომ მე არმკითხავთ თქვენ მიერ გამოცემული ხმების სიხშირეს და გულში ისევ და ისევ ვხარხარებ, ასევე სიმართლე გითხრათ არც მე მაქვს ინტერესი ამის ცოდინის ზემოთაც გითხარით და ეხლაც გიმეორებთ, კი მართალია დავიღალე მაგრამ იქნებ და დავიდეს თქვენს შეგნებამდე თუ ნებითა თქვენით არ მოიქცევით, ისე როგორც ცივილიზებულ ადამიანებს შეჰფერით პოლიციის ზალით, როცა ახალი ბინის საძებნ გზას დაადგებით ხელს დიდი მოწიწებით დაგიქნევთ და დაგემშვიდობებით, ეს არის რისი თქმაც მინოდა მეტი არც არაფერი ეხლა, კი მომიტევეთ ფრიად საინტერესო კამპანიაა, მაგრამ უნდა დაგტოვოთ

–ოი ქერას შეხედვას სჯობს გავარვარებული ცეცხლში შევარდე აი ის კი ისევ ისეთი გაწონასწრებული და ირონიულია, როგორც ადრე ზედმეტად ლამაზია ამის უარყოფა შეუძლებელია არც კი ვიცი ასეთი მომხიბლელი მამაკაცი მინახავს, კი ოდესმე არამგონია, მაგრამ ეგ არაფერი დარწმუნებული ვარ ესეც ჩვეულებრივი დონჟუანია მდიდარი ქერას მომხიბლელი ახალგაზრდა საყვარელი, რომელსაც ფუფუნებასი აცხოვრებს ბებერი ქალბატონი..მეც ნელი სვლით მივიწევ შესასვლელისკენ და ვგრძნობ რომ ზედმეტად გაყინული ვარ... დაღლილი და დაძაბული, ეხლა სულ არაფერი მინდა ცხელი შხაპისს და დაძინების გარდა

_ისევ ზუგში მეწევა ქერას გაწელილი სიტყვები ტუტუცი გაუზრდელი გოგო

_მე კი იმის თავიც აღარა მაქვს შევბრუნდე და საკადრისი პასუხი გავცე, ზედმეტად მზიმე და დამღლელი დღე მქონდა ზედმეტად. ცელი შხაპი კიდევ უფრო მთენთავს და რბილი საწოლი თავს ჰარმონიაში მაგრძნობინებს, მაგრამ მხოლოდ ეს არ არის მელოდიაც ჩამესმის თუ ქვეცნობიერია ვერ ვიაზრებ, რაღაც ელექტრონული იავნანასმაგვარია რაღაც ზედმეტად თბილი და კარგია ვეღარაფრის გაანალიზებას ვეღარ ვახერხებ უმწეოდ ვხრი თვალებს და ფერად ილუზიაში ვიკარგები...

24:02:2015 11:24 AM



_ჯანდაბა, ჯანდაბა, ჯანდაბა დამაგვიანდა მგონი ცხოვრებაში პირველად მთელი საათ ნახევრით დავიგვიანე სამსახურში ღმერთმა დალახვროს, გადადებულ მუხლზემოთ კრემისფერ ქვედაბოლოს და ასევე კრემისფერ ბლუზს ვიცმევ ფეხზე შავ ჩექმას შავ პალტოს დაუფიქრებლად ვიკრავ ჩანთას და გასაღებს ასევე დაუფიქრებლად ვიღებ და სახლიდან გავრბივარ, ლიფტი ოი მთელი მონდომებით ვუკაკუნებ შავ ღილაკს მაგრამ არა არანაირი ხმა საერთოდ არაფერი არისმის, ეს რა დილა გამითენდა ნელა ვაპარებ თვალს სათადარიგო კიბებისკენ, მაგრამ მერე მახსენდება 16 სართული და ფიქრს ჯანდაბაში ვტენი ერთი, ოორი, სამი, ოთხი, გაცოფებული დავყურებ მაჯის საათს და არაფრის დიდებით არ ვეშვები შავ ღილაკს და როგორც იქნა ზუზუნი აღწევს ჩემს სმენას და მეც განაბული გავცქერი ვერცხლისფერ კარებს, რომელიც იღება და ჰოპ ნაცნობი სახეები ქერას თმა არეული აქვს ტუჩსაცხი გათხაპნილი და მონდომებით ისწორებს კაბას, ის კი ,ის ისევ ისეთია ბევრად მომხიბლელი გრძელი მხრებამდე შავი კუპროვით თმები, ლურჯ საროჩქაზე აფენია და მაღალ სხეულს გამოყვანილი ვიწრო შარვალი უმშვენებს, მაგრამ მზერა ოი არეული აქვს ზედმეტად, ეს მზერა ვიცი ნაცნობია გულში დანაკარგს ვგრძნობ და ამ აზრს ვდევნი , თითქოს არც გამივლია მზერა მის დიდ წითელ ტუჩებზე გადამაქვს, რომელსაც ქალის ტუჩსაცხის კვალი შესამჩნევად ეტყობა მეღიმება, მაგრამ მის თვალებს ვერ ვივწყებ სახე მეღრუბლება და ირონიითაც კი ვერ ვუყურებ მათ წლების წინანდელი დარდი მიკრთება და თავს ვხრი, გვერძე ვიწევი და ველოდები ,როდის გამოვლენ არმინდა დავიჯერო ეს რადგან არარის ჩემი საქმე, მაგრამ შეხება მაკრთობს აკეცილ მკლავზე რომელზეც წამის წინ გახდილი მანტო მაქვს გადადებული მის ხელებს ვგრძნობ უფრო სწორედ წამიერ შეხებას და და წამში ყველაფერი ირევა, ნელა ვწევ თავს და გავყურებ, ის უკანმოუხედვად მიდის ისეთი ელეგანტური და თან ლამაზია დახვეწილი მაგრამ ნამდვილად წამალიაქვს გაკეთებული ამას ყოველტვის ვხედავ, ვხედავ და მორჩა უცცებ წამი ჩერდება და ვგრძნობ მის სევდაჩამდგან თვალებს, რომელიც წამიერად მაჩერდება ის ხვდება რომ მე მისი წაკითხვ შევძელი ...


მოკლედ ეს პირველი თავია თუ მოგეწონებათ მეორესაც დავდებ და ასე !!
ეს რომ არ დამეწერა არშემეზლო უკვე მოსვენება დამიკარგა ამ შეფრენილმა აზრმა.
მოკლედ მაინტერებს თქვენი შეფასება ...
ხო ალბად ძაან მომინდა და დავბრუნდი ...