ჩვენი სიცოცხლე წვიმის წვეთია,
წვიმა უფალის ცრემლები...
ცხოვრების ტვირთი მძიმე ვალია,
თუმც სიცოცხლეს ვერ ველევით!
რად გვინდა დღენი
საუკუნოდ რომ გაიწელოს?!
ჩვენზე ლექსები, ან
პოემები, რომ დაიწეროს?!
რად გინდათ შვილი?!
გალიაში უნდა გიმღეროთ?!
არა ჭირიმე,
ამ ცხოვრების გემო იგემოს!
მომინდა ფიქრი,
უფიქროდაც ხშირად მივლია,
ეს დედამიწა __
ფეხშიშველას შემომივლია.
იქ შემხვედრია:
დიდი შოთა, ვაჟა, ილია!
ჩემი ლექსებიც
ალბათ იქედან მოტანილია!
მე იმ წარსულით ვერ ვიცოცხლებ,
ვთვლი სირცხვილია!
ლექსი დავწერო?! ისე როგორც
წერდა ილია?!
შოთას თამარიც ვერ ვიქნები,
სხვა დრო დაგვიდგა...
საუკუნეებს თაობა ითვლის,
მე ვერ ვიქნები ვეღარც მარიტა!
შოთას თამარიც ვერ გავხდები,
ვერ ტატოს მუზა,
მაგრამ ნიკოლოზ ბარათაშვილს
გაგება უნდა!
გალაკტიონის აქ ხსენება უადგილოა,
მხოლოდ იმიტომ, რომ
სიცოცხლის არ ეყო ძალა!
სასაცილოა, მე ბოდიში, სასაცილოა,
სამშობლო, როგორ დაგავიწყა
„ვიღაცა“ ქალმა?!
და ერთადერთი, რასაც მართლა
გულით ვერ ვნატრობ!
და ერთადერთი, რაც ნამდვილად
არ მინდა ახლა,
გალაკტიონის ვერ ვიქნები
მერი ვერასდროს,
რადგან მე მათი სიყვარულის
არასდროს მწამდა!
„შენ ჯვარს იწერდი იმ ღამეს მერი!“_
სხვა ქალზე ლექსი არისო ვდარდობთ!
სხვის გვერდით ნახა საკურთხეველთან
და შეიყვარა?! თუკი კი, რატომ?!
მას არ შესწევდა ძალა ცხოვრების,
მან აზრი მისცა სიკვდილს უაზროს!
ღმერთმა შემინდოს ასი წლის შემდეგ
მასზე მოსული ცოდვას თუ ვამბობ!
თუმცა რა ცოდვა?! ერთად დავფიქრდეთ!
რატომ მოიკლა თავი იუდამ?!
და რა შედეგი მოჰყვა მის სიკვდილს?!
ცოდვილს ცოდვები, ცოდვებს მოუტანს!
ცალ-ცალკე გავცეთ კითხვებს პასუხი,
მაინც ერთ დასკვნას ვაკეთებთ ყველა...
სიცოცხლის მტერი არის სიკვდილი,
შენ კი თავს იხდი, საკუთარ მტერად?!
თუმცა ამ სტროფით რა შეიცვლება?!
დაიბადება ვინმე უჩემოდ...
ვერ მოვესწრები ჩემზე რას იტყვის,
და მეც ვერ ვურჩევ თავს რით უშველოს!
თუმცა სიკვდილი, ვფიქრობ, ადრეა,
ჩვენ ხომ არ ვიცით თუ ის სად გველის,
ტკბილად ვიცხოვროთ სანამ ადრეა,
ჩვენგან ლამაზი დარჩეს სახელი!
დაუგეგმავად მივსდევ ცხოვრებას,
გეგმების გამო, ჩამოვრჩი მერანს...
თითქმის ვეწევი და შევაჩერებ,
რომ კიდობანში შევასწროთ ყველამ!
თამარ ჯიშკარიანი