სძულვილიდან სიყვარულამდე ერთი ნაბიჯიაო
ბედნიერებიდან უბედურებამდე კიდე უფრო ნაკლებიო
მაშინ ჩვეულებრივობიდან არაჩვეულებრივობამდე ორჯერ უფრო ნაკლები მანძლი ყოფილა
მოდით ეხლა მოგიყვებით როგორ გავხდი მე ერთი უბრალო თბილისელი ასეთქვათ „გარეუბნელი“ გოგო მთელი სათინეიჯერო ელიტარული საზოგადოების განხილვის ობიექტი და როგორ შევიტყვე ჩემს თავზე ენრაოდენობის სიახლე რომელიც მე დღემდე არ აღმომეჩნა
მოკლედ გეტყვით მე ანასტასია დადიანი დავიბადე თბილისში 1998 წლის 8 თებერვალს ვცხოვრობ ვაზისუბანში,სადმე ისეთ ადგილს თუ ეძებთ მაგარი უპონტობა რო იყოს აქ ამოდით გაგისწორდებათ
მაგრამ მე მაინც ვერთობოდი,ვიცნობდი თითქმის ყველას მაგრამ გამონაკლისებთან ვმეგობრობდი მხოლოდ.
მე ანასტასია დადიანი ზედმეტად ამაყი ვიყავი
ხოვიყავი,სწორად გაიგეთ
როდავიბადე ისეთი მახინჯი ვიყავი თურმე დედაჩემმა იფიქრა ბავშვი ხო არ აერიათ ბებიაქალებსო,მაგრამ არა არავისაც არავრევივარ სწორად მიმაბარეს პატრონს,13 წლის ვიყავი აზროვნება ცოტათი რომ შემეცვალა ადრე თუ „თხაჯანა“ ვიყავი მაშინ ცოტა დავსერიოზულდი...14 ის ვიყავი როდესაც სრულიად შემთხვევით აღმოვაჩნე რომ არცისეთი მახინჯი ვიყავი როგორც ადრე,სილამაზით ვარსკვლავებს არ ვწყვეტდი მაგრამ ლამაზი თამამად მეთქმოდა,ცოტახანში კი „მოვმწიფდი“ დავქალდი და მთლიანად ჩამოვყალიბდი...
ეს გარეგნულად თუმცა ხასიათის შეცვლის კატეგორიული წინააღმდეგი ვიყავი) არცშემცვლია...
ისევ ჩემებური ვიყავი,ცოტ ცოტა ყველანაირი...უამრავი შინაგანი ალტერეგო მყავდა,როგორებიც იყვნენ:დოდო,მადლენა,ლამზირა და რავიცი კიდე რამდენი...აი მაგალითად დოდო კარგხასიათიანობის დროს მსტუმრობდა  მადლენა ინტელექტუალურ შეჯიბრებზე  ლამზირა რავი გავლით იყო ხოლმე 
ჩემ პონტში ვიყავი და ცოტცოტა ყველაფერს ვაკეთებდი,ვცეკვავდი,ვმღეროდი,ვკითხულობდი,ვუკრავდი რავიცი კიდე აბა რა არა...
ოჯახი ძალიან მაგარი მყავდა,პატარა მაგრამ ყველასგან განსხვავებული,თბილი და მეგობრული,დედა-ნანა უჯიგრესი ქალი,თბილი და მკაცრიც მაგრამ გამგები ყველანაირად,მამა რუსეთშია და ‘’სკაიპით’’ ვეკონტაქტები მაგრამ ეგეც კაი ჯიგარი კაცია,მაგრად მიყვარს,და კიდევ ჰო,ძმა მყავს გიო,ეს უკანასკნელი იმ ადამიანების რიცხვს მიეკუთნება ვერაფერს რომ ვერ გაუგებ
ბავშობიდან სულ ბიჭების გარემოცვაში ვიყავი ჩემიძმისა,დეიდაშვილების და მათი ძმაკაცების შიშით ვერავინვერაფერს ზედმეტს ვერ მეუბნებოდა,მითუმეტეს სანათესაოში ერთადერთი გოგო ვიყავი და მათი მზემთვარის ამოსვლის ობიექტიც სწორედ მე გახლდით...აჩიკო,გიგა,გაგა,გიორგი,გუგა და მათი ძმაკაცები ის ზემოთხსენებული ბიჭები არიან რომლებიც ჩემი ცხოვრება ხალხი იყო,მიყვარდნენ თავზე მეტად მაგრამ ამას არასდროს არ ვიმჩნევდი და არც მათდამი გამოხატული სითბოებით ვიკლავდი თავს...ჩემებური ვიყავი სხვა ერთი სიტყვა ქართულ ლექსიკონშ ჩემს დასახასიათებლად არ მოიძებნა.ცალკეული ინდივიდი ვიყავი ყველასგან განსხვავებული,მუდამ ხალისიანი-ეს მხოლოდ გარეგნულად,შინაგანად კი არასდროს გარდა გამონაკლისი შემთხვევებისა,მაგრამ ესყველაფერიც წუთისოფლის სიმკაცრის გამო მალევე დასრულდა და სიმწრით აგურაგურ ნაშენები ბედნიერი ცხოვრება წამებში თავზე დამემხო და მეც მის ნანგრევებშიც კარგაღრმად ჩააყოლილი ავღმოჩნდი საიდანაც ამოსვლას ჩემივე ძალისხმევის შედეგად არცთუისე დიდიხანი მოვანდომე. ამყველაფრის შესახებ ცოტამოგვიანებით მოგითხრობთ,მოდით მოვლენებს წინ ნუ გავუსწრებთ და ყველაფერი დავტოვოთ ისე როგორც ვაპირებდი,რომ დამეწყო)
___
შემოდგომის პირი იყო საქველმოქმედო აქციას ვატარებდით ბავშვები აღმაშენებელზე,ორგანიზატორის ყელსაბამი მეკეთა და ჭკუაზე არ ვიყავი,ხან საით დავქროდი ხან საით,უაზროდაც გავკიოდი,ცეკვისას ხალხს განზე ვწევდიი და სწორედ ამ დღიდან დაიწყო ყველაფერი
8 სექტემბერი-აქციაც დაწყებულიყო და საკმაოდ წარმატებითაც მიმდინარეობდა,9 იქნებოდა ზედმეტად ბევრი ხალხი შემოიკრიბა ჩვენს გარშემო,იმდენად ვიყავი დაღლილი მოძრაობის თავიც არმქონდა და საკმაოდ წინ შემოწეულ ბიჭებს დავუყვირე
-უკან გაიწიეთ ხელს უშლით ხალხს
-პლეხანოვიდანაც ხო არ გავიდე
-კარგს იზამ
რამდენი დეგენერატი დადიოდს პროსტა რა,(ეს დეგენერატიო მაშინ ვამბობდი თორე აბა ეხლა მკითხეთ
___
11 ზე მოვრჩით ყველაფერს,გიოს დავურეკე მომაკითხე სახლში წამიყვანეთქო,10 წუთში მოვიდა.მასეთ მოსვლას მგონი არმოსვლა ჯობდა,მანქანაში ისეთი ამბავი იყო ნემს ვერ ჩააკვეხებდი ზედმეტს,გავბრაზდი,მაგრამ როდესაც მათი სახეები დავინახე უნებურად გამეღიმა და მანქანასთან როგორმე კუთვნილი ადგილის დასაკავებლად მივედი,მაგრამ შევცდი და სრულიად შემთხვევით უკანა ‘’სიდენიაზე’’ ბიჭებზე გაწოლილი ავღმოჩნდი ჩვენში დარჩეს და საკმაოდ კომფორტულადაც ვიჯექი თუ ვიწექი ნუ ამას არსებითი მნიშვნელობა არაქვს
კითხვა დაგებადებათ უხერხულად ხოარიყოო,ან მისი ძმა იყო მანდ და ასეროგორ მოიქცაო? მარტივად გეტყვით -არა-რადგანაც თითოეულ მათგანს ბავშვობიდან ვიცნობდი,როგორც გიოსთან ისე ვიყავი მათთან ორი დეიდაშვილიც აქ იყო გიგა და გაგა ოღონდ ისინი წინ ერთმანეთს ეჯდნენ კალთაში ) ასწორებს დამიჯერეთ ძაანმაგარია ეჰჰ ისე ესეც ჩვენში დარჩეს და ვინ იცის რამდენი გოგოს საშურო ობიექტი გავმხდარვარ,არცაა გასაკვირი ირგვლივ ასეთი ‘’სიპაწიჩნი’’ ბიჭები რო მახვევიან ძმადნაფიცების სახით,მაგრად კი მისწორდებოდა გაბრაზებული გოგონების სიფათების ყურება,შემდეგ კი ბიჭებთან მათზე ღადავი,მაგრამ მეცოდებოდნენ კიდევაც-კეთილიც ვიყავი ხოლმე
-აუ რაამბავია რა ამ მანქანაში,ასეთი ამბავი თუგქონდა ვაბშე არ მოსულიყავი ჯობდა (ვამბობ ვითომ შეწუხებული მე)
-კაი რა სტასიკ გოგოები ოცნებობენ ჩვენთან გავლაზე,შენ კიდე მანქანაში გიჯენთ,პლიუს ჩვენზე წევხარ და კიდე უკმაყოფილოხარ? (თქვა წიკომ და გრძელი წამწამები ააფახუნა)
-პატივში გამყოფებთ და არაფასებ ხო? უმადური ბავშვი ხარ რა (მაჯახა სიბრძნე სანდრექსამ)
-ძაან გავაბლატავეთ ბავშობაში უფრო დამჯერი იყო (მორიგი სიბრძნე ისროლა დავითათავითამ)
-ეედავითთავით თავი გაწი (ვიხუმრე მე დათოც ვითომ გაბრაზდა,ამიტომაც მიღუტუნებს. მე ვფართხალებ და ჩემი აფართხალებული ფეხი გაგას ხვდება უკან წამოწეულ სახეზე,ხელ თუ ფეხჩართულ ბრძოლაში ისიც ერთვება და ‘’ვჩხუბობთ“ მანამ სანამ მკვეთრი დამუხრუჭებისგან გაგა წინ ხტება მე კი დავითათავითას ხელები მიჭერს გადავარდნა რომ ავიცილო თავიდან,ამ დროს თითქოს გონება მინათდება და შეშფოთებული ვამბობ
-პოლიციამ რო გაგვაჩეროს რაუნდა ქნათ? (ამისთქმა და მანქანა ზანზარებს ისეთი ყურიწამღები ხარხარი იწყება,10 წუთში წყნარდებიან და წიკო ამობს
-ძაღლის როდის მერე გვეშინია სტასიკ?
-ნახე რაგვაკადრა ძაღლობაო (გიგა
-აურაუნდა გელაპარაკოთ რა მეთქვენ და სად მივდივართ უკაცრავად? (ვამბობ როცა აშკარად ვამჩნევ რომ სახლისგზაზე არვდგავართ და ქალაქსაც გავცდით)
-მცხეთაში ისეთი პონტი გვაქ ქალაქი უნდა ავწიოთ (გიო
-ებიჭო შოკში ხო არხართ წამიყვანეთ მე სახლში და მერე თავპირი გიტეხიათ თუგინდათ (ისევ ვჩხუბობ მე)
-აუ ეგ გააჩუმეთ ძმურში რა უკან (ამბობს გაგა და წინ მოხერხებულად ეწყობა
-ვსიო სტასიკა იძინებს (მეცნერვებმოშლილი ვიბუტები და ბიჭებზე ვწვები)
___
მოლოდინმა შედეგს გადააჭარბაო ამაზეა ნათქვამი,სანდრექსას სახლში ისეთი ამბავია დედაშვილს არაიყვანს ხელში ყურისწამღები ხმაური ცუდად მხდის და ეხლა ვაცნობიერებ მეთელი ქალაქი აიწევაო რაიგულისხმა ამგამოთქმაში გიომ.ქალაქი კიარა მთლიანი კუთხე თუარაიწია გამიკვირდება დაღლილი გიგას ვეყრდნობი და ყურში ვუჩურჩლებ სადმე ამიყვანე ხალხი რომ არ იყოს თქო,ისიც მატყობს ცოტა რო ვერვარ,ხელში ავყავარ და სანდრექსას ოთახში შევყავარ,ლოგინზე მაწვენს კარებს მიკეტავს და საერთო მხიარულებას უერთდება,სპეციალური კარები და ფანჯრები ყურისწამღები ხმაურისგან მწყვეტს და სიწყნარეში მშვიდად ყოფნის საშუალებას მაძლევს.ნახევარსათიანი ლოგინში ტრიალის შემდეგ ვხვდები რომ ვერ დავიძინებ,აღარც მეძინება და აბაზანაში მოსაწესრიგებლად შევდივარ,10 წუთში სრულიად ფხიზელი და მოწესრიგებული მობილურთან ერთად დაბლა ჩავდივარ,ისევიგივე სიტუაციაა,ჩემბიჭებს ვერსად ვხედავ შლოპანცების ფლატუნით გავდივარ სახლის უკანა მხარეს და ჰამაკზე მოხერხებულად ვწვები,აქეთ ხალხი არარის შედარებით სიწყნარეა მუსიკის ხმა აქაც არ მანებებს თავს,მარა სხვა რაგზაა,იქეთაქეთ ვირწევი და სოციალურქსელს ვსტუმრობ,აქაც მბეზრდება მალევე გავდივარ და მოახლოებულ ბიჭს ვაკვირდები,რომელიც აშკარად საიდანღაც მეცნობა,ამის გასარკვევად დრო არ მრჩება ჩემი ჰამაკი ზედმეტად ირხევა და გადმოვარდნილი მე წიკოს მკლავებში ვვარდები,უკან გიო უდგას და იცინის,გაბრაზებული მე კი ჩემს პატარა მუშტებს ვურტყამ აყლაყუდა წიკლაურს(წიკოს)
-კაირა გული გამიხეთქე არშეიძლება ეგრე (მაშინ იმდენად გულჩვილი ვიყავი რომ ცრემლები წამომივიდა)
-აუ ეს ტირის?კაი გოგო რაიყო გეხუმრეთ ნუხარ ბოთე (მეუბნება წიკო და გულში მიხუტებს
-თავიდამანებე (და კიდე უფრო ვტირიდები,თუმცა გიო მიღუტუნებს და უმალ მეცინება,ამას წიკოც ემატება,მე უკვე ვეღარვსუნთქავ და თავქუდმოგლეჯილი გავრბივარ გზაში ვიღაცას ვეტაკები,თუმცა მასზე შესახედად არმცალია,თვითგადარჩენის ინსტიქტი ისე გამიჯდა ბოდიშმოუხდელად გავრბივარ და აუზთან ჩავდივარ გიგას კალთაში ვუხტები,ვიმალები რათა მოახლოებულ წიკოსა და გიოს რისხვას თავი დავაღწიო,ამაზე მაგრად ღადაობენ 20 წუთში ყველა ვწყნარდებით,სტუმრებიც მიდიან და ნახევარსაათში სანდრექსას ხალხით გადატენილი სახლი იცლება,მხოლოდ მე და ჩემი ბიჭები ვრჩებით...
-სანდრექს სახლს დალაგება არუნდა? (ვეკითხები მე)
-არა ანი ხვალ ლანა ჩამოვა და მიხედავს ყველაფერს
-რა „ვიჩირინკა“ აგიტყდათ თქვენ კიმარა
-კაირა ისე ამბობ თითქოს ყოველდღე ვაკეთებდეთ
-ნუ კვირაში ერთხელ მაინც ხოგვინდა გართობა (თქვა დავითათავითამ და უსაშველოდ გრძელი წამწამები სასაცილოდ ააფახუნა)
-ნეტა თქვენ როდის არერთობით რა (უკმაყოფილოდ ვამბობ მე და გიოს მხარზე მოხერხებულად ვადებ თავს,გიგას გიტარასთან ერთად ლუდებიც გამოაქვს და ვიწყებთ სიმღერას
„ლამაზი ფერებით მე გეფერები
ნაზი ბგერებით,შენც მეფერები
მზე რომ ჩავა და,ისევ გვღალატობს
მთვარე ამოვა,ის არ გვღალატობს’’
მალევე მეძინება,დილას ადრე მეღვიძება და ბიჭებსაც ვაღვიძებ,თბილისში ამჯერად 2 მანქანით მივდივართ და ყველა კომფორტულად ვთავსდებით,ვაზისუბანში მალევე ავედით,მე დამტოვეს თვითონ კი როგორც ყოველთვის გაქრნენ,ნეტა მაცოდინა სადდადიან ყოველდღე ეს ბიჭები და არმინდა არაფერი რა ) სახლში მალევე ავედი,თუმცა არავინ არიყო და მე როგორც მარტოობას მიუჩვეველმა ჭირვეულმა ბავშვმა დაქალს დავურეკე
-რასმირეკავ ამდილაადრიან რაგინდა (უკმაყოფილოდ მპასუხებს ნინო
-შენი კარგად ყოფნა,მიდი ადექი და ამოჩემთან შევუბეროთ მარტო ვარ
-ტკბილი გაქ რამე სახლში?
-გასკდა და ჩაისპო შენი მუცელი კიკი მაქ ამოეთრიე
-კაირას მეჩხუბები ცხოვრება მანდ ვარ 2 წუთში
-გელოდები ძეტკა
ნინოს გავუთიშე და კარები გავაღე,კონდინციონერს მივუშვირე თავი და ქალბატონის ამოსვლას დაველოდე,მალევე ამოვიდა და პირდაპირ სამზარეულოში გააჭრა სადაც ტკბილი ეგულებოდა,დაქალიც ესეთი უნდა 
-შევუბეროთ?
-რაგაქ დასალევი?
-მმ კონიაკი და არაყი
-არაყი მაიტა
-ოკკეიი
რახან საღამომდე არრავის არველოდებოდი თამამად გავაწყვე ჩვენთვის სატკბილო სუფრა და სასმელი ჭიქებში ჩამოვასხი
-ამ ჭიკით (იწყებს ნინო ვაგრძელებ მე
-ჩვენ გაგვიმარჯოს (ვამთავრებ და ეგრევე ვკრავთ,სახედამანჭულები პირში ლიმონათს ვისხავთ და ვაგრძელებთ
-გაგვიმარჯოს
-გაუმარჯოს (ისევ გადავკარით,მესამე თუ მეოთხე ჭიქაზე იღება კარები და სახლში გუგა და აჩიკო ჯლიგინდებიან,ჩვენს დანახვაზე სახის გამომეტყველება უმკაცრდებათ თუმცა მალევე ისინიც გვიერთდებიან,ოღონდ ჩვენ მეტს აღარ გვისხვაენ,გოგოები დაგვჩაგრეს  ,საღამო ხანი იყო ნანა რო მოვიდა,ბიჭები მთვრალები იყვნენ,ჩვენ აწ უკვე გამოფხიზლებულები.მსუბუქად დატუქსა ორივე და ბებოს მიერ დამწნილებული მჟავე კიტრი გაუხსნა,გახარებულებმა ნანა ლოცეს,მე და მეორე დამპალმა დაქალმაც მომენტი ხელიდან არგავუშვით და ბიჭები ჩავფაქტეთ და 10 წუთში ყველაფერი მათ თაიმლაინზე გამოვაჭენეთ…
დილის 8 საათზე მთლიანი კორპუსი შეარყია და ააზანზარა გუგას და აჩის ყვირილმა,გამწარებულები რომ აბრახუნებდნენ ჩემთან კარებზე,მეც სასიამოვნოდ გაკვრვებული კარებთან მივედი და ხმამაღლა ჩავახველე,აშკარად გაიგეს და გაჩუმდნენ
-რაარი გოგო ეს?
-რას გაგვათახსირეთ ამხელა კაცები შენ და მეორე ქალბატონმა?
-მაცალე შენ მე წაშალე მალე
-სანაცვლოდ რა?(ვკითხულობ მე)
-ჯანდაბას შენთავს რაცგინდა
-კაი მთხოვეთ (ისევ ვამბობ მე
-შანსი არარი პროსტა
-კაით წავედი მე დავიძინე
ამდროს ლიფტის კარი იღება გიგა,გაგა და გიო გამოდიან ლიფტიდან ბიჭების დანახვაზე სიცილით იხევიან,მეც გადავწყვიტე რომ სახლში არცერთიარშემოვუშვა და კარებს საგულდაგულოდ ვკეტავ)
ნახევარი საათის შემდეგ დაწყნარებული 5 ივე ბიჭი მთხოვს რომ შემოვუშვა და ნებისმიერი ერთი სურვილის ასრულებას მთავაზობენ მეც პირობებით კმაყოფილი კარებს ვუღებ და თავქუდმოგლეჯილი გავრბივარ აივანზე...
___
სურვილებს სხვადროისთვის ვინახავ და ბიჭებს ყავით ვუმასპინძლდები.
-ყავა გემრიელია
-გამიკვირდა არაფერი როარ ჩაურიე შიგნით
-მანდ რაღაც სხვა პონტია
-არა ბიჭებო დღეს რომოგკლათ მერე სურვილებს ვინღა ამისრულებს ეგეთი დებილიც არვარ
-გაგვაწამებს ჩვენ ეს ნახეთ თუ არა
-მართალი ხარ გიგიჩ მიდი მალე დალიეთ და ბაღში ავიდეთ
___
მთელი დღე მოჟმანულ ხასიათზე ვარ,მოახლოებული სკოლა ხასიათს კიდევ უფრო მიფუჭებს,საქმეც არაფერი მაქ და ისისიყო დასაწოლად გავემზადე სიგრილეში ცოტას წავუძინებთქო ჩემი მობილური როაწრიპინდა და მობეზრებული ხმით ვუპასუხე ჩემს ორმაგად მომაბეზრებელ ძმას
-დამასვენე ორი წუთით მაინც არშეგიძლია?
-არშემიძლია დაიკ არა,ხოხედავ ისე მიყვარხარ უშენოდ ორწუთს ვერვძლებ შენ კიდე როგორი უხეში ხარ
-აუ გიო გცემ,მეძნება მითხარი მალე რაიყო
-ფურა უხეში ხარ.კაი ხო გოგო მოკლედ ბიჭები ერთიორი კვირით ქალაქითან გავდივართ,მგონი ქვეყნიდანაც და იცოდეთ რა
-რაა? შენ გიჟი ხოარხარ ამოეთრიე მალე სახლში
-მიყვარხარ დაიკ
__
უკვე მეთხუტმეტეჯერ ვრეკავდი გიოსთან და მეთხუთმეტეჯერ ვისმენდი ავტომოპასუხის საამურ ხმას,გაბრაზებულმა ორივე კარგად გავლანძღე და ძილს მივეცი თავი...
საღამოს დედაჩემის ფაციფუცმა გამაღვიძა და მეც ზლაზვნით ავდექი
-უი დე გაიღვიძე?
-არა ნანა მძინავს და ახლა ორეული გელაპარაკება
-იხუმრე შვილო?
-არადე
-კაი ხო,ეხლა მისმინე
-მისმინე კიარა შენი მეორე შვილი სადდადის?
-ეგ და ჩვენიბიჭები ათი დღით მიდიან თურქეთში
-რაა?შენ ეს იცოდი და მე ამას ეხლა ვიგებ? სადაა სამართალი? მე? მე აქ მტოვებთ?
-ოოო ნუჩაერთე მათქმევინე ბოლომდე
-ხორაარი
-რადა მე და ლიკა დეიდაშენთან მივივართ ათენში,მაიკომ ოპერაცია გაიკეთა და უნდა ჩავაკითხოთ
-მოიცა მოიცა და მე აქ მარტო მტოვებთ?
-დამამთავრებინე ხოლმე აბა,აქ მარტო არგტოვებთ,შენ ლიკას ბინაში რჩები პლეხანოვზე
-და იქ რამინდა მე? კაირა დედა ორი წლის ბავშვი კიარვარ
-ზუსტად რომ არხარ მაგიტომ,ლიკასაც არუნდა თავის შვილი მარტო დატოვოს და შენ მაგასთან იცხოვრებ დროებით სანამ ჩვენ ჩამოვალთ და ძალიან ბევრ საჩუქრებს ჩამოგიტანთ
-კაი ხო მომთაფლე,რამხელა შვილი ყავს? გოგო ბიჭი?
-ბავშვობაში ერთად როთამაშობდით არგახსოვს? სუსტი,ცისფერთვალება ლიკას რომოყავდა ხოლმე
-დემეტრე? მოიცა მე ვიღაც ბიჭთან მტოვებთ?
-ვიღაც ბიჭთან კიარა თითქმის ძმაა ეგ შენთვის,19 ისაა და ის იქ შიმშლით არმოკვდება,შენ კიდე აქ მარტოობით
-საკუთარი დედა ამას რომ გაგიკეთებს,სხვას რაუნდა მოსთხოვო,ო ბოჟე
-ნუ წუწუნებ,მიყვარხარ
-მეეცც დეე
-ხოდა თუ შენც მიდი მალე ბარგი ჩაალაგე,ჩვენი რეისიც მალე გავა ბარემ შენ დაგაბინავებ და მერე წავალთ ჩვენც
-ტვალეტში მაინც მაცდი შეცვლას ქალო?
-კაიხო შედი დე,შემოგყვები თუ გინდა
-ნუხარ ესეთი საზიზღარი დედაჯან,გავემზადები და 15 წუთში გავიდეთ ასე თუ გეჩქარება
-უყვარხარ დედას
-ჯანდაბა ხო,მეც მიყვარს დე

___
ჩემი პირველი სიახლე ამ საიტზე
აბა ბავშვებო რას ფიქრობთ როგორია?
გთხოვთ თითოეულმა თქვენგანმა დააფიქსიროთ თქვენი აზრი <3
მიყვარხართ თითოეული თქვენგანი <3
უდიდესი სიყვარულით თქვენი გოგონა ვარდისფერი სათვალით <3