გთხოვ მითხარი თავს რატომ მარიდებ,
ხომ ვიცი რომ ამ ქალაქის ბილიკებს ნაზად აბიჯებ,
ჩემო კარგო ვერსად ვეღარ დამემალები,
იმიტომ რომ ყველგან მაქვს თვალები.

მითხარი კარგო რატომ მებუტები,
მე ხომ ისეთს არაფერს გეუბნები,
მითხარი ქალავ რატომ გამირბიხარ,
დიდი არაფერი უბრალოდ გიჟი ვარ.

მე გამაგიჟა კარგო უშენობამ,
და გადამრია შენმა თვალებმა,
სულ შევიშალე შენი
სურნელით,
სულ გამოვშტერდი შენი ყურებით.

გთხოვ ნუ მომექცევი როგორც მონას,
ქიმმეხვარით ღორონთს ქოთხით მიდამონას,
ქოთხით მუმაშორას თაქიანობას,
თექ ხოლო გურძუქ მუდგათიინ უსკანობას.

დავიძმობილე მიწა,
დავიძმობილე ცა,
ღმერთს შევსთხოვო მინდა,
შენამდის გამიკაფოს გზა.

შენ თუ დაუწყებ ღმერთს დავას,
თუ რატომ მიკაფავს შენამდის გზას,
არ შემოვუშვებ იმ გზაზე სხვას,
ისიც თუ აუწევს შენსავით ხმას.

შევჭამ,დავგლეჯ, მოვსტეხ ფეხს,
დავემსგავსები მშიერ ვეფხვს,
შემდეგ შევხედავ ერთ კაკალ მზეს,
და ჩავბარდები ერთადერთს ღმერთს.