ყოფიერების სიმსუბუქე (2)
 –ხმაური ისევ ეს გამაყრუებელი ხმაური და გახელელი თვალები დაბრუნებული საკუთარ თავსა და რალობაში მომზირალი არეული თვალები და ნაგრძნობი დილანდელი მუხტი, დილანდელი იმედგაცრუება და სითბო, დილანდელი სამყარო დილადნელი წამი და ღამეში მთვარის შუქზე გამკრთალი მისი სახე, მელოდია, რომელიც დეჟავიუთი ვიღდგენ მელოდია რომელიც ზედ სხეულზე მეყინება და მივლის, მელოდია რომელსაც ვერასოდეს დავივიწყებ ამღვრეული მელოდია, როგორც მისი პატრონის შავი კუპრვით თვალები, რომელიც აივანს დაყრდნობილი ჩუმად შემომყურებს, მასში დანახული ფანტელები და ის რაღაც, ორივეს სულსი გაბმული უხილავი სიმები და ისევ ის... _ნუთუ მართლა მხედავ სადღაც შორიდან ჩამესმა მისი ხმა ყურსასმენები ნელა ვიხსნი და ამჯერად ბევრად ცივი მზერას ვაბყრობ _ ახლოს არ გამეკარო მკაცრად გამოვცარი კბილებიდან და პლედს და წიგნს ვწვდები სახლში შესასვლელად _ განა ეს მე მინდა ხმა ზედმეტად დაშლილ–დანაწევრებული მეჩვენა და მის თვალებს გადაყრილი ადგილზე ვშეშდები, რა იყო იქ იგივე დეჟავიუ დეჟავიუ, რომელიც სულს მისერავს და სისხლს მიყინავს, ისე მინდა ეხლა თვალები დავხუჭო და მერე გავახილო და აღარ იყოს, გაქრეს ამჯერად მათშორის ბევრად მეტი მსგავსება პირველ დღეს ვერც კი გავაცნობიერე ვერც, კი ვიცანი მასავით წყვდიადშეგებებული დანისლული თვალები და ვერდატეული ის ის რაღაც რაც მხიბლავს მაჯადოებს, ნაკვთები რომლესაც მინდა შევეხო და ხელის კონტურებად მოვხაზო, ვერდამალული სურვილი და თვალებში გამკრთალი ლანდები, რომელებიც ჩემს სულს მოთმინებით აშიშვლებს _ხედავ, ჩურჩულებს ისიც და აივანზე ხელს მიწვდის , მისი თვალები ამჯერად სურვილით კიაფობს თითქოს სადღაც აორთქლდა, ის ამღრეული დაა დანისლული მზერა, ორი მეო ორი წადილი და ვერდაოკებული ნაბიჯები აივნის ზღუდესმიახლოებული ჩემი ვერდამორჩეული სხეული გავარდნილი ბუკოვსკი პლეერი და პლედი, წითლად აკიაფებული პერსონა და დროში არარსებობა შეგრძნება, რომელიც გულს ადნობს სულს ელექტროებით და სამყაროს იმედით მუხტავს, მისი ფაფუკი ხელები, რომელიც ჩემს გაწვდილ მარჯვენას მონდომებით ეჭიდება და მის თვალებში გაბრწყინებული ნამცეცები ჭინკები, რომელბიც სიხარულს და დარდს ერთდროულად ჰყავს მოცული ... _ნელა დახრილი მისი თვალები და ამბორი ხელის მტევანზე დრო, წამი რომელიც არასოდეს დამავიწყება ღამე მთვარე და მისი თვალები, წამები რომელებიც იარსებებს სამუდამოდ წამებია, რომელბსაც შეუძლია შემცვალოს. შიში ისევ ის წყეული შიში დანაკლისის სიცარიელის გამოგლეჯილი ხელი და მოღალატე ცრემლები, რომელებიც ტუჩებზე მონდომებით მოცოცავენ ... _ხედავ ტირი ისევ ის გამწყდარი ბგერები, ჩემ გამო ტირი ერთი ნარკომანის გამო, რომელიც გიცნობს ღემრთმა დასწევლოს შენი თავი ლეა ღმერთმა დასწყევლოს, შენ არიცი არაფერი იცი შენ არიცი ეს შეხება რაიყო ჩემთვის, არაფერი იცი ლეა. არაფერი ვერც, კი წარმოგიდგენია რამდენი ხანია ველოდი ამას, რამდენი ხანი ვარ ჩრდილში, რამდენი რამ გავდავიტანე იმის შემდგომ, როცა პირველად გნახე ფერადკაბიანი და ცისფერთვალება ლეა ეხლა, რომ შავად გაბრწყინეია თვალები შენ არაფერი იცი ჯანდაბა მისი ხმა მთელს სამყაროს მგონია ესმის ბობოქარია და სიბრაზით კიაფობს ბგერეი ჰაეში ჩემი ცრემლები კი მონდომებით ედინება გახუნებულ სახეზე და გაყინულ სხეულზე,მთელი მონდომებით არვიცოდი რატომ ვტიროდი, რას მივტიროდი ნიკას, თუ მას რომელელიც ეხლა ჩემ წინ იდგა და გაურკვეველ თემაზე მელაპარაკებოდა არვიცოდი რასნიშნავდა მისი სიტყვები მაგრამ ვგრძნობდი მსგავსებას მასა და ჩემს ერთადერთ სიყვარულთან, ერთადერთ თბილ მოგონებაასთან ,რომელმაც ცხოვრება დამიმახინჯა და არარსებულ პიროვნებად მაქცია 3 წლის შემდეგ, ისევ ისე მტკიოდა სული, ისევ ისე უფრო მეტადაც კი, ვგრზნობდი როგორ ცოტავდებოდა ჟანგბადი ირგვლივ ვგრზნობდი, როგორ იცვლებოდა სამყარო, ვგრძნობდი რომე მალე არაფერი დარჩებოდა კაშკაშა მთვარისგან გაქცევა მინდოდა, წყალი მინოდა, რომ სული მომეთქვა მაგრამ ეგ არაფერი, მე სიკვდილიც მინდოდა მე სიკვდილთანაც ვიმეგობრედი მონდომებით მისი თვალები კი ისევ აიმღვრა ისევ გაცეცხლდა და ვერდაოკებული შიში გაკრთა სამყარო დადუმდა, ყველაფერი შავმა მასავით კუპრვთ შავმა ფერებმა შთანთქა _გაახილე გაახილე თვალები გაახილე ლეა ამის უფლება არგაქვს, სადღაც შორიდან ჩამესმოდა გაბზარული ბგრები და მეც საკუთარ თავს ვაიძულე თვალები გამეხილა ფიტვებს, კი ნორმალური ჩასუნთქვის უფლება ვუბოძე , ის იყო, კიდევ უფრო ჩაშვებული თვალებიდან შიში უკრთოდა და ხლები ჩემ ხლეებში გადაეხლართა, ჩემ ოთახში იყო ჩემ საწოლში ჩემ გვერდით ჩამომჯდარი და თვალმოუშორებლად მთელს სახეს მითვალიერებდა, თითქოს ამის უფლება მეტჯერ აღარ მიეცემოდა ხელებს კიდევ უფრო მაგრად მხვევდა და მის შიშჩამდგარ თვალებში კიდევ უკფრო დიდ შიშს და გაუკვევლობას ვხედავდი სახის ნაკვთები კი ისევ ისეთი მომაჯადოებელი გახდომოდა, ისევ ისეთი სურვილი წადილი, რომ შეგიბყრობდა თავს დაგაკარგვინებდა . გაუბედავად ავიღე ხელი და ასევე გაუბედავად გავაცოცე მის სახეზე გული გამალებით და რიტმულად აფეთქდა ისე, როგორც არასოდეს ,როგორც არასოდეს ეს ჩემმა ქვეცნობიერმა გაიმეორა არმოეწონა, მაგრამ გადადო მისი თვალების და მის სახეზე გაჩენილი მფეთქავი არტერიეების გამო _ნელა ავასრიალე ხელი მისი ტუჩებისკენ და ჩემს სხეულსი გამკრთალ იმპულსებს უკვე ყელის გასაყართან ვგრზნობდი ვგრძნობდი რომ ჰაერი საერთოდ აღარ იყო ოთახში საერთოდ აღარ ვუსნთქვადი მხოლოდ მის, წამოზდილ წვერს და თვალებს ვხედავდი რომელბშიც ისევ ის წყეული ჭინკები დანავარდობდნენ... _ისუნთქვე სადღაც შორიდან ჩამესმა მის სითბოთი გაჯერებული სიტყვები, და მისის ბაგეებით ხელებზე ცხელი სუნთვის მოფრქვევა ვიგრძენი .. სამყარო დუმდა მის გვერდით ყველაფერი უფერულდებოდა მისი მომაჯადოებელი ნაკვლთების ცქერით მთელი დედამიწა უფერულდებოდა მის გვერდით, ეს არ იყო ნორმალური მაგრამ განა რამე ხდებოდა ნორმალუ ჩემ იგვლივ ...  ესეც ახალი საერთოდ რომ არ წაიკითხოთ ამ ამბავს მაინც დავამთავრებ (აქ ვიღიმი) |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
