მე გავიზარდე როგორც არასდროს
და შენ, ბავშვობის დარჩი იმ წლებში...
დრო რომ სურვილებს არც კი სდარაჯობს,
როცა, სულია ზეცის შვიდ ფერში...
ჩემი ცხოვრება ისე გაფრინდა,
ბუმბულს ვერ ვითვლი ახლაც მის ფრთებში,
თუმცა, სიცოცხლეს ვსუნთქავ წამიდან,
ჩემი გული ძგერს კვლავაც მის ხმებში...
შენ კი... დამირჩი ისევ თოჯინად,
თეთრი კაბით ხარ, სუფთად, წვრილ წელში...
როგორ გივლიდი... მახსოვს - შორიდან...
და რომ გიმღერდი ნანას თბილ მკერდში...
უკვე, ქალი ვარ... დედა, მოვდივარ!..
შვილი მეძახის, ამ წუთს, მზის ეტლში...
ახლა, ისაა ჩემი თოჯინა...
ახლა, შენა ხარ - ორი... იმ ერთში...
და ამ სიყვარულს ვუვლი მოტივად...
გრძნობამ დამტოვა თავად მის წვერში...
რა პატარა ხარ... ჩემო, თოჯინავ...
მე რა დიდი ვარ... თურმე, შენს ხელში...