გახსოვს ის დრო როცა პირველად დავშორდით?!
ეოსის თვალებმა უშენოდ ინათა...
დამაშვრალ წყაროსთან სადაც ჩვენ ვბავშვობდით
ახლა იმ სხვისი ხარ, ვინც მაშინ გინატრა.
მას შემდეგ ოცნება გავცვითე რამდენი,
მზე დადნა ღვთაებრივ სიტურფის მზერაში...
არასდროს ყოფილა ჯერ სევდა ამდენი,
ჩუმი მონატრება თაფლისფერ მზერაში.
უჩუმრად გახსნილა სამოთხის კარები,
ალერსს მოჰყოლია ვარდები... ლექსები...
და მაინც მიდიხარ, კვლავ მიიპარები,
ქარვას სწვავს გრძნობათა მხურვალე რელსები.
გაფრინდა გული და ერთმანეთს დავშორდით,
დაისი ვერ შეგხვდი შენ, ნანატრ ალიონს,
როგორც თეთრ სერაფიმს ღრუბლების აშორდი,
ფეხებქვეშ გაგეგე, როს გაჰყევ გალეონს.
შორს ვიღაც ატმისფერს აკვნესებს სალამურს,
ცეკვავენ ბოშები ჰანგების ბოდვაში,
კვლავ მოუწყენია სამზერად საამურს,
წელს ალბათ ვარდები შემოვა მოდაში...