თითქოს შეერია გრძნობა არემარეს,
როგორც წარმოსახვის უტყვი აგონია,
ყურში უცნაური ექო ჩამჩურჩულებს
იმას, რაც არ ვიცი და რაც არ მგონია!

წამი საუკუნეს ისევ ემალება,
ქრება საუკუნოდ შენი ანაბელ ლი,
თითქოს უსივრცობის ხმაში იკარგება
ჩვენი სიყვარულის მკრთალი ანარეკლი!

ქალაქის ხმაურში ვეძებ შენს სიჩუმეს,
რადგან უაზრობამ ხელი შემომხვია,
მინდა შემოგჩივლო, ჩემო სიყვარულო,
რაღაც უჩვეულო სევდა რომ მეწვია!

ისევ იღვიძებენ უსიტყვო ნოტები,
თითქოს დადუმება გამოსავალია,
დავალ დაბნეული უცხო მსვლელობებში...
მე ვარ დამნაშავე, ვისი რა ბრალია!

სულეთში ვაბიჯებ უსულო გზირივით,
უკვე აღარ ვითვლი წამსა და საათებს,
რადგან საუკუნოდ გითხარი უარი,
ახლა კი გრძნობისთვის ვიგონებ არაკებს!

ვიცი, რომ დასრულდა ლამაზი ზღაპარი,
რომ გული მისტირის მაგ ფერად ლაჟვარდებს;
უბრალოდ, მომინდა მეთქვა, რომ დამჩემდი,
რომ უსაქმურობით ვსტუმრობდი შენს ვარდებს!

სიცივე ძვლებამდე უთუოდ მიაღწევს,
ნამდვილად შემრცხვება იმის, რაც ვიკადრე!
უბრალოდ მინდა, რომ ისეთად მიცნობდე,
როგორიც გეგონე უაზრო სიტყვამდე!