დრო სადღაც მიდის,მიჰქრის უკვალოდ,
არ გველოდება ჩვენ წარმავალებს.
მხოლოდ დაღს გვასვამს და გვტოვებს მარტო,
ამ რეალობის მკაცრის წინაშე.

რა მალე გადის ჩვენი ცხოვრება,
ხშირად ამაო,დაუსაბამო.
დღეს არ ავიგდი ფეხი პირველად,
დღეს არ ვთქვი დედა გულაჩქროლილმა..

დღეს არ მიყვარდა ვიღაც პირველად,
დღეს არ ვიგრძენი კოცნა პირველი.
დღეს არ გიხილე მე შენ პირველად
და მოგიძღვენი პირველი ლექსი.

არა,ეს იყო დიდი ხნის წინათ,
“ახლა უკვე ხარ აბსტრაქციაში”-
ყურში ჩამესმის მკაცრი ჩრდილის ხმა,
მაგრამ პასუხი კიდევ არ ვიცი.


რა დამრჩენია,მითხარ,ნამდვილი,
გულჩასაჭიდი თუ არის სადმე.
მითხარ,წამოვალ,ჩავეჭიდები
და რეალობას კვლავ შევიყვარებ.

08.05.15