შენს დაწერილ ყველა სტროფებს ტკვილი დამჩნევია.. მინდა შენს ქუჩენბზე ბოდიალი მე ტირილი არ მჩვევია.. ახლა უფრო ძლიერ მეფიქრები წასვლა ხომ ტკვილია.. ფანჯარასთან სტროფით გეტირები გული სევდით დაღლილია.. მე სიცილი შევიყვარე ძლიერ ასე არავინ მყვარებია.. შემოხედვა ჩემი და ღიმილით.. ასე ბევრის გული მომიგია...
მომეფერე გადაიქცა გული ბავშვად გენაცვალე ამით შენ რა დაგაკლდება შენებურად სიყვარულით გულიანად ნუთუ ეს დღეც კვლავ უშენოდ დაღამდება. მომაფერე სული სულ თავს დაგტრიალებს შენზე ფიქრი მხოლოდ ესღა დარჩენია გამოჰყევი ასე ნუღარ
წელსაც აპრილი აგიჟებდა ნაავდრალ ამინდს და მაინც მარტს შემოაცვეს თეთრი ხალათი. იყო თორმეტი უსასრულო საათი დღეში და თითო წუთში ჩატეული ათასი ფიქრი, რომლებიც ალბათ უფრო მიაგავდნენ ნაშფოთვარ ღამით დაწერილ სტროფებს, ხშირად