სახლამდე ცოცხლება ძლივს მივაღწიეთ, გაზაში რამდენ ავარიას ავცდით ვერ გეტყვით.. ბოლოს უკვე მე ფეხით მათე კი უკან მოტოციკლით მომყვებოდა..
-კაი რა ანამარია რას ბავშვობ, დაჯექი და ნელა ვივლი..
-შენწინაზეც თქვი რომ ნელა ივლიდი, მაგრამ მაგის მერე ხუთჯერ კინაღამ გაგვიტანა მანქნანმ..
-კაი რა ეხლა მართლა ნელა ვივლი შენ თავს ვფიცავარ
ცოტა ყოყმანით, თუმცა მაინც დავჯექი მოტოციკლზე, ისედაც დავჯდებოდი, პროსტა სანამ არ დავრწმუნდი რომ ნელა ივლიდა, ჯიუტად ფეხით მივდიოდი...
-აჰა მოგიყვანე სახლში მშვიდობით, ეხლა ადი სახლში და მოგვიანებით დაგირეკავ..
ხმაურიანად მაკოცა კისერში და სადარბაზოსკენ მიბიძგა... რობოტივით ვაკეთებდი ყველაფერს, კარები გავაღე და პირდაპირ საძინეებელს მივაშურე, ტანსაცმეელს გზადაგზა ვიხიდი და დაუდევრად აქთ-იქით ვისროდი.. შევწექი ცივ საწოლში და ძილს მივეცი.. უაღამე იყო კარებზე საშინელი ბრაგუნი რომატყდა, ამას თან დაერთო ტელოფონის ზარი რომელიც არადარ წყდებოდა.. ზლაზვნით ავდექი, ტელეფონზე, ლიზიკოს 120 გამოტოვებული ზარი დამხვდა... კარები გავაღე და სახლში გათეთრებული ლიზიკო შემოვარდა ლაშასთან ერთად...
-რა ხდება ლიზიკო რა ფერი გაქვს?
-მათე აქ არ არის?
-არა რა იყო?
-მთელი დღეა ვურეკავ და არ იღებს, მერე ლაშას დავურეკე და ბოლოს შენტან მოვედით, მაგრამ არც აქ არის..
დამწუხრებულმა ჩამოყარა ხელები და სავარძელში ჩაესვენა... მხოლოდ ეხლა დავაკვირდი, რომ ხალატის ამარ ვიდექი ლაშას წინ, სასწრაფოდ ოტახსი სევვარდი გამოვიცვალე და ისე გავეედი მათთან..
-ლაშა არ იცი სად შეიძლება იყოს?
დიდხნიანი დუმილი დავარღვიე
-კი თითქმის ყველგან ვიყავით….
-გარდა ერთისა...
უცებ სახე გაებადრა ლიზიკოს და ფეხზე დენდარტყმულივით წამოვარდა
-მართალი ხარ ლიზიკო მაქ იქნება...
დაეთანხმა ლაშაც და გასასვლელისკენ წავიდნენ..
-მოიცა ხალხა იქნება გამაგებიოთ სად მიდიხართ? ან სად სეიძლება იყოს?
-რბოლის შემდეგ ყოვლთვის წყნეთში ადის ხოლმე...
ამიხსნა ლაშამ და კარებში გაუცინარდა..მალევე ამოვიცვი ფეხსაცმელები და მეც მათთან ერთად წავედი.. დიდიხანი არც დაგვჭირვებია იქ მისასვლელად.. გული ამოვარდნაზე მქონდა ისე ვნერვიულობდი... კარები ლაშამ გააღო სანახაობამ კი ბოლო მომიღო.. სახლიდან კან მოუხედავად გამოვვარდა.. ბუნდოვნად მესმოდა ჩემი სახელი, რომელსაც ბოლო ხმაზე ყვიროდა მათე..
-ანამარია... ანამრრია... ანამრია.... მომისმინე..
ცრემლები გაუჩერებლად მომდიოდა, ცხოვრებაში პირველად ადამიანს ვენდე და მანაც ესე მიღალატა...
-ანამარია გაჩერდი..!!!
მათეს ისედაც მკაცრიი ხმა უარესად მკაცრი მეჩვენა იმ მომენტში... ერთ ადგილას გავშეშდი, არც იქით მივდიოდი და არც აქეთ
-უბრალოდ შეგიძლია მომისმინო...
მათე ჩემკენ წამოვიდა, მეც ინსტიქტურად ერთი ნაბიჯით უკან დავიხიე
-რაზე მოგისმინო მათე გთხოვ მითხარი, იმაზე რომ რაც მე ვიფიქრე ის არ იყო და სოფიოს უბრალოდ კოცნიდი და ეფერებოდი თუ რა ვიფიქრო მითხარი გთხოვ.....
-სახლის კარები გავაღე და სოფიო დამხვდა.....
-მორჩი!!! არ მაინტერესებს შენი ზღაპრები! წადი და დატკბი სოფიოსთან ერთად... მე ნუ მომეკარები!!
ეს ვუთხარი და ცრემლები უარესად ომაწვა, ბურთი რომელიც ყელშიი არასასიამოვნდო მქონდა გაჩხერილი მძიმედ გადავყლაპე და მივეცი ცრემლებს საშუალება თავის გზაზე წასულიყო... მოვტრიალდი და გზა განვაგრძე.. გზაში ლაშა წამომეწია მანქანით, და მაიძულა ჩავმჯდარიყავი და სახლამდე მივეყვანე.. გზაში გაუცერებლად ვტიროდი, უბრალოდ არ წარმომედგინა ცემს თავს თუ შეიძლებოდა რამე საშინელება მომხდარი, მეგონა ყველაფერი გამოვლილი მქონდა, მაგრამ ამბობენ სიხარულის უკნ დიდი იმედგაცრუება იმალებაო.. ამ ამბის შემდეგ 1 კვირა გავიდა, ჩემი ტელეფონი კი გაუჩერებლად რეკავდა, არც მათეს, არც ლიზიკოს და არც ლაშას ზარებს არ ვპასუხობდი.. ერთ დღესაც როდესაც ჩვეულად, სავარზელში მოკალათებული, ფანჯრარას გავყურებდი და ჩარკვიანის სულს მოგცემს ვუსმენდი, კარებზე გამაყრუებელი ბბრახუნი ატყდა, რომელიც არადაარ წყდებოდა, იძულებული გავხდი ავმდგარიყავი და კარები გამეღო, სახლში კკი გაბრაზებული ლიზიკო შემოვიდა
-შენ საერთოდ ნორმალური ხარ? ჩემ ზარებს მაინც რატო არ პასუხობ? მესმის არ უპასუხო მათესას და ლაშასას..
-მორჩი რა ლიზიკო ლექციების კითხვას.. არვარ არაფრის ხასიათზე..
-ის თუ მაინც იცი რომ ერთ კვირაში გგამოცდა გაქვს.
-ვიცი ჩავაბარებ და სემდეგ სადმე წავალ საზღვარგარეთ სასწავლებლად..
--დროზე ადექი გაემზადე მივდივართ..
-მე არსად მოვდივარ და თუ შენ გინდა წადი..
არაფერი უტქვამს, კარები გაიჯახუნა და ოთახიდან გავარდა. მეც ძვეულ პოზას დავუბრუნდი და გადავეშვი სხვა სტიქიაში, წვიმაც დაიწყო თითქოს, ამიდმაც გაიგო ჩემი გულისტკივი და გვერდში დგომა მაუწყა... ერთი კვირაც მალე მიილია, აღარც ლიზიკოს დატოვებული სმს და ზარები მხვდებოდა ტელეფონზე.. დილიტ ადრე ავდექი და გამოცდაზე წასასვლელად მოვემზადე, პირველი როგორც ყოველთვის ქართულია, აუდიტორიაში შესვლამდე, ალბათ 9 სიცოცხლე გავათავე, ყველა უსედეგოდ ცდილობდა ჩემს დამშვიდებას.. პასუხით კი მეც გაოგნებული დავრჩი.. 9,1 ყველა გაკვირვებული იყო ჩემი ამ შედეგით.. სათითაოდ მომილოცა თითოეულმა, თვალებით მათეს ვეძებდი თუმცა ვერრასდ ვნახე.. გულში რაღაც მძიმედ ჩამწყდა.. ყოველ დღე იმ იმედით მივდიოდი რომ მათეს ვნახავდ, თუმცა ყველა ჯერზე ერთნაირად იმედგაცრუებული ვიყავი... ბოლო ინგლისურის გამოცდაც ჩავაბარე და სახლსი გახარებული ვბრუნდებოდი, როცაუეცრად სახეზე ცივის შეხება ვიგრძენი, წამებში კი გონებაც დავკარგე.. რომ გავიღვიძე, უცხო სახლში ვიყავი.. არ ვიცი რამდენხანს მეძინა ან რამდენ ხნს ვიყავი გათიშული ეს უფრო კარგად ჟღერს...გონს რომ მოვედი სიბნელე იყო, რატომღაც მეგონა რომ კარები ღია იქნებოდა, სახელური ჩამოვწიე და მართლაც ღია დამხვდა, ფეხაკრებით გავედი ოთახიდან, როდესაც ძლიერად შევასკდი
-ოოო მძინარე მზეთუნახავსაც გაუღვიძია..
დამცინავი ხმა გავიგე, ვეცადე ფეხზე ავმდგარიყავი, მაგრამ იმდენად ძლიერად დავეცი, რომ ადგომა კი არა უბრალო განძრევაც არ შემეძლო.. ძლიერმა ხელებმა ორ წამში ამიტაცა და კვლავ იმ ოთახში დამაბრუნა, საწოლზე დამსვა და კარებიც გაიკეტა, გასაღების გადატრიალების ხმა გავიგე თუ არა დენდარტყმულივით წამოვფრინდი და კარებს ვეცცი
-გააღეთ, გთხოოოვვთ გააღეთ...
დააახლოებით ერთი საათი ვეჯაჯგურებოდი კარს, თუმცა არც არავინ გამცა პასუხი.. იქვე ჩავიკეცე და ცრემლები რომელსაც ამდენხანს ვიკავებდი, მივეცი საშუალება თავისი გზა გაეკვლიათ..




ვიცი პატარა და არც მეპატიება ამდენ ხნიანი პაუზის შემდეგ ესეთი პატარა თავი :( რაზეც ბოდიში მინდა მოგიხადოთ შემდეგში უფრო დიდს დავდებ <3 იმედია მოგეწონებათ <3 დააკომენტარეთ <3