ქალი გავიცანი ფრთებმოტეხილი,
ზეცით იპუდრავდა უნაოჭო სახეს,
ტანი ჰქონდა ღამის ლაქებით მოწმენდილი
და ესაუბრებოდა საღამოობით მთის ძირს მთვარეს.

ქალი გავიცანი ტყის სურნელით აფეთქებული,
თითები ვარდის ღეროებს მიუგავდა გათლილს,
წვიმაში მეჩვენებოდა ღრუბლის ქულებით დამშვენებული,
მიხრა–მოხრაზე კი იადონს ჰგავდა ფრთებგაშლილს.

ქალი გავიცანი მწვანე თვალები ჰქონდა,
აფახულებდა უსივრცობაში დაღლილ თვალებს,
მიყურებდა ჩემი ნიავი მის სუნთქვაზე როგორ ქროდა,
და იღიმოდა ისე, ვით ბოლი ასდით ზეცაში სახლებს.

ქალი გავიცანი ჰაერს ჰგავდა,
სუნთქვა ჩემს ტუჩებზე მესმოდა მძაფრი,
ყოველ ღამით ჩამოიშლიდა თმებს, ვით ზეცაში იშვება ფარდა,
და ძილის პირულს მესმოდა მე მისი სუნთქვის ქნარი.

გავიცანი ისე როგორც პირველი ყვავილი,
შველს ჰგავდა მთის თხემზე მორბენალს,
სახეს ვუმალავდი მორცხვობით დაღლილი,
თან წარმვიდგენდი მის ჩანჩქერივით მოვარდნილ სველ ენას.

ქალი გავიცანი მარმარილოს ქვებში გაყინული,
მაგრად ჩავკარი ურო გარსში,
ის გამოისახა ხელებით ცამდე აზიდული,
თან რომ მოჰგავდა ჩიტს, ბუმბულით გარჭობილს ფრთაში.

ქალი გავიცანი შრებოდა უკვე ტბაში,
მზე იდგა მის თავზე და სულს ღაფავდა,
მუხლი მოვიყარე, მოვხვიე თითები აორთქლებულ თმაში,
ის კი ჩემს დანისლულ სახეს ორთქლით ნამავდა.

ქალი გავიცანი ღრუბლებიდან ეშვებოდა,
წვიმა არ იყო, სეტყვად იცრებოდა,
ჰაერში ჩიტების ფრთებს ემეგობრებოდა,
და მიწაზე სიყვარულის მღვიმეებში ინთქმებოდა.

ქალი გავიცანი უფორმო სიცარიელე იყო,
შორეულ ჰორიზონტში მოჰგავდა მირაჟს,
ვბრაზდებოდი, რომ სიცარიელემ ეს მიყო,
და ვემსგავსებოდი მე ზღაპრის ტიპაჟს.

მე ის მართლა გავიცანი ძილის დროს,
როცა თვალები ჩემი ზეცას მალავდნენ,
ვიღაც შორეული სიზმრებიდან კვლავ მომიხმობს,
და დილის მინდორს შემოდგომის ცრემლები ნამავდნენ.

მკვდარმაც შევძელი და ქალი გავიცანი,
კუბოს კედლებზე ნაზად დაფრინავდა,
ვეხვეწებოდი, სიბნელის მეშინია, გთხოვ დამიცავი,
ის კი უხმოდ იყო, სანამ საღამო აკლდამას არ დამიძრავდა.

ჰაერში გაბნეულმაც ქალი გავიცანი,
ვუახლოვდებოდი მის უფორმო მასას,
ვფრენდი მასში, ის კი მიედინებოდა ცამდის,
მე კი ვეფერებოდი ჰაერში ნაკვთებს, ფერადოვანს, ტალღოვანს და ტანადს.