სამუდამოდ დაგივიწყებ ხვალე,
შენგან მხოლოდ მწუხარება დარჩა,
აღსასრულის ჟამი მოვა მალე..
ნუ ძმობი ყველაფერს რაც არ ჩანს...

მაგონდება მე სიტყვები პხუტის,
მიწა ხდება წუთ-წამობით მძიმე,
მახველებს და ელექ ტუხტის,
მომიტანეს... ბედმა გამიღიმა.

ნუ ინდობო სამეგობროდ ცოცხალს,
ვერ შეიცან თუ ნამდვილი სახე,
შემოდგომა დასწევია მოცხარს,
შენ წუხილი მომავალში ნახე...

უანკესოდ დაიჭირო თევზი,
ლაპარაკი ამას რაღად უნდა,
ხაფანგია.. აკიდებულ თეზისს,
ზღვის წიაღში დააბრუნებ თუნდაც.

მე არ ვიცი რად მოგეცი შანსი,
რად მჯეროდა მაგ უაზრო ფიცის,
გეგონა რომ შენს ჩარჩოში ჩამსვი?!
ჰო, გეგონა, ნუ ვიდავებთ, ვიცი...

მაგრამ იცი რა მიფანტავს აზრებს?
მე გინატრე, სხვისთვის რატომ ახდი?
შემოივლი ჩემს ძებნაში ბაზრებს,
და იქ ნახავ, იშვიათი გავხდი.

მე ვიცი რომ გადამივლის წყენა,
რომ გაბუტვა აწი აღარ ითქმის,
იმ ნაბიჯმა, მე რომ მომაყენა,
აზრაილი, ჩაიარა თითქმის.

დაგივიწყებ.. ამას შევძლებ, ვიცი,
გაქრობამდე არაფერი დარჩა,
მოღალატევ, ძალაშია ფიცი,
მოგაკითხავს მალე, ის, რაც არ ჩანს!