წავიდა და გაქრა, აღარ მინახავს, მაგრამ იმდენად ძლიერი იყო ჩემი სიყვარული რომ გამანადგურა,შემძრა. 3თვე სახლიდან არ გავსულვარ. ყოველი დღე ტირილით იწყებოდა და მთავრდებოდა. მარტო გადავედი საცხოვრებლად რადგან ჩემი ოჯახი შემეცოდა ა. ყველაფრისთვის.ჩემს ძმას არ გამოპარვია ჩემი ეს მდგომარეობა მაგრამ თითქოს ვერ მხედავდა და ისიც ჩემს ჯინაზე ხმას არ იღებდა სწორედ ეს დუმილი იყო რომ მანადგურებდა. იმდენი დრო გავიდა უკვე მაგრამ მას შემდეგ ჩემს ცხოვრებაში ბიჭი არ ყოფილა და სიმართლე გითხრათ ბევრმა სცადა. ახლა უკვე მეორე კურსის სტუდენტი ვარ, თავისყფალ უნივერსიტეტში ჩემი სიყვარული ისევ ისეთი მყარია მაგრამ უიმედო. ცხოვრებაში ყველაზე ძვირფასი დავკარგე,ჩემი ცხოვრება, ჩემი ჰაერი და წყალი. მთელ ღამეებს ტირილში ვატარებდი. უკვე 3წელი გავიდა იმ ყველაფრის შემდეგ და მეც შევიცვალე მაგრამ მხოლოდ დღის განმავლობაში, ღამე ისევ ბრუნდება ის სიყვარული და ალბათ ყოველ ღამე ჩემი ბალიში სველდება. ვცდილობ ეს არავის დავანახო მაგრამ მგონი არ გამომდის.ხალხი ჭორაობს "წავიდა და მიატვაო", "გაერთო და მოისროლაო".ეს ყველაფერი მზარავს მაგრამ სიმართლე მტკივნეულიაო უთქვიათ და მართლაც ასე ყოფილა. საღამო იყოს სახლში რომ დავბრუნდი ლექციებიდან.ცხელი აბაზანა მივიღე როდესაც კარზე ზარის ხმა გაისმა. გავაღე თუ არა დემეტრე შემოვიდა და მომეხვია. (ხო დემეტრე და ტასო ისევ ერთად არიან). ხოლო მას უკან ტასო მოყვა. დიდხანს იყვნენ და მხიარულობდნენ მხოლოდ მე ვიყავი უემოციო და ეს მეთვიყონაც კი მაღიზიანებდა. კინოს ვუყურებდით the notebook ს და მე უეცრად ტირიკი წამსკდა.ორივე მიხვდნენ რა იყო ამის მიზეზი ,რა არა ვინ. დემეტრე ფეხზე წამოდგა და წინ ამეტუზა
-ეხლა მომისმინე!იცი მასაც როგორ უყვარდი და მას არ მოეწონება შენი ყოველდღიური ტირილი და ტანჯვა!შენ არ იცი მას როგორ გაუჭირდა! შენ გგონია მისთვის ადვილი იყოო?!- ღრიალებდა ბოლო ხმაზე და თან ნერვიულად დადიოდა აქეთ იქით.
-რომ ვყვარებოდი არ წავიდოდა უმიზეზოდ!არ დამტოვებდა და მეტყოდა დავბრუნდები ან თუნდაც მიყვარხარ და მომენატრები! ის წავიდა და არ დაბრუნდა, სულ წავიდა!!- ტირილით ვღრიალებდი და თავს ვეღარ ვიკავებდი რომ არ მეტირა
-ეხლა მომისმინე და დაწყნარდი!-დაიწყო მშვიდად და მეც ჩავესვენე დივანში- პირველად ალექსანდრემ რომ გნახა მაშინ მოვიდა და მითხრა შენი და ჩემი იქნებაო და იცოდე რომ მიყვარსო. მისი არ მჯეროდა მაგრამ შემდეგ როდესაც მისი წასვლის დრო მოვიდა და ჩემს თვალწინ იტირა...წაემოგიდგენია ტიროდა და შენს სახელს ღრიალებდა.ეს იმდენად მოულოდნელი იყო რომ მეც კი გამიკვირდა და საშინლად გაბბრაზდი მაგრამ როდესაც მიზეზი მოვისმინე მაშინ კი ყველანაირმა ბრაზმა გადამიარა და გავუგ, გავუგე მას! მაგრამ ვერ გაბედა შენთვის ეთხოვა დამელოდეო რადგან თვითონაც არ იცოდა დაბრუნდებოდა თუ არა!
-მითხარიიი!!!-დავუღრიალე და ცრემლებმა იკვლიეს გზა ჩემს ლოყებზე
-ალექსაბდრეს ძმა,გიორგი,ალექსანდრეს მტრებმა მოკლეს ერთოი გოგოს გამო რომელიც ალექსანდრესაც და გიორგისაც უზომოდ უყვარდათ მაგრამ ალექსანდრე ვერ წავიდა ძმის წინააღმდეგ და გიორგიმ მოიყვანა ანა ცოლად.1 წლის შემდეგ ანა გარდაიცვალა სიმსივნით და იმავე წელს პატარა ანდრიასაც დაუდგინეს ავთვისებიანი სიმსივნე რომელიც დედისგან ერგო. გიორგი ყველაფერს აკეთებდა მაგრამ უშედეგოდ, ვერადა ვერ გამოჩნდა დონორი. შემდეგ გიორგი მოაკვლევინა ანას მამამ რადგან ის თვლიდა რომ გიორგის ბრალი იყო მისი შვილის სიკვდილი. ამიტომ ბავშვს მხოლოდ ერთიიმედი დარჩა და ესეც ალექსანდრე იყო. ის წავიდა და ანდრია მის შვილად ცნო. მაგრამ ანდრიას ჩამოყვანა შეუზლებელია რადგან იქ ის მკურნალობს ამიტომ სანამ მკურნალობა არ დასრულდება ალექსანდრეც ვერ დაბრუნდება- ეს თქვა და ღრმად ამოისუნთქა
-რამდენ ხნუანიამკურნალობა?-დავსვი აკანკალებულმა შეკითხვა და კანკალმა ამიტანა პასუხის მოლოდინში
-შეიძლება მთელი ცზოვრება…-მიპასუხა და კარიდან გაუჩინარდა
-მე..მე..წავალ!- წამოვიყვირე ანერვიულებულმა
-არაა! ასე ორივეს გაგიჭირდებათ ამიტომ ჯობია სადაც ხარ იქ დარჩე!-ჩაილაპარაკა დარწმუნებულმა დაწავუდა.მანაც ისევე არეული დამტოვა როგორც ალექსანდრემ! წავიდა მაგრამ ქონდა მიზეზი! კიდევ ვუყვარვარ! ვუყვარვარ?იქნებ ცოლი ყავს? 3წელი დიდი დროა! მაგრამ მე?.... ყველაფერი დამთავრდა! ალექსანდრე ჩემთვის მკვდარია! მორჩა! გადაწყვეტილება მიღებულია! ამის შემდეგ ყველაფერი რეჟიმში ჩადგა და ის სიყვარულიც ნელნელა ქრებოდა.მყავს შეყვარებული მაგრამ ვერ ვიტყვი რომ მიყვარს..უბრალოდ ვაფასებ! ცოტნე-აღნაგობა ისეთი აქვს კაცის უნახავს გაგხდის, მწვანე თვალები, გადაპარსული თმა და მილიარდელი.ვერ ვიტყვი რომ ამით ამაყობს მაგრამ უნდა ვაღიაროთ რომ გულგრილი არ არის მასზე შეყვარებულ გოგონებთან! არ ვეჭვიანობ და არც ჟრუანტელი მივლის მის შეხებაზე..უბრალოდ ვცდილობ ვიცხოვრო როგორც ნორმალურმა გოგონამ. მამაჩემმა თავისი კომპანია გადმომაბარა და უკვე მთელ ქალაქში "ქალბატონი" ვარ.ყველა პატივს მცემს. და აი დადგა ჩემი დაბადების დრე და უნდა ვაღიარო რომ სულაც არ მედაბადების დღეება. დილით ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა და ძილისგან დაბოხებული ხმით ვუპასუხე
-გილოოოიცაააააავ ჩემო გოგოოოო!!!- ჩამკივლა ტასომ რომელსაც ჩემზე მეტად უხაროდა ჩემი დაბადებისდღე
-მმმ...მადლობა-ჩავიდუდუნე და თავი ისევ ბალიშზე დავდე
-ვუიმეე რა უჟმური ხარ გოგო რაარი უფფ! მიდი მალე აწიე ერთი ადგილი და კარი გაგვიღე მე და შენ ძმას!!!
-კარგით ხო მოვდივარ- მობეზრებულად წამოვიწიე ფეხზე და კარისკენ ფრატუნით წავედი. კარი გამოვაღე და შუბლამდე გაღიმებულ ჩემ ძმას და ტასოს ხელით ვანიშნე შემოსულიყვნენ. მოკლედ იმდენი ქნეს სანამ არ გადამაწყვეტინეს დაბადების დღის გადახდა. ცოტნემ დამირეკა და მომილოცა. მეც ვუთხარი რომ საღამოს რესტორანში მოსულიყო.ისიც დამეთანხმა. ტასო ჩემთან დარჩა და დემეტრე რესტორნის დასაჯავშნად წავიდა. ბევრი ვილაპარაკეთ და სიმართლე გითხრათ ჩემ ძმას და ტასოს ცოტნე საშინლად არ მოსწონთ.
-გოგო რაღაც უნდა გითხრა-დაიწყო ტასომ
-რაიყო?
-ალექსაბდრეს დიშვილი გამოჯანმრთელდა და თბილიში არიან. გუშინ ჩამოვიდნენ-ამის თქმა და ჩემი ტირილი ერთი იყოო.ისე მყავდა მონატრებული რომ შემეძლო ყველაფერი დამევიწყებინა, ეს 5 წელი და საერთოდ ყველა ტკივილი მაგრამ ამდენის უფლებას ვერ მივცემდი ჩემს თავს. არაფერი შევიმჩნიე
-წამოდი ჩავიცვათ თორემ დაგვაგვიანდება- ვუთხარი ტასოს და ოთახისკენ გავეშურე. ტასო არ განძრეულა აშკარად შეაძრწუნა დ გააკვირვა ჩემმა პასუხმა მაგრამ შემდეგ გონს მოვიდა და ოთახში შემოვიდა.ლამაზი წითელი,მჰხლსზევით, ზურგამოღებული კაბა ჩავიცვი,ფეხზე მაღლები, თმა ჩამოვისწორე და წავედით. საღამო კარგად მიდიოდა, ჩემი კურსელებიც ცეკვავდნენ და კარგადაც გამოთვრნენ. მხოლოდ მე არ მიცეკვია.ისეთი საყვარლები იყვნენ ჩემი ძმა და ტასო რომ სიმართლე გითხრათ მათი კეთილად შემშურდა.ცოტნე მოვიდა და ყელსაბამი მაჩუქა ძალიან ძვირიანი სვაროვსკის და ყელზე გამიკეთა. შემდეგ გაქრა და რომ ვეღარ ვიპოვე შევეშვი. საპირფარეშოში გავედი და უკან რომ ვბრუნდებოდი კაცების ტვალეტს გავუარე სადაც კარები გაღებულიყო და საყვარლად მოჩანდა ცოტნე რომელსაც ჩემი კურსელი კედელზე აეყუდებინა და ვნებიამად აკვნესებდა.სიმართლე გითხრათ არ მწყენია. კარი შევაღე და წყნარად დავიწყე საუბარი
-უკაცრავად და ხელს ხომ არ გიშლით?-ისე ჩავილაპარაკე თითქოს იქ ვიღაც გამვლრლი მდგარიყო ცოტნესაგივრად.უცებ ამოიცვა შარვალი და ქამარი შეიკრა,გოგონა კი გაოგნებული და აშკარად შეზარხოცებული კაბას დასწვდა და სასწრაფოდ ჩამოიწია.მათ სახეებზე ხარხარი ამიტყდა და იქიდან გამოვრედი. არაფერი მწყენია და თქვენ წარმოიდგინეთ ფეხებზე მეკიდა რას იზამდა ბატონი ცოტნე. ბართან მივედი და მარტინს ვსვამდი.ამ ფიქრებში ვიყავი გართული როდესაც გვერძე ვიღაც მომიჯდა, დიდად ყურადღება არ მიმიქცევია. მაგრამ ეს სურნელი ძალიან მეცნობოდა,ვერ ვიხსენებდი საიდან.
-როგორ ხარ მარიამ?- ამ ხმის გაგება და ჩემი 180 გრადუსით შებრუნება ერთი იყო.იქ ჩემს გვერძე ალექსანდრე შელია იჯდა.
-შენ..შენ..მგონი ამდენი არ უნდა დამელია- ჩავიბურტყუნე და თავიგავატრიალე, მეგონა მელანდებოდა
-მარიამ მომენატრე!-აი ეს კი უკვე აღარ მომჩვენებია
-შენ..შენ არ მე..ჩვენები?-ამოვილუღლუღე რადგან აზროვნების უნარი სულ მთლად დამეკარგა.
-არ გეჩვენები მარიამ!შენ არ მოგენატრე?-დამისვა კითხვა რომელზეც თვითონაც კარგად იცოდა პასუხი მაგრამ ჩემს გამოცდას ცდიდა
-კი!-ჩავილაპარაკე თავდახრილმა და მარტინის ჭიქა ჩავცალე
-წამოდი გავისეირნოთ!- მითხრა და თვალებში ჩამაშტერდა. ისეთი ნაღვლიანი იყო მისი თვალები რომ მომინდა დამეკოცნა!
-კარგი- ვთქვი და ფეხზე წამოვდექი,ალექსანდრე თვალს არ მაცილებდა და ეს საშინლად მაბნევდა. უკვე კართან ვიყავით მაგრამ ვეღარ გავუძელი, მივუბრუნდი და ხელები კისერზე შემოვჭიდე, ისე ვუჭერდი გეგომენოდათ ვინმე მართმევდა. ვეხუტებოდი და ვივსებოდი სითბოდი და ა. ჩახუტებით ვინაზღაურებდი იმ 5წელს რომელიც ჩვენ დავკარგეთ.მეხუტებოდა და ვხვდებოდი რომ ისევ ისე ვუყვარდი,სუნთქავდა ჩემით.ხელი ჩამკიდა და მანქანისკენ წამიყვანა. ხმა არ ამომიღია რადგან მასთან ერთად არაფრის მეშინოდა.არ ვიცი სად მივდიოდით მაგრამ ქალაქს რომ გავცდით მივხვდი.როგორც მივხვდი მის აგარაკზე ვიყავით წყნეთში.მანქანა გააჩერა და მანიშნა ჩავსულიყავი, მეც დავყევი მის ნებას.კარები გააღო თუ არა და შევედით მაშინვე კედელზე ამაყუდა და დაეწაფა ჩემს ტუჩებს. მეგერებოდა გონის დაკარგვამდე,ოთახში სიმშვიდეს მხოლოდ ჩვენი გახშირებული სუნთქვის ხმა არღვევდა. ხელები ჩემს ბარძაყებზე ჩაასრიალა და ერთი ხელის მოსმით შემომისვა წელზე,ოთახისკენ ნელი ნაბიჯით წავიდა და თან არ წყვეტტა ჩემს კოცნას. მთელი სახწ რომ დამიკოცნა შემდეგ კისერზე გადავიდა, საწოლზე ნელა მიმაწვინა და ზევიდან მომექცა, კისრიდან მუცელზე გადაინაცვლა იქიდან ზევით წამოვიდა მაგრამ უეცრად გაჩერდა და ბურუსში გახვეულ თვალებში ჩამაშტერდა
-დარწმუნებული ხარ რომ მზად ხარ?-მკითხა და თან ბაგეები დამიკოცნა
-კი - ამოვთქვი ძლივს და ხელები მჭიდროდ შემოვაჭდე წელზე
-მაგრამ უნდა იცოდე რომ ამ ღამის შემდეგ გქვია ჩემი ცოლი-ისე ლაპარაკობდა კოცნას არ წყვეტდა-და კიდევ ანდრია ისე უნდა მიიღო როგორც საკუთარი შვილი-ეს მითხრა და თვალებში ჩამაჩერდა, ელოდა როდის გავცემდი პასუხს.იმდენად დიდი იყო სურვილი მისი გავმხდაეიყავი მხოლოდ თავი დავუქნიე და მის ბაგეებს მივწვდი.ერთი ამოიოხრა და მთლიანად გამხვია მის სურბელში.
დილით მზის სხივებმა გამაღვიძეს.ყელში ალექსანდრეს ცხელ სუნთვას ვგრძნობფი და საშინლად მსიამოვნებდა მისი ხელები რომლებიც მარწუხებივით მქონდა შემოხვეული წელზე. მისკენ გადავტრიალდიდა სახეზე ფერება დავუწყე
-ჩემი ტკბილი გოგო- ჩაიჩურჩულა თვალებ დახუჭულმა და ბაგეზე სველი კოცნა დამიტოვა- ჩემი პატარა ვნებიანი ქაბატონი-არ წყვეტტა ლაპარაკს და თან კოცნით მილაშქრავდა მთელს სახეს.
-მშია-გახარებულმა
-მაცივარში რაღაცეები არის და გააკეთე რამე, ოღონდ ჯერ მაკოცე და მერე ავდგეთ-ეშმაკურად გამიღიმა და ტუჩებზე დამეწაფა
-კარგი ეხლა ავდგეთ-ნახევარი საათის შემდეგ ძლივს მოვწყდი მის ტუჩებს
-ერატიც მკოცე და ვსო- პატარა ბავშვივით აცანცარდა. ასე გავატარეთ მთელი დღე და საღამოს თბილისში დავბრუნდით.ანდრია იმაზე საყვარელი აღმოჩნდა ვიდრე მეგონა. ძალიან მოსიყვარულე და თავისებური ბავშვია. მოკლედ ყველა კარგად შეხვდა ამ ამბავს და ყველა ბედიერი იყო. ერთ საღამოს ალექსანდრე სახლში დაბრუნდა თავი შეუძლოდ ვიგრძენი.
-ალექსანდრე მგონი ცუდად ვარ-ვეუბნებოდი და თან ხელებს თავზე ვიჭერდი
-პატარაა შემომხედე-ყვიროდა ალექსანდრე და ხელებს სახეზე მისმევდა.რომ გამომეღვიძა საავადმყოფოში ვიყავი გვერდით კი ალექსანდრე მეჯდა და ჩემი ხელები თავისაში ჰქონდა მოქცეული.
-პატარავ ჩვენ მალე შენნაირი პატარა გვეყოლება-გაიცინა დახელზე მეამბორა.ასე გრძელდებოდა ჩვენი ცხოვრება.ახლა 3შვილი გვყავს გიორგი,ანა და ანდრია ეომლებიც ყველაზემეტად მიყვარს ჩემს ალექსანრიკოსთან ერთად.
-მიყვარხარ
-მე არა- ვუთხარი და მის სახეზე გამეცინა
-ასეთი ჯიუტიც მიყვარხარ

დ ა ს ა ს რ უ ლ ი