ლოყებს ბერავს, გამებუტა ფერია,
სახეს წყენის დასტყობია ნიშანი,
ზურმუხტ თვალებს სევდა შემორევია,
გამიბრაზდა, აღარ უნდა მისანი.

ეკალს ვარდის ავაცალე კოკორი,
შენს დალალში ჩამებნია მინდოდა,
ჩასაყლაპი მყავხარ, თანაც როგორი,
მხოლოდ შენი გაღიმება მინდოდა.

უშენობით გაცრეცილან ქუჩები,
უფერიოდ ვერ ვივარგებ ბელადად,
რა გსურს ეჭვო, პიტერს რად ეურჩები,
ვერ დავფრინავ, მომენატრა ელადა...

ის კი ზურგით მაღალი წრის ქალივით,
მოსჯდომია პენის მწვანე არშიებს,
არ ანათებს ძველებურად ალივით,
და ბავშვივით თავში მესვრის მარშიებს.

მოდი ჩემთან, ჩაგიხუტო ბალღივით,
ბუტია და ეჭვიანო არსებავ,
მწვანე მოლზე ჭიდილისგან დაღლილნი,
წამოვწვებით და ცრემლებიც აშრება.

გამიღიმებს, ყურზე მომეფერება,
ისევ შენი პაწაწინა თითები,
გაიშლება ცისარტყელის ფერებად,
უძველესი ზღაპრები და მითები...