ფიქრები სადღაც მირბიან...
ვცდილობ გავუძლო მარწუხებს,
თავი სულელი მგონია,
დრო კი ამაში მარწმუნებს...
მივდივარ თითქოს უძრავად,
ვტკეპნი ათასჯერ გავლილ გზებს,
უკვე იმდენი მეტკინა,
ცხოვრებაც ვეღარ გამიძლებს...
მივდივარ ჩემთვის,ეულად ...
თითქოს არაფერს ვაშავებ,
მივდივარ გადარეულად,
ჩემს თავს არავის ვადარებ.
ბედისწერაა ასეთი,
ულმობელია რას ვიზამ,
თითქოს იმდენი ვაშავე,
ცხოვრება ასე დამკვიდრდა.
თითქოს კალამიც მატყუებს,
თითქოს დავკარგე გრძნობები,
ალბათ რომ გამოიდარებს,
ცოტათი მაინც მოვლბები...
მ.პავლიაშვილი