დილით გამოვალ სახლიდან,
ქალაქს ჩავივლი ქუჩებით.
ვხედავ რომ ბიჭი გოგონას
ტუჩებს უსველებს ტუჩებით.
გაშტერებული ვუყურებ
და ერთი წამით ვყუჩდები,
გამახსენდება ის წლები
სიყვერულით რომ ვბრუვდები.
წამოდი, გავყვეთ ქუჩას და
გავრიდოთ სიყვარულს.
გამოჩნდა ვიღაცა მღვდელი და
ატრიალებს ჯიპის რულს.
არადა ვიღაც მათხოვარ
დღე-ღამ ხელი აქვს გაწვდილი.
ასე ცხოვრება რთულია,
ნუ გეგონება ადვილი.
წამო,მომყევი, არ დამრჩე,
მასეთს უამრავს განახებ.
მდიდრებს დანახვა არ უნდათ
და დახურავენ დარაბებს.
შეხე რამდენნი არიან,
ნეტა რა უნდათ არაბებს?
აღმაშენებლის ძეგლს უცქერს
და თავის შეიხს ადარებს.
აი გამოჩნდა ქართველიც,
აფხაეთში რომ იბრძოდა.
როცა დაეცა აფხაზი, სოხუმი
სისხლის ცრემლებით ტიროდა.
აი გამოჩნდა ვიღაცა,
მაგრამ ვერ ვარჩევ ვი არის.
არც გოგოა და არც ბიჭი,
თვითონ მიხვდებით ვინც არის.
ვიღაც მოდის თავ დახრილი,
შუბლ შეკრული, დაღვრემილი.
ეს უბრალოდ გამვლელია,
სახლში მიაქვს სოფლის ხილი.
როგორც ჩანს ყველა თავისთვის
ცხოვრებაშია ჩართული.
აი ქალის ვხედავ, სკამზე ზის,
პრობლემაშია გართული.
და ბოლოს, ნახეთ ვინ დარჩნენ
ხალისიანი ბავშვები.
დედა მიდის და ყურს უწევს.
ბავშვს რატომ ურტყამ? რას შვები?
ასეთი არის ერთი დღე.
პასტა ავიღე, დავწერე,
რაც დავინახე თვალნათლივ
სუყველაფერი აღვწეერე


ჩემი უსაყვარლესი ლექსია, მაპატიეთ თუ ისეთი არ არის როგორიც უნდა ყოფილიყო, მაგრამ ჩემი თვალით ასეთია დღეს ცხოვრება, იმედი მაქვს მოგეწონებათ