დღეები ღამეებს ისე მიეწებნენ,
ვით მტკვარი, არაგვი და მონასტერი,
და ჩემი თვალებიც შენ ისე გეძებენ,
ვით წყაროს ანკარას – მგზავრი მონაბერი.

შენი სიყვარული თითქოს მდინარეა,
ხან უხვი, ხანაც – სისხლივით მჩქეფარე.
შენს სილამაზესთან სხვები ვინ არიან?!
სულს ათრობს ჩუმად და გულსაც იფარებს.

ქართულ ქედებზე ნეტარი დარია,
არწივთა ირაოს ფიქრიც ვერ ეხება.
მე შენ მიყვარხარ, ქალავ მარიამ,
აუხდენელო წამო და ზმანებავ!

როს განმეშორები ჩემს გულში ნამყოფი –
იქვე გადიფრქვევი დარდის ღვიარებად.
ეს მიჯნა იქნება სამყაროსგამყოფი –
ვით ლოცვა პირველი და ზიარება.

მონატრებისაგან თავბრუ დაგეხვევა,
თუმცა აზრს დაკარგავს სიტყვაც და სათქმელიც,
სულის მყუდროება ისე დაგერღვევა,
რომ მოლოდინებში იტირებს სანთელი!

ლექსი არის სოსო მიქელაძის