მოვდივართ სადღაც შორიდან,
საით მივდივართ ვინ იცის,
ვგავართ გამოსულს კომიდან,
ჩვენ ცოდვებს ნეტა ვინ ითვლის.

უკვე რა ხანია თავი დავკარგეთ,
სადღაც დავდეთ და ვიღაცამ აიღო,
უკვე რა ხანია მეზობელს ვაბრალებთ,
რომ გაწვიმდა და აღარ გადაიღო.

რამდენი წიგნი მუქთად გადავხიეთ,
ცოდვების წიგნი კი ემსგავსა ნისიისას,
ათივე მცნებასაც რომ ზურგი ვაქციეთ,
ჩვენი კანონებით ვძლიეთ მესიისას.

ვდგავარ სიბნელეში, სრულიად მარტო,
არაფრით არ მინდა შუქის ანთება,
ადამ და ევამაც კი მკითხეს - რატომ?
ალბათ იმიტომ რომ დავეძებ სამებას.

ღმერთს რომ ეკითხა რა გზას აირჩევდი,
ვეტყოდი გოლგოთასთქო და შემრცხვებოდა,
რადგან სამი იყო უკვე განაჩენი,
რადგან ყველაფერი ძველს ემსგავსებოდა.