ჯარისკაცი ვარ მე, ჩემო, უფლის,
უნდა ვიბრძოლო როცაა ომი,
მამას საყვედურს არავინ უთვლის,
და მით უმეტეს არ უთვლის ლომი...

მე ხომ მეფე ვარ ბოეტიისა,
და რომც არ ეყოს ღამეს საცინლად,
ლუღამი ვიყო პოეზიისა,
ბოლოწერტილად ბედმა დასძინა...

მეც მომენატრა მთვარე ეული,
ან ცრემლი ქვრივი როდი დამვიწყდა,
მაგრამ აღარ მაქვს სულო სხეული,
რომ მებუტები რათ დაგავიწყდა.

მე სულ შენთან ვარ დღეცა და ღამეც,
წყვდიადთან შენი ხატისთვის ვიბრძვი ,
გულს აღარ სტკივა თითქოსდა რამე,
როდის მყოლია დიაცნი სიძვის?!

შენ იყავ მუდამ ჩემი სიწმინდე,
ახლაც უშენოდ როდი გათენდა,
მთელი ხეობა მტრისგან გავწმინდე,
და შენ კი ღამეს ეჭქვეშ ათევდი...

მოდი მომხადე დაღლილს ზარადი,
როცა ღვარებად სისხლი წამოვა,
ირწმუნებ, გრძნობას ამოდ ბზარავდი,
და შენს თვალებში კვლავ მზედ ამოვალ.

და რომ უშენოდ განთიადი ვეღარ იცოცხლებს,
როდია, ჩემო, ეს სიტყვების მხოლოდ თამაში,
მოდი, მომხვიე ნაზი ხელები, ჩემო სიცოცხლევ,
შენს მათრობელა ბაგეს კოცნით გავეთამაშო...