მშვიდი საღამოა ახლა შემოდგომის.
გარეთ ნიავი კი ფოთლებს ეფერება,
აზრსაც ვეღარ ვხედავ შენით ცუდად ყოფნის,
ისევ ვეწევი და ისევ მეწერება.

სისულელე არის ახლა გეძახდე და
სრული აფსურდია ახლა აქ მოხვიდე,
შენ ხომ ჩვეულებრივ ერთი მეძავი ხარ,
გულზე ტკივილები ტვირთად რომ მომკიდე.

ფეხზე ,რომ ისევ ჩემზე ფიქრობ,
ფეხზე , რომ ახლა ისევ ტირი,
შენგან აღარაფერს მეტად აღარ ვითხოვ,
მორჩა ყველაფერი უკვე აღარ მიღირს-

შენზე წერა და შენი სიყვარული,
სისულელე არის ახლა ყველა ფიქრი,
მორჩა აღარა ვარ შენზე მიჯაჭვული,
მორჩა,უშენობა უკვე აღარ მიჭირს.

მალე დეკემბერი კარებს შემოაღებს,
ისევ სუსხიანი მოვლენ ამინდები,
წამით არ დავზოგავ- დავწვავ მემუარებს
და კვლავ ჩემებურად ისევ გავგიჟდები.

ფეხზე ,რომ დაგსდევს ქალის სუნი,
ყელში გიტრიალებს მისი თბილი კოცნა,
შენ ხომ სიყვარული წამში დამიწუნე,
ჰოდა ამოვწურე ჩემში ყველა გრძნობა.

ყელი უნდა მოვჭრა შენზე ჩემს ოცნებას,
უნდა მივაბარო ცეცხლს ეს ნაწერები,
მორჩა შენზე ფიქრში მეტად არ მოვცდები,
უნდა დავივიწყო ღამის გათევები.


სისულელე არის ახლა გეძახდე და
სრული აფსურდია ახლა აქ მოხვიდე,
შენ ხომ ჩვეულებრივ ერთი მეძავე ხარ
გულზე ტკივილები ტვირთად რომ მომკიდე.
ანა ზეიკიძე
8/09/15