მთვარემ დაკარგა დღეთა სინათლე,
ღამეა მწველი, ვითარცა მბჟუტავი სასანთლე
ვარსკვლავნი ჩაქრნენ ცაზე და გავითანგე,
შენ, ჩემო კარგო, სიბნელეში გაცვალე სინათლე.

შავმა ფიქრებმა შთანთქა ნათელი,
გულზე მომეხვია მე მძიმე დარდი,
საშველი არ არის, ჩაიწვა სანთელი,
და შენ მომიტანე სულმკვდარი ვარდი.

შენ დაინახე ლამაზი ქალი,
რომელსაც ტუჩის კუთხეში ქონდა ხალი,
მიღალატე მსწრაფლივ, წუმპეში გასვარე ვარდი!
და შეფრთიანებულ გულზე მომედო ალი.

სისხლის წვეთები ცვიოდა ციდან,
მე ამოგშალე ჩემი გულის სიიდან!
გელოდებდი წუმპეში, ხიდთან.
და შენ მღალატობდი, ძვირფასო...
ვისთან?!