ლექსებს გიყვები შუაღამის უნიჭო წამში,
ირგვლივ იღვრება უკუნეთის შავი ზმანება
და ჭირვეული, მოუთმენლად ვიღვრები ხმაში,
რომ უკვდავება დაგიხატონ ურჩმა ქარებმა!

და ისევ ვყვები უსაშველოდ დაღილ სტრიქონად,
როგორ იღვრება სამყაროში უნიჭო ბანი,
როგორ გამოაქვს მორჩილებას ცოდვა საჯაროდ
და როგორ კვდება მშობლიური ჰოე და ანი!

წამში გათვლილი საუკუნის უაზრო დენა
და კვლავ უაზროდ დაკარგული თავისუფლება...
კვლავაც გრძელდება შეუცვლელი ეს ავანსცენა,
რადგან მივეცი საიდუმლოდ მე ეს უფლება!

და მოუთმენლად, თითქოს იყო სულ ბოლო წვეთი,
მე უსასრულო სასრულობით შეგახე ხელი,
ამეკვიატა უცნაური, თავხედი წუთი
და სანიმუშო ერთგულებით მე ისევ გელი!

მინდა სიტყვები დაგიმარცვლო უკვდავ ბგერებად
და დაუდევრად შემოვაღო გრძნობის კარები!
უცნაურია, რომ სიტყვები მაწვიმს ნუგეშად,
როცა სიჩუმის ირეკლება გრძელი აკრები!

მინდა სანუკვარ მეამბოხედ მიგრძნო უეცრად,
აღარ იკითხო რისთვის ღირდა ამის ჩვენება
და უეცარი გაელვება ნაზი აკორდის
ისევ გესმის და სინამდვილე არ გეჩვენება!

მინდა, რომ დარდად შემოგაწვე, შემოგესიო,
რომ შეგახსენონ არსებობა უხმო ბგერებმა
და სიყვარულის უკვდავ სულად მინდა გეწვიო,
რადგან დაობდა რეალობა... მიხმო ფერებმა!