ლექსებს ვერასდროს ვწერდი კარგად, მაგრამ რასაც ვწერ ყოველთვის გულწრფელია, დაიჯერე ჩემი გულწრფელობის, განა ასე რთულია?!

ქაოსურ წყვდიადში შენი აჩრდილი
ვით მწვანე სხივი ისე გამოჩნდა,
უძლურებისგან წაქცეულისთვის
შენი სიტყვები საყრდენი აღმოჩნდა:

მე ხომ გითხარი , მაგრამ მაინც არ დამიჯერე.
ახლა კი სული იტანჯება, შენი ბრალია.
იდუმალება ნაკუწებად მგლეჯს და მაწამებს
მზიან ღამეშიც ჩემთვის მუდამ ავი დარია.

ახლა ვინ მეტყვის ლამაზ სიტყვებს რომ გავიღიმო,
ღამით, ძილის წინ ვინ მიმღერებს დარღვეულ ბგერებს?
განა არ ვიცი, ქარაგმულად რომც დაგიწერო,
ვეღარ გავარღვევ უნდობლობით აღმართულ კედელს,