არა განსცადო მოყვასი შენი-
არად ჩააგდო მაღალის სიტყვა,
მხოლოდ გამოცდა მინდოდა შენი,
და მაინც ბოლოს ზედმეტი ითქვა.

ითქვა იმ უცხო ფანდის თავდებად,
შენ რომ მოირგე ძვირფას ნიღაბად,
რაც ვერ იწყება, ის ვერც ნთავრდება,
ვერ შეერწყმება სხეულს დუღაბად.

მე არ ვიცოდი აქამდე ფიქრი,
და არ მიყვარდა აქამდე ცირცე,
სანა შენ სხეულს მოედო ფითრი,
ჯობს სული დემონს მანამდე მისცე.

ლექსად ჩაშლილა სტროფში ტაეპი,
დაუკარგია ნათელს მუღამი,
შენივ მახეში ისე გაები,
სულთნის ხელებში როგორც ლუღამი.

რომ არ ვყოფილვარ მე აფროდიტე,
და შენ სამართლის ღმერთი ათინა,
დემონთა წყება ბნელში რომ ვჟლიტე,
შენს სამაჯურზე დამხვდა პლატინად...

გზას ვერ იპოვის სულით მახინჯი,
ისე წაიღებს ბედის დინება,
ამოდ გაიხსნა გულის საკინძი,
ჭაობში მაინც ჩაიძირება...

ლექსი არ არის ესე ნაწერი,
გამოჟონილა გულისტკივილი,
ვერვინ წაუვა თვის ბედს დაწერილს,
მალე შეაკრთობთ მთებს ის კივილი