_მთაში დაგიდგავ პატარა ხის სახლს
_ბუხარს დაგინთებ სიცივის მნუსხავს
_მე ხელებს მოგხვევ გულში ჩაგიკრავ
_შენ სიტყვებს მეტყვი, მჯერა წამიყვან!
_ტკბილად მოგადებ ტუჩებს ყელზე და
_მეტყვი, ოცნებას მიხდენ ყოველწამს
_შენს ზღვისფერ თვალებს ყველაფრის წამალს
_მზერით მივუძღვნი სულ ფერად ზღაპარს
_სახეზე ნაქვთებს სითბოთი სავსეს
_ვგრძნობ ,რომ ნელნელა მე ვეღარ ვარჩევ!
_მაინც იღიმი, მაგრამ ეს რას ცვლის
_შენს სიახლოვეს ბურუსი არღვევს
_მოიცა დარჩი, არ გაქრე არა!
_მე ხომ გითხარი, წაგიყვან სადღაც!
_ნუღარ გაქრები შორს ნუღარ წახვალ
_ზამთრის მიწურულს ჩვენ ერთად წავალთ.
_შენ რა არ გესმის? მაინც მიდიხარ?
_ჩემი გრძნობები სულ არ გიზიდავს?
_დუმილს არ არღვევ მაგრამ იღიმი
_ალბათ არც მოხვალ რომ დაგინახო!
_თუმცა ჩვეული ლოთივით მკვდარი
_შენს საფლავთან ვარ უმალ უაზროდ!