და როცა გრძნობებს აშიშვლებ მიგდებულს სადღაც სულის კიდეში,
ხვდები, რომ მარტო დარჩი და რეალურად საერთოდ არავის სჭირდები.
ოცნებების ნამსხვრევებით ისერავ დაუნდობლად ათას ფანტაზიას,
გებრალება ადამიანები, რომლებსაც შინაგანი რაღაც არც კი აბადიათ.
შენი მკვეთრი ფერი სველ ქუჩაში ტოვებს განსხვავებულ ბილიკს,
იმედი გაქვს ვიღაც ალბათ დაადგება ამ გზას შენნაირი ფიქრით.
და როდესაც ადამიანს გადაიქცევ მავნე ჩვევად,
სამყაროს ღერძად მიიჩნევ, დედამიწად, ღმერთად,
სწორედ მაშინ სიგიჟისკენ მისულს ჩაგექცევა ოკეანე სულში,
ყველა ჭრილობას აგიწვავს, რომელიც გაქვს ახალი თუ ძველი გულში.
და როცა აირევა შენში სევდიანი გრძნობები,
ხიდთად მიხვალ და ცხოვრებას ეტყვი: "გშორდები".
წყალს მიაბჯენ თვალებს და იგრძნობ რაღაცნაირ სიმშვიდეს,
და მერე ისევ გზას განაგრძობ, ჩაიდენ ათას უაზრო სიგიჟეს.
ასეთ ცხოვრებას გინდა თუ არა მაინც ისწავლი..
და მერე უბრალოდ გაიფიქრებ:"ჩემთვის სულერთი (არასდროს) იყავი"..