რამდენჯერ შევნიშნე შენს თვალზე ცრემლები,
როცა მე მტკიოდა გატეხილი გული
და ისევ ძლიერად ჩამკიდე ხელები,
რომ გადაგერჩინა მომაკვდავი სული!

რამდენჯერ მინახავს მზერაში მალავდი,
ჩემი არჩევანი როგორ არ მოგწონდა
და ხშირად გეგონა, რომ ვეღარ ვხედავდი,
რამდენად ძლიერი სიყვარული გქონდა!

რამდენჯერ გტკენია და სიტყვა არ გითქვამს,
ზოგჯერ კი სიმართლე არ დაგიმალია,
მიგრძვნია შავეთის ფერები და მითქვამს,
რომ ჩემი წუხილი შენი ტკივილია!

რამდენჯერ მინახავს... ამიტომ ვიცი, რომ
ჩემი სიხარული ღიმილს გფენს სახეზე
და როცა მიყურებ, არ მინდა ვიტირო,
არ მინდა ვიფიქრო გატეხილ სახელზე!

რამდენჯერ სევდიანს ჩუმად გპოულობდი
ოთახში შეკეტილს (ჩემთვის რომ ტიროდი)
და თუმცა სანაცვლოდ მადლს ვერ პოულობდი,
საყვედურს მალავდი და კვლავ იღიმოდი!

რამდენჯერ უგულო სიტყვებსაც ვიტყოდი,
ჩემს წუხილს და სევდას უსიტყვოდ იგებდი
და რომ სიჯიუტის შედეგებს ვიმკოდი,
პასუხისმგებლობას შენს თავზე იღებდი!

რამდენჯერ ცხოვრებას აქციე ზურგი და
რამდენი უძილო ღამეც კი გქონია,
ჩემ გამო, ძვირფასო, სიცოცხლე კვლავ გინდა...
მაკვირვებს, დედობას რა გული ქონია!

რამდენჯერ არ მითქვამს, როგორ მჭირდებოდი,
რადგან ბრაზს ვაძლევდი ბატონობის ნებას
და კვლავ ყოველ ჯერზე ჩუმად გპირდებოდი,
რომ არ მოგაკლებდი სათანადო ქებას!

რამდენჯერ უგულოდ დაგტოვე ეული
და ბევრჯერ გვქონია გაყრილი ენები,
ჩემგანაც გსმენია სიტყვები სნეული,
რამდენი უაზრო პატარა წყენები!

რამდენჯერ უთქმელად გამქრალი სიტყვები,
რამდენი შესაძლო ლამაზი წამი და
ახლა საოცარი გრძნობებით გიყვები:
შენს გარდა, ძვირფასო, არავინ არ მინდა!

რამდენჯერ მქონია უაზრო ქცევები,
რამდენი გარგუნე უჩემო დღეები
და როცა ფიქრებში უკან ვიხედები,
ვხვდები, რომ თანდათან ივსება შრეები!

რამდენჯერ ოცნების ფერადი ფუთები
აგივსო სილაღით ჩემმა სიყვარულმა
და გრძელი, ამაყი ღიმილის წუთები
გარგუნა, დედიკო, შენმა სიხარულმა!

რამდენჯერ პირობა დავტოვე პირობად,
ახლა კი მინდა, რომ შევცვალო ეს გზები!
მინდა შენი გრძნობა შევრაცხო გმირობად
და რომ დაგიბრუნო დაკარგული წლები!