თავს ვანაცვალებ დილის სიოს ,
ფიქრებით მთვრალი...
მამულს შევნატრი, ჩემს, მშობლიურს,
ვით უცხო მგზავრი!
თავს ვანაცვალებ წვიმის წკაპუნს,
რაკრაკა წყაროს,
ახლაც მაფიქრებს ზღვა რად ღელავს,
ქარი სად ჩქარობს?!
სულს ვანაცვალებ ამ ბუნებას,
მისით დამტკბარი,
მე დავენთები, თუ უეცრად,
ჩაქრა ლამპარი!