არ ვიცი რამდენხანს ვიყავი ამ მდგომარეობაში.ფეხზე მხოლოდ წელის საშინელმა ტკივილმა ამაყენა.. ძლივს მივაღწიე ლოგინამდე, უსულოდ დვჯექი, თავი ხელებში ჩავრგე და ტირილო განვაგრძე... ყველა გაფაჩუნებაზე კარებისკენ ვიხედებოდი იმის იმედით, რომ ამ "ჯოჯოხეთიდან" გავეყვანე, თუმცა ყველაჯერზე კმედი მიცრუვდებოდა...დაახლოებით 1 კვირა ვიყავი ამ მდგომატეობაში.. საჭმელს დღეში ერთხელ "შემომიგდებდნენ" და გავიდოდნენ..კვლავ ლოგინზე ვიჯექი, ბალიშზე მქონდა ხელები შემოხვეული, და ისე ვიყავი ჩაფრენიკი, გეგონება ვინმეს წართმევა უნდოდეს... უეცრად კარები შემოანგრიეს, დაახლოებით 5-6 ნიღბიანი ბიჭი იყო...მათ შორისაც კი გავარჩიე ჩემთვის ყველაზე საყვარელი სურნელი, რომელმაც ცხვირი სასიამოვნოდ ამწვა ცხვირი..
-ანამარია.. ადექი დროზე უნდა წავიდეთ..
-ჰაჰა მეჩვენება ხო?? მეჩვენები.. შეუძლებელია... მათე შენ ხომ წახვედი...
-ანამარია ადექი!! დროზე...
მალევე ვიგრძენი წელზე ხელები, რონელმაც ჰაერში ამიტაცეს და გარეთ გამიყვანეს.. ვგრძნობდი ნაცმობ სურნელს, რლმელიც სიგიჟემდე მენატრებოდა..ამ პერიოდში მივხვდი, რომ მათე იმაზე მეტად მენატრებოდა და მიყვარდა, ვიდრე ამას მე წარმოვიდგენდი... როგორც კი ჰაერი ჩავისუნთქე მაშინვე მოვედი გონს და მათეს ხელებუდან ჩამოვხტი...
-რას აკეთებ??
-შენ გადარჩენას ვცდიოლობ ამათგან..
-რას ნიშნავს გადარჩენას მათე ნუ გამაგიჟე?!!!
-წყნარად ჩაჯექი მანქანაში და მომისმინე...
ისტერიკების თავი არ მქონდა, წყნარად დავიკავე ჩემი ადგილი და დაველოდე მათეს.. ისიც მალევე დაჯდა, მანქანა დაქოქა და ადგილს მოწყდა.. დიდხანს ვიარეთ ესე ჩუმდა, ბოლოს კი როცა შრუძლებელი გახდა ამ ყველაფრის ატანა სიჩუმე დავარღვიე..
-კიდე დიდხანს უნდა იყო ესე ჩუმად? იქნებ ამიხსნა ყველაფერი...
მანქანა სავალი გზიდან გადაიყვანა და ჩემკენ მობრუნდა..
-წხლა რასაც გაიგებ არ მოგეწონება დარწმუნებული ვარ, უბრალოდ რომ არ მოგიყვე ჩემ თავს ვერ ვაპატიებ... ეს ყველაფერი შენი გამოუვალი ხასიათიდაბ გამომდინარე გავაკეთე... შენი მოტაცება ჩემი დადგმული იყო რათა მოგესმინდა ყველაფერი რაც იმ დღეს დაინახე...ისტერიკები არაა საჭირო.. მომისმინე და მერე რაც გინდა ის გააკეთე.. ეს ყველაფერი შენ მაიძულე, რომ მოგესმინა იმ დღეს რაც მოხდა არ გამყოფებდი 1კვირა "მონობაში"... უბრალოდ არ შემიძლია უშენოდ, დღესაც რომ შემოვედი ოთახში, შენი სურნელი ტრიალრბდა ყველგან... მაპატიე გთხოვ... ვიცი არ მაქვდ უფლება რომ გთხოვო და არ ვარ ღირსი რომ მაპატიო მაგრამ.....
-არავითარი მაგრამ...
მათეს მონაყოლიდან გაოგნებულნა ძლივს ამოვიღე ხმა... ისიც ისეთი შეცვლილი მქონდა ჩემი თავის გამიკვირდა.
-არავითარი მაგრამ.... ეს როგორ გააკეთე მათე??! ეს...ეს... შეუძლებელია გაპატიო....ნორმალურად გეთქვა დავიკაპარაკოთო... იცი ის 2 კვირა როგორ ვიტანკჯებოდი ჩემს გვერდზე რომ არ იყავი? ყველა გამოცდაზე იმ იმედით მოვდიოდი რონ შენ გნახავდი, მაგრამ ეხლა??
-გთხოვ ანამარია...
-მორჩა ჩვენ შორის ყველაფერი...
მანქანიდან გადავედი და ცრემლებმაც იპოვედ გზა...იქვე მდგარ ხეს მივეყუდე.... ჩავიკეცე... ვტიროდი, ისე როგორც არასდროს მიტირია...გამვლელები მიყურებდნენ,ზოგი დახმარებას მთავაზობდა, ზოგიც კი დამცინავად გამომხედავდა... კარგა მოსაღამოვებული იყო, როცა მანქანამ პირდაოირ ფეხებთან გამიჩერა იქედან კი ლიზიკო გადმოვიდა....
-ანამარია.. შემომხედე გთხოვ...
-კაი რა ლიზიკო....
-დროზე ადექი.. მივდივართ..
-არსად არ მოვდივარ...
-სახლში ანამარია.. ადექი დროზე, დაწყნარდები და ნკმიყვები ყველაფერს...
შეწინააღმდეგებას აზრი არ ქონდა, მორჩილად დავჯეწი მანქანში და დაველოდე როდის მომიყვანდა სახლში..
-ანამარია მოვედით ადექი...
ბოლო სიტყვები მხოლოდ ეს მახსოვს.. რომ გავიღვიძე უკვე ჩემ ოთახში ვიყავი... მიმოვიხედე ლიზიკო ვერსად ვერ დავინახე...თბილი ხალათი შემოვიცვი და სამზარეულოში გავედი...
-ლიზიკო.. ბოდიში გუშინდელისთვის..
-დაჯექი და მომიყევი ყველაფერი
დაწვრილებით ვუამბე ყველაფერი... დაშორებიდან ბოლო წუთამდე, თუმცა დიდი რეაქცია არ ქონია...
-მიდის!!!
მხოლოდ ეს სიტყვა მითხრა ლიზიკომ და სახლოდან გავიდა.. დამტოვა ესე გაშტერებული, ერთი სიტყვის ამარა "მიდის" ვინ მიდის?! ან რა ხდება საერთოდ...საათს რომ დავხედე პირველი ხდებოდა... საქმე არაფერი მქონდა და სახლის დალაგება დავიწყე მუსიკების ფონზე... ჩარკვიანს ბოლო ხმაზე ავუწიე და დალაგებას შევუდექი... კარებზე გაბმულმა ზარმა მაიძულა შემეწყვიტა საქმიანობა , გავაღე და გაბრაზებული ლაშა შემოვარდა სახლში
-შენ ნორმალური ხარ გოგო? რას აკეთევ?
შემოვარდნა და მისი ღრიალი ერთი იყო...
-რა გაყვიტებს თუ იცი და იქნებ ამიხსა რა ჩავიდინე ცუდი?!
-მიდის შენ გამო მიდის...
-ვინ მიდის ან ჩემ გამო რატო ამიხსენით ხალხო..
არც მე დავაკელი ყვირილი და გაბრაზებულნა კარები მთელი ძალით მივაჯახუნე...
-მათე მიდის ანამარია მათე... იმის გამო რომ არაფერი აახსნევიე...
თავზარი დამეცა მისი ამ სიტყვებით
-და ამ წასვლით აპირდბს პრობლემების მოვარებას??
ძლივს მოვუყარე თავი სათქმელს....
-რამდენი დალაპარაკება ცადა იმდენი ჩხუბით დამთავრდა და მიდის... დღეს 3 საათეხ აეროპორტში იქნება.. მაინც რომ იცოდე...
თქვა და კარებში გაუჩინარდა... დამტოვა კიდევ გაურკვევლობაში.. საათს რომ დაცხედე 6 იყო... დილის 3 საათამდე კიდე დრო იყო.... ეს ყველაფერი საკმარისი იყო იმისთვის რომ საბოლოო გადაწყვეტილება მიმეღო..... წინდაუკან დავდიოდი, ერთ ადგილს ვერ ვპოულობდი... არ ვიცოდი რა უნდა მექნა.... წავსულიყავი თუ რა მექნა..... 02:30 ტაქსმა აეროპორტთან მიმიყვანა... შესვლამდე ხელები და ფეხები ერთიანად მიკანკალებდა.... ბოლოს როგორც იქნა გადავწყვირე და შიგნით შევედი... თვალებით ნაცნობ სახეს ვეძებდი, რომლის პოვნაც არ გამჭირვებია...
-მათე!!!!!
რაც შემეძლო ბოლო ხმაზრ დავიყვირე და ამით ყველას ყურადღებაც მივიქციე გარდა ერთისა.... მათე კვლავ ზურგით იდგა...
-მათე!!
კვლავ დავიძახე ამჯერად უფრო ხმამაღლა...ეხლა კი ნამდვილად ყველამ შემომხედა... ნელა მოტტიალდა მათე ჩემკენ... ხალხმა "კორიდორი" გააკეთა ჩემსა და მათეს შორის... ნელი დ დინჯი ნაბიჯებით მივდიოდი მათესკენ.. წინ დავუდექი და მოვიკრიბე ბოლო ძალები და თვალებდი შევხედე...
-მათე გთხომ მაპატიე.... ძალიან ცუდად მოვიქეცი... უნდა მომესმინა შენთვის და მერე გამეკეთებინა დასკვნები... მე...მე....
სუტყვა ვეღარ დავამთავრე ისე მოვიდა მათე ჩემთან და ჰაერში დამატრიალა...
-ანამარია ჩემო ანამარია როგორ მომენატრე!!!!!
გარშემო ათასი თვალი იყო, რომელიც ოვაციებით შეხვდნენ ჩვენს ამ "შერიგებას".....
შემდეგ???
შემდეგ იყო ქორწილი... "გრიალო" და ბევრი სხვა... მოლოცვები საჩუქრები..

-------------
-აუ მათე წამო რა მთაწმინდაზე..
-აი მოცა რა
-გთხოოოვ
-კაი ადე წავიდეთ....
ქვევით ჩავედით და მოტოციკლეტზე დავჯექით.. მთელი სიჩქარით მიჰყავდა მათეს..
-გთხოვ შეანელე მათე...
-გიყვარვარ?
-სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ...მათე გთხოვ შეანელრ...
-ნუ გეშინია ჩამეხუტე ყველაფერი კარგად იქნება...
მეც ხელებუ ძლიერად მოვხვიე და თავი ზურგზე დავადე...

-------------
გონზე რომ მოვედი საავადმყოფოში ვიყავი თავზე კი ლიზიკო მედგა...
- რა ხდება??
ძლივს ამოვიღე ხმა..
-ავარიაში მოყევით შენ და მათე...
მათეს ხსენებაზე ცრემლები წამოუვიდა...
-ლიზიკო რა ხდება???
-ავარიაში მოყევით, შენ გონს მალევე მიეგე 1 საათში დაახლოებით.. ეხლს ექიმი შემოვა და ანალიზებს გაგიკეთებდ....
-ეგ არ მაინტერესებს ლიზიკო მათე???
-.........
-ლიზიკო გეკითხები...
-მათე......
-არა შეუძლებელია...
ცრემლები დაუკითხავად წამოვიდა....ეხლს მივხვდი რომ ჩემი ცხოვრება სამუდამოდ დამთავრდა...
ამასობაში ექიმი შემოვიდა, ანალიზები ამიღო... დააცლოებით 2 საათში კი პასუხებით ბრუნდება....
-გილოცავთ ქალბატონი ანამარი! 3 კვირის ორსული ბრძანდებით... ნაყოფს არაფერი ემუქრება, თუმცა ეცადეთ არ ინერვიულოთ.!!!
გაშტერებული დაგვტოვა მე და ლიზიკო ერთმანეთს გაშტერებულები ვუყურდბდით...

-------
-დედიკო მამიკოზე ხომ კიდევ მომიყვები ზღაპარს...
-კი დედიკო აუცილებლად ეხლა წამო სახლაში წავიდეთ ხვალ კი ისევ მოვიდეთ ხო მამიკოსთან....
-დე მამიკო მიყურებს??
- დაჩი დე მამიკო ყოველთვის გიყურებს... შეხედე აი იქ ზევით..
ხელში ავუყვანე და ზწვით, ცისკებ ავახედე....
- აი იქ დედიკო ციდან მამიკო გიყურებს და ამაყობს შენით, რომ ასეთი კაი ბიჭი ყავხარ....




იმედია მოგეწონებათ ვეცადე დიდი თავი ყოფილიყო ხვალე ახალი მოთხრობით დავბრუნდები დააკომენტარეთ