"ყველას თითქოსდა უშფოთველი ძილით ეძინა,
თვალს ატყუებდა ერთი წამით თითქოს თბილისიც,
მაგრამ მთებიდან ძალს იკრებდა მღვრიე მდინარე
და მწარე ცრემლად გადაექცა ქალაქს ივნისი
ამ შავთეთრ დღეთა უსაშველო გახდა ატანა,
თითქოს აქ ზეცა გათენებას ვეღარ აფერებს,
ნუთუ ამხელა მსხვერპლი იყო ღმერთო საჭირო ,
რომ ისევ ერთად შეგვძლებოდა დგომა ქართველებს."